موضوع : جلسه هفتگی عده ای از روحانیون
تاریخ سند: 9 دی 1349
موضوع : جلسه هفتگی عده ای از روحانیون
متن سند:
از : 20 ه 3 به : 316 شماره : 10363 /20 ه 3 از ساعت 0700 الی 0900 روز پنجشنبه 3 /10 /49 جلسه ای با شرکت شیخ حسن لاهوتی، محمدحسن طاهری اصفهانی، شیخ علی اصغر مروارید، شیخ حسین کاشانی، شیخ فضل اللّه مهدیزاده محلاتی، شیخ محمدرضا مهدوی کنی، سید علی غیوری و نجم الدین اعتمادزاده در منزل شیخ جعفر شجونی تشکیل گردید.شیخ محمدرضا مهدوی اظهار نمود در روزنامه نوشته بود که مصطفی خمینی1 با بختیار همکاری داشته است.
مروارید گفت تو از کجا می دانی که مصطفی با کسی همکاری نداشته مگر شما همیشه با او هستی شاید هم همکاری کرده است.
فعلاً این بحث فایده ندارد درباره امام جعفر صادق که فردا روز شهادت ایشان می باشد صحبت کنید.
نظریه شنبه : نظری ندارد.
نظریه یکشنبه : یکشنبه نظری ندارد.
آسای نظریه چهارشنبه : نظری ندارد.
توضیحات سند:
1ـ آیت الله شهید حاج آقا مصطفی خمینی فرزند گرامی امام خمینی(ره) در 12 رجب 1349 برابر با 1309 ش در قم بدنیا آمد.پس از اتمام دوره تحصیلی ابتدایی به فراگیری معارف دینی پرداخت.
با ادبیات عرب آشنا گردید و دوره سطح را در نزد استادان برجسته حوزه علمیه قم از جمله آیات طاهری، صدوقی، شیخ محمد جواد اصفهانی و محمدباقر سلطانی طباطبائی فرا گرفت.
در 21 سالگی به درس خارج فقه و اصول آیات عظام بروجردی و حضرت امام حاضر شد.
همچنین از درس خارج آیه اللّه محقق داماد هم بهره مند گردید.
حاج آقا مصطفی به علوم معقول هم روی آورد و در محضر سید ابوالحسن رفیعی قزوینی و علامه طباطبائی فلسفه و کلام را خواند و در این علوم نیز تبحر یافت.
ایشان همچنین در علم رجال و تاریخ نیز اطلاعات گسترده ای داشت.
حاج آقا مصطفی در 27 سالگی به درجه اجتهاد رسید ایشان در دوران مبارزه پدر بزرگوارشان همواره در کنار حضرت امام بود و هیچ گاه نتوانست از معظم له جدا باشد و در این مسیر رنجها و مشقات فراوانی را متحمل گردید.
از آغاز مبارزه حضرت امام (ره) تا زمان تبعید ایشان به ترکیه در آبان 1343 پشت سر امام گام برمی داشت.
همزمان با دستگیری و تبعید رهبر نهضت، منزل حاج آقا مصطفی نیز مورد تعرض مأموران رژیم قرار گرفت و در اثر حمله مأموران فرزند خردسالش به شهادت رسید و خود ایشان نیز دستگیر و روانه زندان قزل قلعه شد.
اما در اثر اعتراض و انتقاد مراجع و علماء و نیز فشار افکار عمومی رژیم مجبور شد ایشان را آزاد کند.
آیت الله حاج آقا مصطفی پس از رهایی از زندان به حضرت امام در ترکیه پیوست و در 1344 ش به همراه امام به نجف رفتند.
حاج آقا مصطفی در نجف حدود ده سال به تدریس دوره خارج فقه و اصول و فلسفه (اسفار) پرداخت و حوزه درس ایشان سومین حوزه در نجف بود.
افزون برآن آثار ارزشمندی در فقه و اصول، تفسیر و فلسفه به رشته تحریر در آورد.
آیت الله حاج آقا مصطفی خمینی روز اول آبان 1356 مطابق با نهم ذیقعده 1398 ق در غربت به طور ناگهانی و مرموزی جان به جان آفرین تسلیم کرد.
قضیه رحلت ایشان بسیار مشکوک است.
در آخرین شامگاه حیات، حجت الاسلام والمسلمین سید محمود دعایی و صغری خانم خادمه منزل حاج آقا مصطفی آخرین افرادی هستند که با ایشان دیدار می کنند.
قرار بوده است که آن شب دو نفر به دیدن حاج آقا مصطفی بیایند.
کسی خبر از آمدن آنها ندارد.
اما سحرگاه روز بعد صغری خانم خادمه منزل آقا مصطفی با پیکر بیجان ایشان در اتاقش روبر می شود.
از آنجا که علائمی از مرگ طبیعی مشهود نبوده، عده ای از نزدیکان ایشان یقین بر مسمومیت وی پیدا می کنند و خواستار کالبد شکافی می شوند.
اما حضرت امام به دلیل بدبینی نسبت به سوء استفاده احتمالی بعثی ها از این جریان، با کالبد شکافی مخالفت می کنند.
پیکر حاج آقا مصطفی را به کربلا می برند و در کنار خیمه گاه شط فرات غسل می دهند و پس از طواف در حرم حضرت امام حسین (ع) و حضرت ابوالفضل به نجف باز می گردانند.
تشییع جنازه باشکوهی صورت می گیرد.
پس از اقامه نماز توسط آیت الله خویی بر پیکر ایشان در ایوان طلای حضرت امیر در مقبره معروف کمپانی به خاک سپرده می شود.
شهید دکتر مصطفی چمران عکس العمل حضرت امام (ره) در قبال شنیدن خبر ارتحال حاج آقا مصطفی را چنین بازگو می کند : «جمعی از طلاب با چشم اشکبار به اتاق امام خمینی می روند و در حالی که زار زار می گریستند فقدان حاج آقا مصطفی را به معظم له تسلیت می گویند.
ولی پدر مصیبت دیده برآشفته می شود و حضار را جواب می کند و می فرمایند، امانتی بود که خدا به ما داد و از ما گرفت، گریه ندارد!! «ذلک فضل الله یؤتیه من یشاء» (راز توفان، یادنامه آیت الله سید مصطفی خمینی؛ دوانی، نهضت روحانیون ایران، ج 6، ص 332 ـ 336؛ جمهوری اسلامی، شماره 691 [30 مهر 1360]، ص 2، 3؛ خراسان، شماره 8631.
[اردیبهشت 1358]، ص 2).