شخصی از نیروگاه مشهد
تاریخ سند: 2 دی 1357
شخصی از نیروگاه مشهد
متن سند:
[شماره:] 21664/ ه1 [تاریخ:]2 /10 /13571 ـ 316 ـ گیرندگان 312 7ـ 1585
شخصی از نیروگاه مشهد با یکی از کارگزاران منزل شیرازی مذاکره و اظهار داشت اعلامیه از طرف استاد محمدتقی شریعتی1 صادر به مضمون این که روایت از امام موسی کاظم[(ع)] شده و در جلد دوم کتاب سفینۀالبحار2 درج گردیده که از قم سیدی پا می‌شود و مردم به آن می‌پیوندند3 و اضافه نمود در پایان اعلامیه آیت‌اله شیرازی از قول منبع موثقی اظهار داشته که در محضر آیت‌اله خوئی نقل شده سید فوق آیت‌اله خمینی می‌باشد شیرازی در این جریان اظهار بی‌اطلاعی نمود و قرار شد نامبرده اعلامیه را به منزل شیرازی ببرد.
نظریه: مذاکرات فوق مورد تائید است.
شیخان خداوردی ـ 2 /10 /57
محترماً به استحضار می‌رساند ـ 2 /10
توضیحات سند:
1. محمدتقی شریعتی مزینانی در سال 1268 ﻫ ش در روستای مزینان سبزوار متولد گردید. وی از محضر اساتیدی چون مجتبی قزوینی، حاج شیخ کاظم دامغانی و حاج میرزا احمد مدرس کسب فیض نمود و از سال 1311 فعالیت‌های فرهنگی خود را آغاز کرد و با سقوط رضاخان و فعال شدن جریان‌های مارکسیستی، به منظور مبارزه‌ای قاطع با تفکرات الحادی و کسروی‌گری به تأسیس «کانون نشر حقایق اسلامی» پرداخت. وی در فاصله سال‌های 1326 تا 1352، چندبار توسط ساواک دستگیر و زندانی شد. او به انقلاب اسلامی و رهبری آن ایمان کامل داشت، امام را رهبر کبیر می‌خواند و برای ایشان دعا می‌کرد. کتاب‌های تفسیر نوین قرآن، خلافت و امامت در قرآن و سنّت، چرا حسین قیام کرد؟ فایده و لزوم دین و موعود امم از جمله محورهای شاخص مجاهدات فرهنگی اوست.محمدتقی شریعتی در اول اردیبهشت سال 1366 به دیار باقی شتافت.
2. در اصل: صحیفۀ البهار.
3. از امام موسی بن جعفر(ع) روایت شده است: «رَجلٌ مِن قُم یدعو النّاسَ إلى الحقّ یجتمع معه قَومٌ کزبُرِ الحَدیدِ لا تَزِلُّهُم الریاحُ العواصِفُ ولا یَملّونَ مِن الحَربِ وَلا یجَبنون وعلى اللَّهِ یتَوکِّلُون والعاقبۀ للمتقین» مردی از قم مردم را به حق فرا می‌خواند و گروهی استوار، همانند پاره‌های آهن پیرامون او گرد می‌آیند، باد‌های سهمگین نمی‌تواند آنان را بلرزاند و هیچ‌گاه از جنگ روی‌گردان و عقب‌نشینی نمی‌کنند و ترس به خود راه نمی‌دهند بر خداوند توکل می‌نمایند و سرای عاقبت و آینده از آن پرهیزگاران است. ر.ک: سفینۀ البحار، لفظ (قم) و بحارالانوار، ج60، ص216.