جناب آقای اسداله فهیمی1 سفیر اعلیحضرت همایون شاهنشاه آریامهر ـ برن
تاریخ سند: 4 دی 1354
جناب آقای اسداله فهیمی1 سفیر اعلیحضرت همایون شاهنشاه آریامهر ـ برن
متن سند:
شماره:2327 بسته محتوی یک کیلو خاویار ایفاد می‌گردد.خواهشمند است دستور فرمایند بسته مذکور را از طریق سفارت شاهنشاهی2 به هر ترتیب که مقتضی است به نشانی ذیل Mr philippe3 Winter nauens….
65 CH 4002 Basel به آقایphilippe Winter تحویل و از نتیجه این دفتر را مستحضر نمایند.
پ کریم پاشا بهادری رئیس دفتر مخصوص علیاحضرت شهبانوی ایران
توضیحات سند:
1ـ اسدالها فهیمی فرزند خلیل ـ فهیم الملک در سال 1303 ﻫ ش در تهران به دنیا آمد.وی تحصیلات مقدماتی را در مدرسه سن لوئی تهران و بلژیک و دبیرستان را در فیروز بهرام و البرز به پایان رساند و از دانشگاه تهران لیسانس گرفت.
نامبرده در سال 1324 به عنوان کارآموز اداره مجلات در وزارت امورخارجه استخدام گردید.
مشارالیه در مناصب دیگری از جمله منشی دون پایه اداره بایگانی، منشی دون پایه اداره حقوقی، کارمند اداره عهود و امور حقوقی، دبیر سوم، دوم و اول سفارت ایران در واشنگتن، کارمند اداره اقتصادی، کارمند کارگر فنی، کارمند اداره همکاری‌ها، معاون اداره کارگزینی، رایزن در واشنگتن، رایزن در وین، رایزن در کپنهاک، معاون اداره تشریفات و سرپرست دبیرخانه وزارت خارجه به کار پرداخت و به دلیل خوش‌خدمتی به دربار پهلوی به ویژه در سفرهای خارجی مورد توجه دربار قرار گرفت و مأمور به دربار گردید و در مناصبی از جمله معاون و رئیس تشریفات دربار به کار پرداخت و از طرف محمدرضا پهلوی نشان های سوم و چهارم همایون و سوم تاج دریافت کرد.
(اسناد ساواک ـ پرونده انفرادی) 2ـ سفارتخانه‌های ایران در خارج از کشور متأسفانه به جای پرداختن به امور دیپلماتیک و رفع و رجوع مسائل ملی و میهنی به مرکزی برای انجام کارهای شخصی دربار و تهیه‌ی خواسته‌ها و سفارش‌های تمام نشدنی آنها تبدیل شده بود.
مینو صمیمی که از اعضای سفارت ایران در سوئیس بوده است، می‌نویسد: «فعالیت‌های ما در سفارتخانه به گونه‌ای جریان داشت که اغلب برایم تردید برانگیز بود و نمی‌دانستم آیا واقعاً وظیفه‌ی کارمندان یک سفارتخانه همان است که ما انجام می‌دهیم یا مساله به‌طور کلی صورت دیگری دارد...
.
.
ولی آنچه ما در سفارتخانه انجام می‌دادیم، نه تنها ارتباطی به وظایف ما مسؤولان دیپلماتیک یک کشور «پیشرفته» و نمایندگان یک شاه «روشنفکر» نداشت، که برعکس جز تلف کردن پول و هدردادن نیروی کاردان ثمر دیگری به بار نمی‌آورد.
متاسفانه آنچه در سفارتخانه انجام می‌گرفت، با یک سلسله فعالیت مستمر برای تدارک سفرهای پرخرج و ظاهرفریب شاه و گروه کثیر همراهانش به سوئیس مربوط می‌شد و یا دوندگی برای تهیه وسایل گوناگون و گاه عجیب و غریبی بود که دربار شاه پشت سرهم در طول سال به ما حواله می‌داد...
» مینو صمیمی، پیشین، ص86 ـ 87