شهربانی کل کشور
تاریخ سند: 2 مرداد 1340
شهربانی کل کشور
متن سند:
شماره: 3282 /24 /7604 سفارت کبرای ترکیه ضمن ارسال اثر انگشت آقایان مصطفی روزداری.جمال امامی.
محمود کنتاینج و شهنازی اتباع دولت شاهنشاهی ایران تقاضای صدور عدم سوءپیشینه آنها را نموده است با ارسال اثر انگشت آقایان نامبرده خواهشمند است دستور فرمایند اقدام لازم معمول و از نتیجه وزارت امورخارجه را مستحضر سازند.
وزیر امورخارجه رونوشت برای اطلاع سازمان اطلاعات و امنیت کشور1 فرستاده می شود.
از طرف وزیر امورخارجه بایگانی شود
توضیحات سند:
1ـ سازمان اطلاعات و امنیت کشور با طراحی امریکایی ها در سال 1336 شمسی براساس قانون مصوب مجلس ! تأسیس شد و منظور این بود که جای حکومت نظامی را بگیرد و مقاومت های در برابر رژیم را در نطفه خفه سازد و مردم هم از حکومت نظامی اظهار عدم رضایت ننمایند.اعمال ساواک تنها در ارتباط با امنیت نبود بلکه به مرور، در تمام شوؤن کشور مداخله داشت و در واقع قدرتی مافوق دولت بود.
بیست سال عمر ساواک را می توان به چهار دوره تقسیم کرد : دوره اول ساواک: سال های 1336 تا 1340، این سازمان چهره خود را در ایران آشکار می سازد، فرماندار نظامی تهران تیمور بختیار که جنایاتش زبانزد خاص و عام است در رأس آن قرار می گیرد و آن را سازمان می دهد.
عملیات ساواک در داخل و خارج کشور نیازمند تشکیلات وسیع بود که در نظر گرفته شد و ریاست آن عنوان معاون نخست وزیر را پیدا کرد.
البته کمیسیون امنیت اجتماعی هم با شکل قبلی و به اضافه نماینده ای از ساواک به کار خود ادامه داد.
ساواک به اقتضای ارتباط دولت ایران با آمریکا تحت تعلیم سازمان جاسوسی سیا قرار گرفت.
بختیار سرانجام در سال 40 به علت تغییر جو سیاسی و هم به علت رقابتی که در کسب قدرت با شاه پیدا کرد و موافقتی که با اقدامات رفرمی امنیتی موفقیت خود را در دستگاه حاکم حفظ می کرد، از ریاست سازمان امنیت کنار رفت.
دوره دوم ساواک : این دوره مقارن با سالهای انقلاب سفید است و رژیم در اجرای نظریات جدید آمریکا از خشونت مستقیم ساواک کاسته برخورد های خیابانی طبعا افزایش یافته است.
ریاست این دوره ساواک با سرلشکر حسن پاکروان است که در مقایسه با تیمور بختیار و نصیری ظاهر اما در جریان حرکت های اعتراض آمیز مردم علیه حکومت وقت در کوچه و خیابان ملت به خاک و خون کشیده میشوند ملایم بود.
دوره سوم ساواک : دوره سوم ساواک که حدود سیزده سال دوام یافت، مقارن با نخست وزیری امیرعباس هویداست.
ساواک نقش درجه اولی را در این دوره ایفا می نمود و در مقابل جان مردم احساس مسئولیت نمی کرد.
تیم های تعقیب و مراقبت ترتیب داد و هرکس را به هر اتهامی دستگیر می کرد و برای به دست آوردن اطلاعات به شکنجه گاهها روانه می ساخت و در عین حال با اعزام مأموران به کشورهای مختلف شناسایی های همه جانبه ای را از افراد ایرانی در خارج به عمل می آورد.
حقایق مربوط به قساوتهای ساواک در این دوره معروفیت جهانی یافت.
دبیرکل سازمان بین الملل عفو در سال 1975 (1354) اعلام کرد : کارنامه هیچ کشوری در جهان سیاه تر از کارنامه ایران درباره حقوق بشر نیست.
انتشار گزارش های سازمان بین المللی عفو و کمیسیون جهانی حقوقدانان در سطح جهانی ضربه محکمی به رژیم وارد ساخت.
بر طبق همین گزارش ها، ساواک هر کسی را که می خواست بازداشت می کرد.
هیچ ضابطه و قانونی او را محدود نمی ساخت.
زیرا سیستم پهلوی قانون گریز و قانون شکن بود.
از ابتدای روی کارآمدن رضاخان و پس از شهریور 1320 تقریبا قانون اساسی مشروطیت تعطیل و ...
«منویات» اعلیحضرت حکومت می کرد.
ساواک برای نگهداری اشخاص دستگیر شده خود را محدود نمی دانست و هیچ حقی برای بازداشت شده قایل نبود.
قدرت ساواک مطلق و کاملاً استبدادی بود و آزادانه به اعمالی که عنوان جرم داشت مبادرت می کرد.
شکنجه ساواک به همه اقشار مربوط می شد، مخصوصا روحانیونی که در زعامت امام خمینی اصرار می ورزیدند.
آیت الله سیدمحمدرضا سعیدی و بعد آیت الله شیخ حسین غفاری در دی ماه 53 به همین مناسبت با شکنجه به شهادت رسیدند.
حوزه قدرت ساواک تمام کشور بود و همین ترتیب شکنجه در همه جا رواج داشت.
وظیفه اصلی ساواک شناسایی و از بین بردن همه کسانی بود که به نحوی با دیکتاتوری شاه مخالفت می ورزیدند و در اجرای این وظیفه تنها یک پلیس مخفی نبود بخشی از سیاست ساواک در تهدید متمرکز می شد تا مردم بدانند چنین سازمانی بالای سرشان هست.
از سال 1352 تهران مقر اداره مرکزی سازمان سیا در خاورمیانه بوده است.
شاید به همین مناسبت ریچارد هلمز، رئیس پیشین سیا در سالهای 52 ـ 55 به مقام سفارت آمریکا در تهران رسید تا دو شغل را در یک منطقه اداره کند هارلدایرنبرگر در نوشته خود «ساواک یا دوست شکنجه گر غرب»، همکاری وسیع ساواک را با پلیس مخفی سازمان جاسوسی موساد، اینتلجنت سرویس و کشورهای دیگر توضیح و اسنادی ارائه می دهد که اسامی خارجی هایی که علیه رژیم ایران می نوشتند یا به نحوی تظاهر و عمل می کردند به ساواک می رساندند.
ساواک در دوره چهارم : این دوره مربوط به یکی دو سال آخر رژیم است.
وقتی که فضای باز سیاسی اعلام گردید و اعتراضات عمومی، نشر اعلامیه فعال شدن شخصیت های سیاسی مذهبی علنی گردید و عمال رژیم مدعی بودند به شکنجه پایان داده اند، شاه ناصر مقدم را به جای نصیری در رأس آن گماشت، با وجود این که سازمانهای بین المللی، این انکار شکنجه را با گزارشهای خود تکذیب نمودند، آنچه در مورد ساواک گفته شد هرگز نمی تواند معرف سازمانی باشد که در سال های طولانی قدرتی فوق دولت بود و همه اصول دینی، اخلاقی و قانونی را زیر پا گذاشت و محیط وحشت و بی اعتمادی را در ابعاد وسیعی گسترش می داد.
بررسی وضع ساواک در تاریخ معاصر، محتاج تحقیقی مستقل است که به همراه اسناد فراوان آن باید انجام و از آن جهت مطالعه آن ضرورت دارد که نسل حاضر و نسلهای آینده همواره آگاه و بیدار بمانند و ارزش آزادی و استقلال را به واقع بشناسند و از یاد نبرند.
ر.ک : تاریخ سیاسی معاصر ایران، سید جلاالدین مدنی، ص 149 تا 163.