الف - مدارس علمیه تحت پوشش آقای منتظری
متن سند:
الف - مدارس علمیه تحت پوشش آقای منتظری
این مدارس که با عناوین، رسول اکرم (ص)، امام صادق (ع)، امام باقر (ع) و بعثت شناخته می‌شدند، نوع در نقاط حاشیه‌ای شهر مقدس و در سال‌های ۱۳۵۹ - ۶۰ تأسیس به جز مدرسه امام باقر (ع) که در سال ۱۳۶۴ بوجود آمد. می‌توان گفت اندیشه تأسیس اکثریت این مدارس به قبل از شکل‌گیری شورای مدیریت حوزه بر می‌گردد و به این جهت اصل تأسیس این مدارس در عرف فعالیت‌های حوزوی می‌تواند امری معمول و از دیدگاه شخص آقای منتظری، در جهت پاسخگویی به نیازهای آموزشی و تربیتی حوزه باشد.
اما شکل‌گیری مدیریت حوزه به فرمان امام خمینی (ره) که لازمه آن تمرکز برنامه‌ریزی و مدیریت مدارس علمیه بود اقتضا می‌کرد که این مدارس نیز هماهنگ و تحت مدیریت حوزه اداره شوند ولی به هر دلیل نه تنها این اتفاق نیفتاد بلکه به موازات فعالیت شورای مدیریت دامنه فعالیت این مدارس نیز به صورت مستقل گسترده‌تر شد تا آنجا که در سال ۶۴ مدرسه امام باقر (ع) نیز تأسیس و با جدیت به فعالیت و جذب طلاب پرداخت و در همین مدرسه بود که طرح «مدرسه تخصصی علوم اسلامی» نیز پی‌ریزی شد.
این حرکت هر چند برای شورای مدیریت حوزه گران تمام شد و نوعی بی‌نظمی در طلیعه مبارزه با بی‌نظمی در حوزه به شمار می‌رفت اما ابراز نگرانی‌ها و نیز احتجاج‌های شورای مدیریت نتوانست آقای منتظری را به هماهنگی با شورا متقاعد نماید. به خصوص که شورای مدیریت در قدمهای اولیه، برای بررسی وضعیت و ظرفیت موجود و توانایی‌های بالقوه و فعل حوزه‌های علمیه تصمیم می‌گیرد از پذیرش طلاب مبتدی در حوزۀ علمیۀ قم خودداری نماید، و این امر موجب سرگردانی داوطلبانی می‌شود که بدون اطلاع و یا بدون توجه به این تصمیم به حوزۀ علمیۀ قم روی آورده و در پی راه حلی برای ثبت نام بودند. شورا بر این باور بود که باید مدارس شهرستان‌ها فعال شوند و طلاب مبتدی در شهرستان‌های مربوطه گزینش و دروس مقدماتی را در همان شهرستان پشت سر بگذارند و پس از احراز آمادگی‌های لازم، در مراحل بعد، وارد حوزه علمیه قم شوند. این امر زمینه بیشتری را برای مقاومت آقای منتظری در برابر شورای مدیریت فراهم نمود و دستور داد نسبت به جذب این دسته از داوطلبان تحصیل در حوزه، در مدارس تحت پوشش خود اقدام نمایند. همین امر موجب توسعه و گسترش ظرفیت مدارس تحت پوشش وی گردید.
مدیریت و برنامه‌ریزی این مدارس توسط افرادی صورت گرفت که لااقل بسیاری از آن‌ها در حوزه به عنوان وابستگان به تفکر مهدی هاشمی شناخته می‌شدند و این امر به مرور حساسیت‌هایی را در درون این مدارس بین طلاب و در بیرون مدارس بین علما و شخصیت‌های حوزوی بر می‌انگیخت ضمن این که فعالیت این مدارس در مقطعی بود که شخص مهدی هاشمی نیز عمدتاً در قم مستقر بود و به فعالیت‌های فکری و آموزشی در رابطه با طلاب اشتغال داشت؛ لذا ارتباطات آشکار و نهان وی با مجموعه دست اندرکاران این مدارس و جریان وابسته به آقای منتظری قابل انکار نیست؛ هر چند مهدی هاشمی به دلیل پیشینه سوء و بدنامی، در بین مردم و حوزویان، می‌کوشید کمتر آفتابی شود. دست اندرکاران مدارس نیز با درک این حساسیت در مورد علنی شدن ارتباطات، جانب احتیاط را رعایت می‌کردند.
منبع:
کتاب
بن‌بست -جلد چهارم / مهدی هاشمی رویکرد سیاسی به حوزه علمیه قم صفحه 82