متن سند:
بیوگرافی آقای نصرت اللّه معینیان نام و نام خانوادگی : نصرت اللّه معینیان تاریخ و محل تولد : 1303 اصفهان تحصیلات : طی دوره هنرستان راه آهن و فارغ التحصیل در رشته حقوق سیاسی.اولین سمت : کارمند راه آهن دولتی ایران مشاغل بعدی : سردبیر جراید مختلف ـ معاون اداره کل انتشارات و رادیو در سال 1332 کفالت اداره کل انتشارات و رادیو در سال 1334 ـ مدیر کل انتشارات و رادیو به سال 1335 توضیحات : آقای معینیان در کابینه آقای دکتر اقبال به سال 1337 به سمت معاون نخست وزیر و سرپرستی اداره کل انتشارات و رادیو برگزیده شد و این سمت را در کابینه های مهندس شریف امامی1 ـ دکتر امینی2 و اسداللّه علم برای خود حفظ کرد در کابینه دوم آقای علم که در تاریخ 30 بهمن 1341 به حضور شاهنشاه معرفی شد ایشان به سمت وزیر راه عضویت دولت را داشتند و در کابینه سوم آقای علم سمت وزیر مشاور و سرپرستی انتشارات و رادیو را عهده دار بودند.
خدمات اجتماعی : مشارالیه در اداره کل انتشارات و رادیو با واقع بینی تمام و فعالیت های بی نظیر خود به خدمات شایسته و قابل توجهی توفیق یافت و این اداره را به صورت یک سازمان مدون و فعال و نمونه در آورد.
ازدواج : ایشان متأهل بوده و دارای سه فرزند می باشد.
معینیان زبان فرانسه را به خوبی تکلم می کند و علاوه بر آن از نویسندگان با ذوق و معروف کشور بشمار می رود.
در کابینه آقای حسنعلی منصور که روز شنبه هفدهم اسفند ماه 1342 به حضور شاهنشاه معرفی شد آقای معینیان به وزارت جدید التأسیس اطلاعات منصوب شدند.
سمت آخری وی رئیس دفتر مخصوص شاهنشاهی بوده است.
توضیحات سند:
1ـ جعفر شریف امامی فرزند حاج محمدحسن نظام الاسلام، در 27 خرداد 1291 ش، در تهران متولد شد.پدر او از روحانیون تهران در دوران متأخر قاجاریه بود که از ناصرالدین شاه لقب «معتمدالشریعه» و از مظفرالدینشاه لقب «نظام الاسلام» دریافت داشت.
جعفر شریف امامی تحصیلات متوسطه را در تهران به پایان رسانید و برای ادامه تحصیل به سوئد و آلمان رفت و در این کشور آخرین مدرک تحصیلی خود را در رشته برق کسب نمود.
او در ایران، در راه آهن دولتی شاغل بود و به معاونت این سازمان رسید.
در سال 1324 به مدیرعاملی بنگاه آبیاری رسید.
در تیر و اسفند 1329 در دولت رزم آرا به وزارت راه رسید، جعفر شریف امامی در دولت سپهبد فضل اللّه زاهدی مدیریت عامل سازمان برنامه را به دست گرفت و در سال 1333، به سناتوری تهران انتخاب شد.
شریف امامی در دولت دکتر منوچهر اقبال وزیر صنایع و معادن شد و در شهریور 1339به نخست وزیری رسید.
دولت مستعجل شریف امامی ثمره یک دوره تنشهای جدّی در روابط ایران و آمریکا بود.
تشدید فعالیت جناحهای وابسته به «حزب دمکرات» آمریکا در ایران به اعتصاب معلمین و شهادت دکتر ابوالحسن خانعلی و سرانجام سقوط دولت شریف امامی، در اردیبهشت 1340 انجامید.
او در سال 1342 مقام شامخ ریاست مجلس سنا را به دست گرفت و تا آستانه انقلاب اسلامی ایران، به مدت 15 سال، در این سمت بود.
جعفر شریف امامی در مرداد 1346، به ریاست مجلس مؤسسان سوم رسید که وظیفه داشت نیابت سلطنت فرح پهلوی را تسجیل کند.
با آغاز امواج انقلاب اسلامی ایران، محمدرضا پهلوی در یکی از واپسین تلاشهای خود به فراماسونری و استاد اعظم آن، جعفر شریف امامی متوسل شد و وی را در نقش دیرینش، به عنوان محور تفاهم و «آشتی» سیاستهای بیگانه مؤثر در ایران به صدارت رسانید.
باید افزود که برخلاف تصور شاه، هر چند شریف امامی طی دوران «شیخوخیت» خود، به عنوان سمبل «آشتی» و «تفاهم» کانونهای قدرت بیگانه وجهه ای اندوخته بود و لذا می توانست نمادی از «آشتی بین المللی» به شمار رود، ولی او هیچ گاه نتوانست در سطح مردم به عنوان یک چهره «وجیه الملّه» مطرح شود.
جعفر شریف امامی در تاریخ 14 /8 /1357 از صدارت استعفا داد و جای خود را به دولت نظامی ارتشبد غلامرضا ازهاری سپرد.
او ثروت زیادی در دوران حیات خویش اندوخت و احمد شیبانی از نزدیکانش به فردوست اطلاع داده است که هنگام خروج از ایران زمان انقلاب 17 میلیون دلار به حساب خود در خارج ریخته بود.
شریف امامی از مهره های واسط و محلل به شمار می رفت که در شرایط بحرانی از او استفاده می شد.
یکبار پس از علاء و قبل از امینی و در سال 1349 و بار دیگر در اواخر عمر رژیم در سال 57 به سمت نخست وزیری رسید که نهایتا با وقوع حادثه 17 شهریور در زمان صدارت وی، او نیز از صحنه کنار رفت.
2ـ دکتر علی امینی، از سرشناس ترین چهره های تاریخ سلطنت پهلوی است که نام او بویژه با دوران پرهیاهوی یک سال و دو ماه صدارتش و آغاز رفورمهای آمریکائی در ساختار اقتصادی ـ فرهنگی ایران در دهه 1340 گره خورده است.
او در 1284 ش.
، در تهران به دنیا آمد.
تحصیلات ابتدائی را در مدرسه رشیدیّه و تحصیلات متوسطه را در دارالفنون به پایان رساند و در 1305، برای ادامه تحصیل به فرانسه رفت.
وی پس از اخذ لیسانس از دانشگاه گرونوبل، در 1310، دکترای اقتصاد را از دانشگاه پاریس دریافت داشت و در 1314، به استخدام وزارت دارائی درآمد.
وی در این وزارتخانه، صاحب مشاغلی چون ریاست گمرک و مدیرکلّ اقتصاد و دارایی بود.
با سقوط دولت دیکتاتوری رضاخان، امینی 37 ساله، به معاونت احمد قوام،نخست وزیر وقت رسید (1321).
او ـ که مورد توجّه خاص دیپلماسی آمریکا قرار داشت در 1325،ریاست بانک صنعتی را عهده دار شد.
امینی در 1326 در مجلس پانزدهم، نماینده تهران شد و در 1329، در کابینه حسینعلی منصور، وزیر اقتصاد شد و در 1330، در کابینه اوّل مصدّق نیز، مجدّدا، در رأس وزارتخانه فوق قرار گرفت.
او این سمت را پس از کودتای 28 مرداد 1332، در دولت سپهبد فضل اللّه زاهدی نیز حفظ کرد.
در این سمت، وی وظیفه داشت اهداف اقتصادی کودتا را تحقّق بخشد و منافع شرکتهای بزرگ نفتی غرب را که هر یک بر ویرانه های امپراتوری شرکت نفت ایران و انگلیس سیطره داشتند ـ تأمین کند.
او در 29 شهریور 1333، قرارداد کنسرسیوم را در جوّ رعب آمیزی که فرماندار نظامی تهران، تیمور بختیار به وجود آورده بود، منعقد ساخت و علی رغم مخالفت نیروهای اصیل ضد استعماری به رهبری آیت الله کاشانی، آن را در تاریخهای 29 و 6 آبان همان سال، به تصویب مجلس نیز رساند.
امینی در کابینه حسین علا نیز که پس از برکناری فضل اللّه زاهدی، قدرت را در فروردین 1334 به دست گرفت ـ سمت وزارت دارائی را حفظ کرد.
وی در دیماه همین سال به دلیل اعتمادی که آمریکا به او داشت، سفیر ایران در واشنگتن شد.
او تا پایان اسفند 1336، این سمت را عهده دار بود.
در طول این مدّت شاه به وی بدبین شده بود و وی را از سوی آمریکائیها، جانشین خود می دانست.
علی امینی، در 17 اردیبهشت 1340، تحت فشار آمریکائیها، به نخست وزیری رسید و در 14 ماه یعنی تا 27 تیر سال بعد، در این سمت باقی ماند.
سپس جای خود را به امیر اسداللّه علم داد.
او از زمان کناره گیری تا پایان حکومت جانسون دمکرات و به قدرت رسیدن نیکسون جمهوریخواه در آمریکا (1350) که موجب بسط اقتدار شاه گردید ـ همواره تحت نظر ساواک بود.
امّا در 1355، با پیروزی دمکراتها، وی مجدّدا وارد تهران شد و در 1357، با شکل گیری انقلاب اسلامی، راهی فرانسه گردید.
وی در 21 آذر 1371 در 87 سالگی در پاریس درگذشت.