وزارت امور خارجه
تاریخ سند: 31 اردیبهشت 1344
وزارت امور خارجه
متن سند:
شماره : 327 بطوریکه استحضار دارند والاحضرت شاهدخت اشرف پهلوی ریاست هیأت نمایندگی ایران در جشنهای دهمین سالگرد کنفرانس باندونگ(1) بعد از پایان جشنها باتفاق همراهان برای مدت یک هفته به توکیو تشریف آوردند.با اینکه طبق دعوتی که از طرف دربار امپراتوری از معظم لها بعمل آمده بود قرار بود والاحضرت شاهدخت در ماه اکتبر از ژاپن دیدن فرمایند معهذا بمحض اطلاع از تصمیم ایشان دربار امپراتوری نظر باحترام فوق العاده ای که برای اعلیحضرت همایون شاهنشاه قائل است و همچنین بملاحظه عوالم مودت که از دیر باز بین دو خاندان سلطنتی موجود است ضمن اظهار خوشوقتی از تشریف فرمائی والاحضرت شاهدخت برنامه اقامت ایشان را در ژاپن بعنوان مهمان دربار امپراطوری تنظیم نمودند.
هنگام ورود به فرودگاه توکیو پرنس میکاسا و همسرشان ـ وزیر دربار امپراطوری ـ سناتور خانم ایچی کاوا رئیس سازمان های زنان ژاپن ـ رئیس تشریفات وزارت امور خارجه ـ ایرانیان و دانشجویان ایرانی مقیم توکیو ـ اینجانب و کارمندان سفارت کبرای شاهنشاهی با بانوان از معظم لها استقبال کردیم.
سپس والاحضرت و همراهان در حالیکه اسکورت پلیس پیشاپیش اتومبیلشان در حرکت بود بطرف هتل محل اقامت تشریف بردند.
روز دوم توقف در توکیو والاحضرت شاهدخت و همراهان ناهار مهمان امپراتور و ملکه ژاپن و شام مهمان وزارت خارجه بودند.
روز بعد معظم لها باتفاق همراهان با سیاحت و تماشای معابد قدیمی به کیوتو تشریف بردند و روز جمعه به توکیو مراجعت فرمودند.
والاحضرت شاهدخت اشرف پهلوی و همراهان صبح شنبه اول مه در حالیکه پرنس و پرنسس میکاسا(2) و سایر مقامات و اشخاصیکه هنگام ورود در فرودگاه حضور داشتند از معظم لها بدرقه میکردند توکیو را بعزم تهران ترک فرمودند.
مسافرت والاحضرت که به بهترین وجه در نهایت آبرومندی برگزار گردید قدم مؤثر دیگری بود که در راه تحکیم رشته های مودت دیرین بین دو کشور و بخصوص شناساندن وضع کنونی بانوان ایرانی و شرکت آنان در فعالیتهای سیاسی و اجتماعی به مردم ژاپن برداشته شد و جای تردید نیست که در پیشرفت تفاهم متقابل و توسعه روابط ایران و ژاپن تأثیر بسزائی خواهد داشت.
سفیر کبیر ـ هرمز قریب(3)
توضیحات سند:
1ـ در آوریل 1955 نخستین اجلاس گسترده و مشترک کشورهای آسیایی و آفریقایی براساس توافقهای کنفرانس کلمبو در شهر باندونگ اندونزی برپا گردید.اجلاس مقدماتی کنفرانس در شهر بوگو در جنوب جاکارتا تشکیل شد.
مسئله بر سر این بود که چه کسی به کنفرانس باندونگ دعوت شود و چه کسی دعوت نشود.
در پایان این اجلاس مقدماتی قرار شد که بجز اسرائیل، تایوان و دو بخش کره، بقیه کشورها دعوت شوند...
...
احمد سوکارنو به عنوان میزبان کنفرانس باندونگ، نطق افتتاحیه را ایراد کرد.
وی سیاستهای استعماری را از هر شکل و نوع، تقسیم جهان را به بلوکهای مختلف و دو قطبی شدن از سوی استعمارگران را بشدت محکوم کرد.
سوکارنو افزود که متأسفانه هدف بسیاری از دولتها کشورگشایی است، پس استعمار هنوز ریشه کن نشده، بلکه در قالب نفوذ اقتصادی و فرهنگی که توسط اقلیتهای خارجی بر بعضی از کشورها تحمیل شده، رواج یافته است.
سوکارنو همچنین گفت : «از آنجا که کشورهای حاضر در این کنفرانس همگی از نظر زبان، رنگ پوست، مذهب و مسلک سیاسی اختلاف فاحش دارند، این کنفرانس یک بلوک انحصاری را در برابر ابرقدرتها تشکیل نمی دهد.
شعار اصلی و اساسی آن علی رغم تفاوتهای نژادی، مذهبی و سیاسی، آزادی و وحدت است.
»...
...
همچنین در دستور جلسه موارد زیر به تصویب شرکت کنندگان کنفرانس رسید: 1ـ همکاری اقتصادی و فرهنگی 2ـ حقوق بشر و خودمختاری 3ـ مسائل مربوط به ملل غیر مستقل 4ـ کوشش برای صلح جهانی [جنبش عدم تعهد از آغاز تا سال 1985، علی اکبر رشیدی، تهران، سروش، 1365 ص 22 و 24] 2ـ پرنس میکاسا برادر امپراطور ژاپن هیروهیتو (1889 ـ 1901) می باشد.
3ـ هرمز قریب فرزند عباسقلی در سال 1294 ش در تهران متولد شد.
تحصیلات خود را تا لیسانس علوم سیاسی در دانشگاه تهران ادامه داد.
وی سمتهایی منجمله : سر کنسول سفارت شاهنشاهی در استانبول ـ آجودان کشوری شاه ـ رئیس اداره اول سیاسی وزارت امور خارجه ـ مدیر تشریفات دربار و...
را عهده دار بود.
نامبرده با علم رفاقت داشته و از سوی وی حمایت میشده است.
در این خصوص در گزارش ساواک چنین آمده است.
«جناب آقای قریب...
.
از یکعدد ساعت طلای سفید که تشریفات بمنظور هدیه خریداری کرده است برای خودتان استفاده نمائید.
وزیر دربار...
اسداللّه علم.
نمونه مشابه بهره برداریهای شخصی قریب از وزارت دربار در اسناد ساواک متعدد است.
قریب از اعضای جمعیت فراماسونری و در سیاست طرفدار سیاست غرب و به ویژه امریکا بود.
نامبرده طی ارسال پیامهای متعدد برای شاه و فرح از سرسپردگان و وفاداران درجه یک دربار پهلوی محسوب می شد.
[ر.ک : بزم اهریمن (جلد سوم).
ـ تهران، مرکز بررسی اسناد تاریخی وزارت اطلاعات، 1378 ـ ص 22]