موضوع : مراجعت شیخ مجتبی عراقی1 از مکه و لبنان پیرو : 5048/21 ـ 7/9/35
تاریخ سند: 7 دی 1355
موضوع : مراجعت شیخ مجتبی عراقی1 از مکه و لبنان پیرو : 5048/21 ـ 7/9/35
متن سند:
به : 312 از : 21 ه شماره : 5068 /21 روز دوشنبه 29 /9 /35 در منزل عباسی که از مکه مراجعت نموده بود عده ای جهت صرف ناهار دعوت داشتند.در این جلسه آیت الله شریعتمداری.
حسن شریعتمداری و شیخ مجتبی عراقی هم حضور داشتند.
شیخ مجتبی عراقی پیرامون مسافرت خود به مکه و عزیمت به لبنان صحبت کرد و اظهار داشت در این مسافرت خیلی صدمه خوردیم زیرا از مکه به سوریه و از آن جا به لبنان رفتیم و قرار بود در لبنان با آقای علیزاده تماس بگیریم ولی گفتند ایشان به سوریه رفته لذا مجددا به سوریه مراجعت کردیم ولی معلوم شد علیزاده به سوریه نیامده و به جنوب لبنان رفته است.
مجددا به لبنان برگشتیم و خواستیم به جنوب لبنان برویم ولی هیچ راننده ای حاضر نشد ما را ببرد زیرا همه می گفتند خطرناک است.
وقتی با این وضع روبرو شدیم تلفنی با آقا موسی صدر تماس گرفتیم ایشان یک اتومبیل با راننده و چند نفر افراد مسلح فرستاده و ما را به جنوب لبنان بردند.
در آن جا مقداری پول بین افراد تقسیم کردیم.
چند روز هم برای صورت برداری از لوازمی که فعلاً در آن جا ضروری است معطل شدیم و لیستی از این اجناس تهیه کردیم و بالاخره با ترس و لرز فوق العاده مراجعت کردیم.
نظریه شنبه : نظری ندارد.
نظریه یکشنبه : همان طور که قبلاً به عرض رسیده شیخ مجتبی عراقی در رأس هیئتی در سال جاری در ایام حج از طرف آیت الله شریعتمداری به مکه اعزام گردیده بود.
ضمنا وی از جانب شریعتمداری مأموریت داشت که به لبنان نیز مسافرت و کمکهای نقدی آیت الله را به مسلمانان لبنان برساند و در مورد مایحتاج ضروری که فعلاً مورد نیاز مردم مسلمانان جنگ زده است تحقیق کند که حسب دستور مأموریت خود را انجام داده و ماوقع را تعریف نموده است.
عباسی میزبان این جلسه پدر داماد شریعتمداری است که وی نیز جزو افراد اعزامی به مکه بوده است.
ولی در مسافرت به لبنان همراه عراقی نبوده.
شراره مفاد خبر و نظریه یکشنبه مورد تأیید است نظریه سه شنبه : مفاد گزارش خبر و نظرات قرار شده تا [ناخوانا] اصل در 87804 است.
در پرونده 46422 بایگانی شود.
توضیحات سند:
1ـ حجت الاسلام شیخ حسن (مجتبی) محمدی عراقی فرزند محمد ملقب به زین العالدین در سال 1294 شمسی (1333 ه ق) در قصبه کرهرود از توابع اراک تولد یافت و در چهار سالگی به اتفاق خانواده به کنگاور کوچ کرد.تحصیلات مقدماتی و مقداری از سطح را نزد پدر آموخت و در سال 1309 برای تکمیل تحصیل، به زادگاه خویش بازگشت.
مدت چهار سال در اراک ـ در مدرسه حاج ابراهیم خوانساری ـ نزد اساتید معروف آن روزگار، مانند مرحوم سیدمحسن هفته ای و شیخ محمد سلطان به تعلم پرداخت و در سال 1311 به قم عزیمت و از محضر علمای آن شهر در فقه و اصول و فلسفه کسب فیض کرد و پس از رحلت مرحوم آیت الله حائری یزدی، از محضر آیات عظام سید محمدتقی خوانساری و سیدمحمد حجت استفاده کرد.
در سال 1317 در امتحانات اجباری که از سوی رضاخان برای طلاب و با نظارت وزارت معارف ترتیب داده شده بود، شرکت نمود و به دریافت گواهی مدرسی در رشته «منقول» توفیق یافت.
پس از آغاز جنگ جهانی دوم به علت فوت پدرش بناچار به کنگاور بازگشت و قریب ده سال در آنجا اقامت و در سال 1329 مجددا به قم مراجعت کرد و ضمن تدریس فقه، از محضر مرحوم آیت الله العظمی بروجردی نیز بهره مند گردید.
در سال 1336 به دستور آیت الله العظمی بروجردی (ره) کلیه دفاتر و پرونده های مربوط به نظام وظیفه طلاب به انضمام سرپرستی کتابخانه مدرسه فیضیه و نیز تولیت مدرسه «مهدی قلیخان» به نامبرده واگذار گردید.
حجت الاسلام حاج آقا مجتبی عراقی مادامی که تصدی کتابخانه مدرسه فیضیه را به عهده داشت در راه پیشرفت و توسعه آن کوشش بسیار نمود و آن را به طرز آبرومندی با قفسه های آهنی و ویترین مخصوص کتابهای خطی و ایجاد صندوقهای فیش مجهز کرد و به قدر میسور، فرش و لوازم برقی و کولر و پنکه بدان افزود و در سال 37 و 38 دو جلد فهرست جهت کتابخانه تدوین و به دستور و سرمایه آیت الله بروجردی (ره) به چاپ رساند.
در سال 1337 که مدرسه مهدی قلی خان واقع در ضلع شرقی میدان آستانه خراب شد، امور ساختمانی مدرسه با نظارت حاج آقا مجتبی عراقی و سرمایه آیت الله بروجردی (ره) انجام شد.
از همان سال همکاری خود را با هیئت بنی الزهراء آغاز کرد و روزهای جمعه به تهران می آمد و به سخنرانی و موعظه می پرداخت.
وی ماه همان سال چون مصادف بود با سالگرد کشف حجاب رضاخانی سخنرانی تندی علیه تساوی زن و مرد کرد ؛ همین امر اولین پرونده وی را در ساواک تشکیل داد.
حاج مجتبی عراقی علاوه بر اینکه تولیت مدرسه مهدی قلی خان را برعهده گرفته بود، از نزدیکان آیت الله شریعتمداری نیز به شمار می رفت و قسمتی از امور دارالتبلیغ را نیز اداره می کرد.
وی در سال 54 تلاش کرد تا از طریق آقای شریعتمداری کمکهای مالی را به امام موسی صدر برساند.