موضوع : مسجد هدایت
تاریخ سند: 17 تیر 1340
موضوع : مسجد هدایت
متن سند:
شماره : 1613 /316 ساعت 218 بعدازظهر روز پنجشنبه عده ای در حدود یک صد و پنجاه نفر از دانشجویان دانشگاه و بازاریان و اصناف و اشخاص متفرقه در مسجد هدایت واقع در اسلامبول حضور داشتند و سیدمحمود طالقانی سخنرانی مشروحی در مورد قیام حضرت ابراهیم نموده و کارهای آن حضرت را ستود ناطق برخلاف گذشته به دستگاه و هیأت حاکمه حمله ای ننموده و سخنرانی وی کاملاً جنبه مذهبی داشت و در لفافه اشاره ای به حکومت ایران می نمود.مشارالیه ضمن سخنانش اشاره ای به ملت غیور الجزایر1 نمود و گفت مبارزات پی گیر ملت الجزایر جهت کسب آزادی کامل هنوز ادامه دارد و جوانان کشور ما باید از مبارزات آنها پند گیرند و خود را نفروشند.
در خاتمه عده ای از دانشجویان دانشگاه وابسته به نهضت آزادی ایران جزوه های پیوست را در مقابل 6 ریال به فروش می رسانیده اند.
ساعت2110 جلسه خاتمه یافت.
توضیحات سند:
1ـ الجزایر کشوری است در شمال آفریقا که از سوی شرق به تونس و لیبی و از سوی غرب، به مراکش و موریتانیا و از طرف شمال، به مدیترانه و از طرف جنوب، به صحرای کبیر آفریقا و سودان و فرانسه محدود است.از نظر وسعت و پهناوری نسبت به چند کشوری که در شمال آفریقا واقع شده اند، دومین کشور بزرگ آفریقا پس از کشور سودان است.
انقلاب الجزایر، یک تلاش مردمی برای آزادی و رهایی.
انقلابی که به اهداف اعلام شده خود رسید، اما پس از رهایی از چنگ استعمار، تجربه تلخ کشمکش های درونی و تصفیه های سیاسی را از سر گذراند.
در سوم ژوئیه 1962 (12 تیر 1341) انقلاب الجزایر به پیروزی رسید و کشور الجزایر بعد از 132 سال که تحت سلطه فرانسه بود، به استقلال دست یافت.
در هشت اکتبر همان سال کشور الجزایر با حکومت جمهوری دموکراتیک مردمی، به عضویت سازمان ملل متحد درآمد.
از 1954 تا روز استقلال، یعنی مدت هشت سال «جبهه آزادی بخش ملی» مبارزه مسلحانه خود را علیه اشغالگران فرانسوی به شدت ادامه داد.
ملت الجزایر یک میلیون قربانی داد و در تاریخ کشورهای عرب و شمال آفریقا، الجزایر به عنوان «ارض میلیون شهید» (سرزمین یک میلیون شهید) معروف شد.
این تعداد شهدای الجزایر، غیر از شهدایی است که الجزایری ها به رهبری امیر عبدالقادر در جنگ با ارتش فرانسه در آخر قرن نوزدهم، در راه آزادی میهن خویش فدا ساختند.
امیر عبدالقادر فرزند محی الدین برای جهاد علیه فرانسویان، قبایل الجزایری را متحد ساخت و شکست سختی به فرانسویان در 1837 وارد آورد، به طوری که طی 28 می 1837 دولت فرانسه مجبور شد که به جز بخش ساحلی، بقیه الجزایر را به امیر عبدالقادر بسپارد، اما امیر عبدالقادر بعد از این قرارداد، اعلام کرد که قوای فرانسه باید ساحل الجزایر را نیز ترک کند، لذا دولت فرانسه با سپاهی به فرماندهی ژنرال بوژو، با 115 هزار نیرو از طریق بندر طنجه در مراکش، قوای عبدالقادر را به محاصره در آورد و باعث شکست وی در 1845 شد.
دولت فرانسه اکثر کشورهای شمالی آفریقا به ویژه الجزایر را مستعمره خویش کرد.
پس از او فرمت عباس تحصیل کرده فرانسه و عضو حزب اتحاد مردم الجزایر که توانسته بود در 1962 به عضویت مجلس مؤسسان فرانسه پذیرفت شود، وارد صحنه شد.
وی جنبش دانشجویان مسلمان را در پاریس تشکیل داده بود و با یک گروه از جمله احمدبن بلا توانستند جبهه آزادی بخش ملی را در 1954 تشکیل دهند.
درون این جبهه سیاسی، یک جبهه نظامی به نام ارتش آزادی بخش الجزایر تشکیل دادند.
آن ها پایگاه هایی در مراکش، تونس و الجزایر داشتند و زمانی که جمال عبدالناصر به ریاست جمهوری مصر رسید، قاهره تبدیل به پایتخت حکومت موقت الجزایر، به ریاست فرمت عباس شد.
طی مجاهدت های این گروه، طی یک رفراندوم در اول ژوئیه 2619، 90 درصد از مردم الجزایر خواهان جدایی از فرانسه و استقلال کشور خویش شدند و بالاخره نهضت مردمی الجزایر، در سوم ژوئیه 1962 به استقلال رسید.