تاریخ سند: 13 اردیبهشت 1344
متن سند:
شماره : 233 تیمسار سپهبد نصیری1 رئیس سازمان اطلاعات و امنیت کشور آیت الله آملی عین تلگرامی را که از طرف آقای سید مرتضی پسندیده به عنوان ایشان مخابره شده است ضمن نامه از جهت گذشتن از شرف عرض ملوکانه برای اینجانب فرستاده اند مراتب به شرف عرض همایونی2 رسید مقرر فرمودند: به سازمان امنیت مراجعه شود.به امتثال فرمان مطاع شاهانه رونوشت تلگرام برای استحضار تیمسار به پیوست ارسال می شود.
وزیر دربار شاهنشاهی 32 ـ س ـ مذهبی [پی نوشت نصیری] احضار شود و معرفی گردد که در ترکیه با آقای خمینی تماس بگیرد.
3
توضیحات سند:
1ـ ارتشبد نعمت اللّه نصیری فرزند عبدالممالک متولد سمنان و فارغ التحصیل دانشکده افسری بود او مدتی فرماندهی گروهان دانشکده افسری معاونت دانشکده تکمیلی، فرماندهی گردان هنگ 18 لشگر کرمان و فرماندهی گردان مستقل سیرجان را به عهده داشت سپس به فرماندهی هنگ یکم از لشگر گارد و فرماندهی گارد سلطنتی منصوب شد در 13 مهرماه 1350 مقارن با جشنهای 2500 ساله به درجه ارتشبدی ارتقاء پیدا کرد و در شهریور ماه 1357 پس از برقراری حکومت نظامی در تهران که موج افشاگری ها علیه دستگاه جهنمی ساواک بالا گرفت.نصیری را که در آن زمان سفیر ایران در پاکستان و ساکن آن کشور بود به تهران احضار و (با بازداشتی عوامفریبانه) روانه زندان کرد.
ارتشبد نصیری از عوامل موثر کودتای آمریکایی ها در 28 مرداد 1332 بود و مدتی پس از سقوط مصدق، به عنوان معاون نخست وزیر و رئیس سازمان اطلاعات و امنیت کشور منصوب شد نصیری به خاطر دخالت مستقیم و غیر مستقیم در ارعاب و تعقیب و شکنجه و قتل آزادیخواهان مورد نفرت همه طبقات جامعه بود.
آجودان مخصوص شاه همچنین با سوءاستفاده از قدرت عظیم و شیطانی خود، ثروتی افسانه ای به هم زده بود.
با پیروزی انقلاب شکوهمند اسلامی، در دادگاه انقلاب محاکمه و به اتهام مفسد فی الارض و محاربه با خدا به اعدام محکوم گردید حکم اعدام او در ساعت 40 /23 روز بیست و ششم بهمن 1357 به مرحله اجرا درآمد.
یاران امام به روایت اسناد ساواک، شهید بهشتی، ص 297 ـ 296 2ـ آیت الله پسندیده در این رابطه چنین می گوید: (...
به من گفتند که پاکروان در جریان مسافرت شما و آقای خوانساری به ترکیه نبوده است.
شاه با او صحبت کرده و او را مطلع می کند ولی پاکروان می گوید: «صلاح نیست که پسندیده برود آقای فضل اللّه خوانساری تنها برود...)خاطرات آیت الله پسندیده ص 118