موضوع : بیانات فلسفی
تاریخ سند: 11 مهر 1338
موضوع : بیانات فلسفی
متن سند:
شماره : 2 ـ 3 ـ 3805 از ساعت 20 روز 8 /7 /38 پس از آنکه نماز جماعت به پیشنمازی آیت اله تقوی1 و قرائت آیاتی از کلام اله مجید توسط کریمی قاری در مسجد سنگی واقع در خیابان ری انجام گردید فلسفی واعظ در برابر اجتماعی بالغ بر 200 نفر بمنبر رفت و از ابتدای بیانات خود درباره وضع قوانین و قانون گذار در مملکت اسلامی اظهار مطلب نموده و گفت (ما میگوئیم که خدا و پیغمبر باید قانون گذاری کنند یک عده میگویند که بشر باید قانون بگذارد شما خیال میکنید که هر وقت اسم قانون آوردند همین مقررات امروزی است؟ خیر قانون باید برای تمام مراحل زندگی و آخرتی باشد نبات قانون دارد حیوان قانون دارد) در اینجا ناطق مثالی از قانون حیوانات و ماجرای قتل یک لک لک در همدان که نتیجه تعویض تخم او بود بزبان آورده و بعد شمه ای از خواص ذاتی بشر که گاهی دستخوش غیظ و غضب میگردد گفت و در پایان این قسمت از اظهاراتش علاوه نمود (پس انسانی که دارای غضب است نمیتواند قانون گذار باشد که قوانین او هم بدرد دنیا و هم بدرد آخرت بخورد پس باید کسی قانون گذار باشد که مثل خدا و یا پیغمبر خدا باشد که برایش وحی نازل میشد.شخصی که تمام بدنش را شهوت فرا گرفته و یا مقام او را گیج کرده و برای حفظ مقام اگر روزی ده هزار نفر را هم در مقابل چشمش سر ببرند خوشش میآید و دلش خنک میشود نباید قانون وضع کند ما باید قانونی داشته باشیم که وقتیکه از شکم دنیا بیرون میآئیم و بخانه اصلی میرویم بدرد آنجا هم بخورد) سپس ناطق اشاره به آتش زدن خانه کعبه توسط یکی از خلفا نموده و باز در لفافه به انتقاد پرداخته و گفت (کسیکه شرابخوار و زناکار و مست جاه و مقام است نباید قانون درست کند ما کسی را میخواهیم که قانونیکه برای ما درست میکند بدرد دنیا و آخرتمان بخورد و آن شخص کسی جز پیغمبر اکرم نبود و آن قانون هم کتاب آسمانی او است پس باید بیدار باشید) سپس ناطق بذکر مصیبت حضرت زهرا علیها سلام پرداخته و مقارن ساعت 22 پس از پذیرائی چای از حاضرین مجلس پایان یافت.
طبق اطلاع بیانات فلسفی در این مسجد تا ده شب دیگر ادامه خواهد داشت .
توضیحات سند:
1 ـ آیت الله سید هدایت اللّه تقوی شیرازی در سال 1278 در شیراز متولد شد.وی مقدمات را نزد پدرش آموخت، سپس به قم رفت و از درس حاج شیخ عبدالکریم حایری یزدی بهره جست.
وی پس از مدتی به نجف اشرف سفر کرد و پس از مدتی تحصیل به درجه اجتهاد رسید و به شیراز بازگشت.
پس از فوت پدرش به دعوت علمای دینی به تهران آمد و در این شهر اقامت گزد.
وی در مسجد سنگی تهران تهران به ترویج دین پرداخت تا سرانجام در 24 شهریور سال 1348 در سن 70 سالگی درگذشت و بدن وی پس از انتقال به نجف در دارالسیاده مقبره علما به خاک سپرده شد.