تاریخ سند: 15 مهر 1357
متن سند:
از:قم به: 312 شماره: 1861 /21 ﻫ 1 .مرعشی از روحانیون مشهد ضمن تماس با مرتضی پسندیده اظهار می دارد: وضع مشهد به طور عجیبی متشنج است و جوانان در صدد تظاهرات هستند و آقایان مشهد مانند شیرازی1 و قمی اعلامیه ای خواهند بود.
2 .
آقای پیراسته (احتمالا دکتر مهدی پیراسته ) ضمن تماس با پسندیده اظهار نموده در مورد آزادی یا ملاقات و صحبت با دستغیب2 و صدرالدین حائری3 و عطاءالله اصفهانی4 که در شیراز و کرمانشاه بازداشت شده اند، اقداماتی در جریان و خواستار می شود که توسط اشراقی سلام وی به خمینی رسانیده شود.
توضیح اینکه اشراقی در تاریخ 13 /7 /57 قم را به قصد تهران به منظور مسافرت به خارج ترک نموده است.
3 .
در تماس‌های حاصله عنوان شده که به وسیله تلفن های شماره 7358954 و 5856935 پاریس می توان با خمینی تماس برقرار نمود.
باصری نیا محترماً باستحضار می رساند 15 /7 /57 در بولتن درج گردید جهت بهره برداری به استحضار رئیس دایره عملیات می رسد.
کندری 16 /7 /57 بندهای 1و2 در بولتن درج شود شماره های تلفن بند 3 شناسایی شود.
ثابتی 15 /7 /57
توضیحات سند:
1.آیت الله سیدعبد الله شیرازی در سال 1270 ش در شهر شیراز به دنیا آمد و در سن 15 سالگی به همراه پدرش مرحوم آیت الله سیدمحمدطاهر شیرازی به علت مبارزه بر علیه سلطنت قاجار و نفوذ انگلیس در ایران، از شیراز به سیوند تبعید شد و پس از شش ماه دوباره به شیراز بازگشت و از سال 1333 ق به نجف اشرف مهاجرت نمود و در نزد بزرگان از مراجع و فقهای نجف درس خواند.
در سال 1354 قمری به منظور زیارت مرقد امام رضا (ع) به ایران آمد و طی اقامت خود در مشهد، مبارزه سرسختانه ای علیه رژیم رضا خانی شروع و در اجتماعات علماء و فقهای ایران با مرحوم آیت الله شیخ عبدالکریم حائری جهت تصمیم گیری علیه رژیم پهلوی نقش ارزنده ایفاء و در حادثه قیام مسجد گوهرشاد با مرحوم آیت الله حاج آقا حسین قمی و مرحوم آیت الله سید یونس اردبیلی نیز اقداماتی نمود.
تا این که از سوی رژیم، به همراه دیگر علماء و فقها دستگیر و پس از گذراندن چهار ماه در زندان پهلوی مجددا به نجف رفت و در سال 1396 ق به ایران مراجعت نمود.
ایشان از ابتدا نهضت اسلامی به رهبری امام خمینی(ره)، فعالیت هایی را (چه در نجف و چه در وقت سکونت در مشهد) در مبارزه علیه رژیم پهلوی تا پیروزی انقلاب اسلامی ایران آغاز کرد و پس از پیروزی انقلاب اسلامی تا زمان رحلت در مشهد مقدس اقامت داشتند.
سرانجام آیت الله شیرازی در سن 95 سالگی در سال 1363 شمسی به جوار رحمت حق شتافت.
2.
شهید آیت الله سیدعبدالحسین دستغیب فرزند سیدمحمدتقی در شب عاشورای 1292 ش در شهر شیراز متولد گردید.
خاندان دستغیب از خاندان های اصیل و شریف استان فارس و شیراز است که سابقه ای 800 ـ 700 ساله دارد و با 33 واسطه به حضرت امام سجّاد (ع) می رسد.
پس از خواندن دروس مقدماتی و سطح، امامت جماعت مسجد باقرخان را عهده دار گردید و در سال 1314 به منظور ادامه تحصیلات راهی نجف اشرف شد.
در آنجا از محضر اساتیدی چون آیات عظام شیخ کاظم شیرازی، سید ابوالحسن موسوی اصفهانی، سید میرزا آقا اصطهباناتی و میرزا علی آقا قاضی طباطبایی کسب فیض نمود و در سن 24 سالگی به درجه اجتهاد رسید.
به اهل بیت عصمت و طهارت(ع) ارادت داشت و غالباً به ریاضت های شرعی و مجاهدات می پرداخت.
از وی که در تمام عمر، دارای نفسی مطمئن بود، کرامات زیادی نقل شده است.
شهید بزرگوار آیت الله دستغیب، در میان مردم و با آنها زندگی می کرد و این امر را سعادتی انکارناپذیر می دانست.
وی بسیار ساده می زیست و تجمّلات در زندگیش راه نداشت.
مبارزات سیاسی شهید از هنگامی شروع شد که اساس دین را با روی کار آمدن رضاخان در خطر دید.
بنابراین در منابر و سخنرانی ها، مردم را از توطئه آگاه می نمود؛ به ویژه در مورد کشف حجاب.
در اواخر سال 1341 که با طرح لایحه انجمن های ایالتی و ولایتی، زمزمه مخالفت از قم به رهبری امام(ره) امّت برخاست و نخستین اعلامیه رهبر عظیم الشأن انقلاب اسلامی از قم به دست شهید دستغیب رسید، صریحاً اعلام نمود : «کلاًّ و دربست در اختیار اسلام هستم.
» وی با اظهار این جمله که «من اطاع الخمینی فقد اطاع اللّه »، پیروی از دستورات حضرت امام(ره) را اطاعت از خداوند سبحان می دانست.
شهید دستغیب که پیوسته بر دامنه مبارزاتش می افزود، پس از دستگیری حضرت امام(ره) در 15 خرداد 1342، دستگیر و مستقیماً روانه زندان عشرت آباد گردید.
در سال 1343 نیز یک بار دیگر مزدوران رژیم مانند سال 1342نیمه شب به منزل ایشان ریختند و باز مستقیماً او را به تهران و زندان قزل قلعه منتقل کردند که پس از آزادی، مدّت 3 روز میهمان حضرت امام خمینی (ره) بود.
این شخصیت بزرگوار در حرکت دادن به مبارزات مردم مسلمان فارس علیه رژیم مزدور شاه، نقش بسیار مهّم و مؤثری داشت.
افشاگری‌های بی پروای او در مورد جشن هنر فسادانگیز شیراز، حرکت های اسلامی مردم فارس را عمق بیشتری می بخشید و سخنرانی ها و حضورش در تظاهرات و راهپیمایی ها و مبارزات امت مسلمان منطقه، پشتوانه محکمی برای مردم ستمدیده بود.
در واقعه دی ماه 1356، در برابر مقاله توهین آمیزی که نسبت به حضرت امام(ره) در روزنامه اطلاعات به چاپ رسیده بود، به شدّت به موضعگیری پرداخت و گفت : «...
.
خمینی مرجع تقلید چند میلیون شیعه می باشد و چون روزنامه اطلاعات به وی تهمت هایی زده، طبق قانون، عاملین این امر بایستی تحت تعقیب قرار گرفته و از یک تا سه سال زندانی شوند.
» در همان سال ایشان مدّتی در منزل خود در محاصره ساواک به سر برد.
با شروع حکومت نظامی و پس از حادثه خونین 17 شهریور 1357، مأمورین شبانه به منزل ایشان رفته و او را در حال بیماری و تب بازداشت، ابتدا به کمیته شهربانی و پس از آن به زندان اعزام کردند.
شهید آیت الله دستغیب پس از پیروزی انقلاب شکوهمند اسلامی، به نمایندگی مردم فارس در مجلس خبرگان برگزیده و از سوی حضرت امام(ره) به امامت جمعه شیراز منصوب شد.
با شروع جنگ تحمیلی، او با بیانات بسیار رسا، جوانها را تشویق به شرکت در جبهه ها می کرد و در بسیج نیروهای خالص به جبهه و تأمین امکانات و تدارکات برای رزمندگان تلاش مستمر و پیگیر داشت.
سرانجام عمر پربرکت این شهید سعید به پایان رسید و در روز جمعه 20 آذرماه سال 1360 به دست گروهک منافقین در راه نماز جمعه به شهادت رسید.
شهید دستغیب دارای تألیفات فراوانی است که بعضاً چند بار تجدید چاپ شده است.
از جمله کتاب های قلب سلیم، گناهان کبیره در دو جلد، معاد، تفسیر سوره حمد، توحید، امامت، معراج و...
3.
آیت الله حاج شیخ صدرالدین حایری فرزند عبدالحسین در سال 1309ش در شیراز متولد گردید.
دوره سطح را در شیراز گذراند و سپس با عزیمت به نجف اشرف، از محضر آیات عظام و مراجع بزرگ آن زمان، بهره گرفت.
در جریان 15 خرداد 1342 فعال و پس از آن نیز در ارتباط نزدیک با روحانیون انقلابی از جمله مرحوم آیت الله ربانی شیرازی بود و یک بار هم به همراه ایشان بازداشت و روانه زندان شد که با اوج گیری نهضت اسلامی در سال 1356 از زندان آزاد گردید.
وی قبل از پیروزی انقلاب اسلامی نماینده امام خمینی در اخذ وجوهات بود.
در زمینه عرفان صاحب سبک بود و با مرحوم حاج اسماعیل دولابی و علامه شیخ محمد حسین طهرانی همراه بود.
پس از پیروزی انقلاب، ایشان مدتی نماینده شورای مدیریت حوزه علمیه قم، در شیراز و مسؤول شهریه طلاب بود و در مسجد امام خمینی شیراز نیز، اقامه جماعت می نمود.
وی در خردادماه سال 1383 درگذشت و در شهرستان قم به خاک سپرده شد.
4.
شهید محراب آیت الله شیخ عطاءاللّه اشرفی اصفهانی فرزند میرزا اسداللّه در سال 1281 ش در سده اصفهان (خمینی شهر) متولد شد.
پس از آموختن دروس ابتدایی در سده، در سن 12 سالگی رهسپار حوزه علمیه اصفهان گردید و در مدرسه نوریه دروس ادبیات و سطح را نزد اساتید معروف اصفهان، حضرات آیات سید مهدی درچه ای و فشارکی آموخت و پس از آن با ورود به حوزه علمیه قم، به مدت 23 سال از محضر آیات عظام حائری، خوانساری، صدر، حجت و بروجردی بهره برد.
وی منظومه حکمت و اسفار را نزد حضرت امام خمینی(ره) فرا گرفت.
در سال 1335 از سوی حضرت آیت الله بروجردی جهت تأسیس و اداره حوزه علمیه کرمانشاه عازم آن شهر شد و به فعالیت پرداخت.
او فعالیت های سیاسی خود را همراه با امام در جریان 15 خرداد سال 1342 در حالی که نماینده و وکیل ایشان در کرمانشاه بود، شروع کرد.
او سهم بزرگی در پیشبرد انقلاب، خصوصاً هدایت تظاهرات و مبارزات مردم کرمانشاه علیه رژیم شاه داشت و بارها از سوی ساواک دستگیر و زندانی شد.
از جمله فعالیت های ایشان برپایی اولین راهپیمایی همزمان با راه پیمایی عظیم تهران در عید فطر 1357 بود.
پس از پیروزی انقلاب اسلامی، از سوی حضرت امام(ره) به امامت جمعه و نماینده رهبری در استان کرمانشاه منصوب شد.
او شخصاً به مشکلات مردم رسیدگی می نمود و در انجام امور مردم از کمترین کوشش فروگذار نمی کرد.
در جریان جنگ تحمیلی، شخصاً در جبهه های نبرد خصوصاً جبهه های غرب حضور می یافت و با حضورش موجب تقویت روحیه رزمندگان اسلام می شد.
شهید اشرفی اصفهانی خدمات بسیاری به خصوص در زمان جنگ داشت که برخی از آنها عبارتند از: ساختن مسجد امام حسین (ع) خمینی شهر، ساختمان مکتب الزهرا (س) جهت تربیت خواهران، تأسیس حوزه علمیه امام خمینی (ره) در کرمانشاه و مسئولیت امور تبلیغی روحانیت اهل تسنن.
آیت الله اشرفی اصفهانی پس از پیروزی انقلاب اسلامی، 3 بار مورد سوءقصد منافقین قرار گرفت و سرانجام در روز 23 مهرماه سال 1360، به هنگام رفتن به جایگاه مخصوص جهت ایراد خطبه های نماز جمعه توسط یکی از منافقین به شهادت رسید.