موضوع : تلگراف تسلیت
تاریخ سند: 10 آبان 1356
موضوع : تلگراف تسلیت
متن سند:
از : 5/ ه 1 به : 312 شماره : 7552/ه 1 آقایان سیدمحمد میبدی1 و شیخ محمدرضا کاظمی و عطاءاللّه اشرفی خوزانی در مورد فوت مصطفی خمینی تلگراف تسلیتی به آقایان گلپایگانی و شریعتمداری و خوانساری و سیدعبداله شیرازی2 و سید مرتضی پسندیده (برادر خمینی در قم) مخابره نموده اند.نظریه شنبه : نظری ندارد.
نظریه یکشنبه : باتوجه به دسترسی منبع مفاد گزارش خبر صحت دارد.
اهواز نظریه سه شنبه : نظریه یکشنبه مورد تأیید است.
پناهی نظریه چهارشنبه : نظریه سه شنبه مورد تأیید می باشد.
در پرونده مصطفی خمینی 68011 بایگانی شود.
روحانی 30 /8 /36 در ساعت 1000 روز 17 /8 سال 36 به بخش 312 واصل گردید.
توضیحات سند:
1ـ آیه اللّه سیدمحمد میبدی فرزند سیدجواد در سال 1269 شمسی در کرمان به دنیا آمد.پس از آموختن خواندن و نوشتن به فراگیری علوم اسلامی روی آورد.
پس از کسب علوم و معارف اسلامی در کرمانشاه ساکن شد.
پس از شهادت شهید آیه اللّه سیدمصطفی خمینی و با ارسال تلگرافی جهت مراجع قم و مشهد این واقعه را به آنان تسلیت گفت.
2ـ آیه اللّه سید عبداللّه شیرازی (1309 ـ 1405 ق) ـ در شهر شیراز به دنیا آمد.
در 15 سالگی به دنبال مبارزه پدرش مرحوم آیه اللّه سید محمدطاهر شیرازی با استبداد قاجار و نفوذ استعمار انگلیس، به مدت شش ماه هر دو به سیوند تبعید گردیدند.
سید عبداللّه شیرازی پس از طی دوره های مقدمات و سطح در سال 1333 ق به منظور ادامه تحصیل رهسپار نجف اشرف شد و در محضر آیات عظام نائینی، سیدابوالحسن اصفهانی و ضیاءالدین عراقی درس خارج فقه و اصول را به پایان رساند و به درجه اجتهاد نایل گردید و مدتی در حوزه علمیه نجف به تدریس پرداخت.
در جمادی الثانی 1345 به زادگاهش بازگشت.
در اثر روی کار آمدن رژیم پهلوی، اوضاع اجتماعی و فرهنگی ایران در این زمان آشفته بود.
آیه اللّه شیرازی به منظور مقابله با سیاست های ضد مذهبی رضاشاه با علمای شیراز، اصفهان و قم و به ویژه حاج شیخ عبدالکریم حائری یزدی تبادل نظر کرد تا جبهه واحدی از روحانیون در دفاع از ارزش های دینی ایجاد شود.
در همین زمان تصدی مدرسه علمیه خان و امامت مسجد باقرآباد شیراز را عهده دار بود.
در سال 1314 که ماجرای قیام گوهرشاد در مشهد پیش آمد ایشان نیز آن زمان در مشهد بود و به جرم مشارکت در قیام دستگیر و به تهران اعزام گردید و مدتی در زندان های رضاشاه بود.
پس از رهایی از زندان به نجف رفت و در حوزه علمیه آن شهر به تدریس و تألیف همت گماشت.
در سال 1363 ق آیه اللّه سیدابوالحسن اصفهانی، ایشان را شایسته مقام مرجعیت معرفی کرد و پس از رحلت آیه اللّه اصفهانی در 1365 ق به عنوان مرجع شناخته شد.
در سال 1373 ق اولین مدرسه علمیه خود را در نجف تأسیس کرد و تا زمان اقامت در عراق چندین مدرسه، مسجد و کتابخانه در شهرهای مختلف عراق بنیان نهاد.
از ابتدای نهضت انقلابی حضرت امام، ایشان در به ثمر رساندن انقلاب اسلامی همواره حضرت امام را کمک می کرد.
در ذیقعده 1395 برابر با آذرماه 1354 به سبب فشارهای حکومت بعث عراق نسبت به ایرانیان به ویژه روحانیان وی مجبور شد به ایران مهاجرت کند و در شهر مشهد اقامت گزید و تا پایان زندگی در این شهر سکونت داشت.
از جمله آثار ایشان می توان به عمده الوسائل، حاشیه العروه الوثقی، ذخیرۀ ـ العباد، ذخیره الصالحین، کتاب القضاء، پوشش زن در اسلام، امام و امت و مناظرات ده گانه اشاره کرد.