ارسال اعلامیه مضره و تحریک‌آمیز توسط پست شهرى جهت برخى از مسئولان شهر سارى ـ استان مازندران
ارسال اعلامیه مضره و تحریک‌آمیز توسط پست شهرى جهت برخى از مسئولان شهر سارى ـ استان مازندران
متن سند:
ارسال اعلامیه مضره و تحریک‌آمیز توسط پست شهرى جهت برخى از مسئولانشهر سارى ـ استان مازندران
روز 1 /9 /57 (2537 شاهنشاهى)، تعداد معدودى اعلامیه مضره و تحریک‌آمیز به همراه عکس‌هائى از نواب صفوى (رهبر معدوم جمعیت فدائیان اسلام) توسط پست شهرى جهت برخى از مسئولان در شهر سارى ـ استان مازندران ارسال شده است.
در اعلامیه مذکور ضمن تعریف و تجلیل از نواب صفوى، از او به عنوان اولین فردى که براى استقرار حکومت به اصطلاح اسلامى قیام نموده، نام برده شده است.
ضمناً در قسمت پائین عکس نواب صفوى که جداگانه روى کاغذ برقى گراور شده، مطالبى به شرح زیر نوشته شده است.1
«درود بر روان پاک شهید بزرگ، حضرت سیدمجتبى نواب صفوى رهبر فدائیان اسلام، ساخته شده در حوزه علمیه نجف، پیشتاز مبارزه مسلحانه در راه حکومت اسلامى و کشنده کسروى،2پیامبرى از جانب استعمار، هژیر3 وزیر دربار و رزم‌آراء4 نخست‌وزیر.
ارزیابى خبر :
ارسال اعلامیه مذکور صحت داشته و مطالب بالا در آن درج شده است.
اقدامات انجام شده :
مراتب به نخست‌وزیرى اعلام گردیده است.
توضیحات سند:
1. از دیگر اعلامیه‌هاى که امروز (1 /9 /57) در سطح شهر سارى مخفیانه توزیع شد، یکى چهره نوجوان 14 ساله محمود علامه بود که در 29 /8 /57 به دست مأموران مسلح حکومت در سارى به شهادت رسید. دیگرى کاریکاتورى از شاه بود که او را بزرگترین جلاد خون آشام تاریخ بشریت یاد کرده بود. اعلامیه‌های موردنظر در ضمائم کتاب آمده است.2. سید احمد کسروى تبریزى، فرزند میرقاسم در روز چهارشنبه 8 مهر 1269 شمسى برابر با 14 صفر 1308 قمرى در محله هکماوار یا حکم‌آباد در شهر تبریز متولد شد. فارسى، قرآن و دروس مقدماتى را در تبریز و در مدرسه طالبیه فرا گرفت و به کسوت طلبگى درآمد. پس از درگیرى بین روسها و مجاهدان در تبریز در 29 آذر 1290 ش که چهار روز ادامه داشت خانه‌نشین و از سلک روحانیت خارج شد. وی در سال 1294 به مدرسه آمریکایى مموریال اسکول در تبریز رفته و علاوه بر تدریس عربى به دانش‌آموزان آن مدرسه، خود نیز به آموزش زبان انگلیسى و اسپرانتو پرداخت. از سال 1305 وارد عدلیه شد و تا مقام مدعى‌العموم تهران پیش رفت و در سال 1307 مدتى ریاست محاکم را عهده‌دار گردید و در سال 1309 باتوجه به اختلاف شدید با داور وزیر عدلیه استعفا داده و به وکالت پرداخت. وى جزء کسانى بود که در ایران اندیشه غرب‌زدگى را باتوجه به بنیادهاى فرهنگى در شرق مطرح کرد و به گسترش یک ناسیونالیسم ضد اسلامی و شیعى کمک نمود. کسروى درباره مذهب، در ابتدا آرائى شبیه آراء وهابیت اظهار داشت و خود دین جدیدی بنام پاکدینی ابداع نمود و بر تفسیر و تأویل آیات قرآن حمله کرد و احادیث را غیر معتبر خواند. او با برپایى تشکیلات «پاک دینان» به علما که دولت را به خاطر ظلم‌هایش تقبیح مى‌کردند و مردم را به زیارت اهل قبور هدایت مى‌کردند، تاخت و به تدریج در بیان عقاید افراطى خود بى‌پرواتر شد. قرآن و برخى از کتب ادعیه را سوزاند و ادعاى انشراح صدر و نبوت کرد. در اوایل دهه 1320 شمسى امام خمینى (ره) افکار ضد مذهبى کسروى را به شدت مورد انتقاد قرار داد و او را دروغگو، خائن و افیونى بى‌خرد نامید. فتنه و فساد کسروى به جایى رسید که مرجع عالی‌قدر آیت‌الله العظمى حاج سیدمحمدتقى خوانسارى وى را مهدورالدم دانسته و جواز قتل وى را صادر نمود. در 20 اسفند سال 1324 کسروى به اتهام سوزاندن کتب ادعیه، عرفانی و مخالفت با دین به پاى میز محاکمه کشیده شد و در آخرین جلسه بازپرسى در سن 57 سالگى به دست فداییان اسلام به هلاکت رسید.
3. عبدالحسین هژیر، فرزند محمد وثوق در سال 1280 ﻫ ش به دنیا آمد. در کودکی هنگام بازی با ترقه یک چشم خود را از دست داد. تحصیلات مقدماتی و متوسطه را در مدارس مظفری و دارالفنون به پایان رساند و وارد مدرسه علوم سیاسی شد و به استخدام وزارت امور خارجه درآمد. پس از دو سال استعفا داد و به سفارت شوروی وارد شد. در همان سال روزنامه پیکان را به مدیریت پدرش و سردبیری خودش دایر کرد. در سال 1307 همزمان با اخراج ایرانیان از سفارت شوروی هژیر هم بیکار شد تا اینکه وزارت طرق و شوارع تشکیل گردید و سیدحسن تقی‌زاده هم در رأس آن قرار گرفت و هژیر به سمت بازرس در آنجا مشغول کار شد. پس از انتقال تقی‌زاده به وزارت دارایی وی نیز به آن وزارتخانه انتقال یافت. هژیر در وزارت مالیه عملاً مشاور وزیر در امور نفتی بود و پس از مدت کوتاهی رئیس اداره حقوقی شد. پس از روی کار آمدن دولت محمدعلی فروغی، داور در رأس وزارت دارائی قرار گرفت و چون در آن زمان هژیر کار مهمی نداشت به جای دکتر علی علامیر، مفتش بانک ملی ایران شد. چون در آن زمان بانک ملی وظایف بانک مرکزی را انجام می‌داد جهت انتشار اسکناس دو امضأ لازم بود که یکی مدیر کل بانک ملی و دیگری امضای مفتش بود که امضای هژیر روی سری دوم اسکناس‌های منتشره وجود دارد. در 1318 مدیر کل وزارت دارائی شد و در همان سال به جای ابوالحسن ابتهاج به معاونت بانک ملی رسید. در اسفند 1320 در کابینه فروغی، وزیر پیشه و هنر و بازرگانی شد. در کابینۀ دوم علی سهیلی، هژیر وزیر راه و در کابینه محمد ساعد مراغه‌ای وزیر کشور بود و در ترمیم سوم کابینه جای خود را به محمد سروری و معاون خویش سپرد و از دولت خارج شد. در کابینه‌های اول و دوم ابراهیم حکیمی وزیر دارائی بود و متوالیاً در چهار ترمیم کابینۀ احمد قوام سمت خود را حفظ کرد. در سال 1326 در کابینۀ حکیمی به وزارت مشاور انتخاب شد و پس از سقوط حکیمی با رای اکثریت مجلس به نخست‌وزیری رسید. پس از کناره‌گیری از نخست‌وزیری در سال 1328 به نمایندگی مجلس موسسان انتخاب شد، سپس وزیر دربار و فعال مایشاء شد. وی روز سیزدهم آبان 1328 در مجلس عزاداری و روضه‌خوانی که دربار در مسجد سپهسالار تشکیل داده بود هدف گلولۀ حسن امامی عضو جمعیت فدائیان اسلام قرار گرفت و پس از 24 ساعت درگذشت. هژیر هنگام فوت 49 ساله بود.
4. سپهبد حاجیعلى رزم‌آرا، فرزند محمدخان در سال 1280 ﻫ ش در تهران به دنیا آمد، وى یکى از مشهورترین افسران ارتش بود که پس از به پایان رساندن مدرسه نظام، با درجه ستوان دومى وارد ارتش شد. مدتى در رشت و آذربایجان خدمت کرد، سپس در سرکوب نهضت جنگل و میرزا کوچک‌خان جنگلی مشارکت داشت و پس از گرفتن درجه سروانى براى ادامه تحصیل به فرانسه رفت و در مدرسه سن سیر به تحصیل پرداخت. بعد از مراجعت به ایران در هنگ کرمانشاه مشغول به خدمت شد و در 1311 به فرماندهى تیپ مستقل لرستان ارتقاء یافت. در 1314 به تهران آمد و در دانشگاه جنگ مشغول به کار شد. در 1317 به درجه سرتیپى رسید و در 1320 ابتدا فرمانده لشکر یک تهران و سپس فرمانده آمادگاه تسلیحاتى ارتش و در 1323 ریاست ستاد کل ارتش را برعهده گرفت. رزم‌آرا پس از شهریور 1320 و اشغال ایران توسط متفقین، در رقابت و کشمکش با سرلشکر حسن ارفع «حزب نهضت ملى» را براى جذب افسران علاقمند به فعالیت سیاسى تشکیل داد و در شهریور 1324 تعدادى از اعضاى آن دستگیر و تبعید شدند و خود او نیز معزول و منتظر خدمت شد. در 1326 دوباره به ریاست ستاد کل ارتش رسید و در 1329 در اوج نهضت ملی شدن صنعت نفت و مبارزات ملت ما علیه انگلیس کابینه نظامی تشکیل داده و علیه ملت ایران صحبت کرد. در 16 اسفند همان سال به هنگام ورود به مسجد شاه با شلیک سه گلوله از سوى خلیل طهماسبى در 49 سالگى به قتل رسید. رزم‌آرا را از حامیان منافع شرکت نفت ایران و انگلیس دانسته‌اند.
رزم‌آرا در زمینه‌هاى نظامى تألیفاتى داشته است که یکى از مهمترین آنها مجموعه «جغرافیاى نظامى ایران» است.