موضوع: میرزاجواد قائمی
تاریخ سند: 16 شهریور 1357
موضوع: میرزاجواد قائمی
متن سند:
شماره: 156- 24- 56 تاریخ: 16 /6 /2537[1357]از: شهربانی استان یزد
به: ریاست سازمان اطلاعات و امنیت استان یزد
موضوع: میرزاجواد قائمی
پیرو شماره 2 /1- 35 /5- 5 مورخ 19 /4 /1357
طبق اطلاع واصله: میرزاجواد قائمی بناء شرکت سنگ آهن مرکزی بافق به شخصی اظهار داشته با کمک آقای شریف امامی1 کد 66 را برکنار می‌کنیم.
ارزیابی . امکان صحت خبر وجود دارد.
امنیت داخلی 16 /6
جهت نامبرده فیش مظنونیت تشکیل گردد.
توضیحات سند:
1. جعفر شریف‌امامى فرزند حاج محمدحسین نظام‌الاسلام(معروف به آقاشریف)، در سال 1291 ش در تهران متولد شد. پدر او، از روحانیون تهران در دوران متأخر قاجاریه بود که از ناصرالدین شاه لقب «معتمدالشریعه» و از مظفرالدین شاه، لقب «نظام الاسلام» دریافت داشت و پیشکار سیدمحمد امامی، امام جمعه تهران بود.جعفر شریف‌امامى، پس از تحصیلات ابتدائی و مقدماتی، به مدت 8 سال در مدرسه ایران و آلمان تحصیل کرد و سپس در وزارت راه مشغول کار شد.
در سال 1312ش، به توصیه‌ی امام جمعه تهران، برای ادامه تحصیل به آلمان فرستاده شد و پس از چند سالی که در قسمت راه آهن مشغول کارآموزی و فعالیت در کارخانجات مرتبط بود، با استفاده از بورس دولتی به سوئد فرستاد شد و مدت دو سال هم در آن کشور به تحصیل و کار پرداخت.
شریف امامی، پیش از آغاز جنگ دوم جهانی به کشور بازگشت و در راه آهن مشغول به کار گردید و تا رده‌ی معاونت آن پیش رفت.
پس از اشغال ایران، و دستگیری افراد ژرمانوفیل، شریف امامی نیز یکی از افرادی بود که به همین اتهام! دستگیر شد و نزدیک به یک سال در اراک زندانی گردید و پس از آزادی از زندان، که بیشتر به نوعی خیمه شب بازی شباهت داشت، به وسیله‌ی شوهر خواهر خود (احمد آرامش) که به احمد قوام نزدیک بود، به فعالیت بازگشت
برخی از دیگر مشاغل او به این شرح است: «سال 1324ش مدیرعامل بنگاه آبیارى، سال 1329ش وزیر راه در دولت رزم‌آرا، عضو شورای عالی سازمان برنامه در دولت مصدق، مدیر عامل سازمان برنامه در دولت فضل الله زاهدی، سال 1333 سناتور، وزیر صنایع و معادن در دولت منوچهر اقبال، سال 1339ش، نخست‌وزیرى »
دولت مستعجل شریف‌امامى، ثمره‌ی یک دوره تنش هاى جدّى در روابط ایران و آمریکا بود. تشدید فعالیت جناح هاى وابسته به «حزب دمکرات» آمریکا در ایران، به اعتصاب معلمین و شهادت دکتر ابوالحسن خانعلى و سرانجام سقوط دولت شریف امامى، در اردیبهشت 1340 انجامید. امیراسداله علم، در سال 1341ش، او را به جای خود، به نیابت بنیاد پهلوی رساند و در سال 1342 نیز، رئیس مجلس سنا شد و تا آستانه انقلاب اسلامى ایران، به مدت 15 سال، در این سمت بود.
جعفر شریف امامی در کنار ریاست مجلس سنا،مشاغلی دیگری را نیز داشت، که از آن جمله است: «ریاست هیئت مدیره بانک توسعه صنعتی و معدنی ایران، ریاست اتاق صنایع و معادن و بازرگانی،ریاست کانون مهندسین، عضویت در هیئت امناء هفت دانشگاه .
جعفر شریف‌امامى همچنین در مرداد 1346ش به ریاست مجلس مؤسسان سوم رسید، که وظیفه داشت نیابت سلطنت فرح پهلوى را تسجیل کند.
با آغاز امواج انقلاب اسلامى ایران، محمدرضا پهلوى در یکى از واپسین تلاش هاى خود، به فراماسونرى و استاد اعظم آن، جعفر شریف‌امامى متوسل شد و وى را در نقش دیرینش، به عنوان محور «تفاهم» و «آشتى» سیاست هاى بیگانه مؤثر در ایران نخست وزیر کرد. شایان ذکر است که برخلاف تصور شاه، هر چند شریف‌امامى، طى دوران «شیخوخیت» خود، به عنوان سمبل «آشتى» و «تفاهم» کانون هاى قدرت بیگانه، وجهه‌اى اندوخته بود و لذا مى‌توانست نمادى از «آشتى بین‌المللى» به شمار رود، ولى او هیچ گاه نتوانست در سطح مردم، به عنوان یک چهره «وجیه الملّه» مطرح شود.
جعفر شریف‌امامى که ننگ کشتار جمعه‌ی خونین در 17 شهریور در شهر تهران را به دامان داشت، در تاریخ 14 /8 /1357 از صدارت استعفا داد و جاى خود را به دولت نظامى ارتشبد غلامرضا ازهارى سپرد و خود به خارج از کشور گریخت.
او که با بهره گیری از موقعیت در دوران اشتغال در جایگاه‌های مختلف، ثروت زیادى برای خویش اندوخته و با احداث دامداری و شراکت در آپارتمان سازی با بهاءالدین کهبد، بر این ثروت افزوده بود و همچنین به گرفتن درصد در مقاطعه کاری‌ها نیز شهرت داشت، بنا بر نقل حسین فردوست، هنگام خروج از ایران، تنها در یک قلم، 17 میلیون دلار به حساب خود در خارج از کشور واریز نموده بود.
شریف امامی، که از چهره‌هاى وابسته به سیاست غرب بود، از دوران جوانى به تشکیلات ماسونى پیوسته و در این تشکیلات، به درجه 33 و مقام استاد اعظمى رسید.
وی که پس از فرار از کشور، مدتی را در انگلیس زندگی کرده بود، در سال 1378ش، در آمریکا درگذشت.
اسناد ساواک . پرونده انفرادی
باقر عاقلی، شرح حال رجال سیاسی و نظامی ایران، ج 2، ص 872