موضوع: اعزام و معرفی غیر‌نظامی علی سنگری فرزند حسین
تاریخ سند: 15 مرداد 1357
موضوع: اعزام و معرفی غیر‌نظامی علی سنگری فرزند حسین
متن سند:
شماره: 2 /3 – 524 تاریخ: 15 /5 /2537[]1از: شهربانی استان هرمزگان
به: ریاست ساواک استان هرمزگان
موضوع: اعزام و معرفی غیر‌نظامی علی سنگری فرزند حسین
0515
بدینوسیله غیر‌نظامی یاد‌شده فوق را (خدمتگزار و سرایدار دبیرستان فردوسی میناب) که به انگیزه همراه داشتن یک قطعه عکس (خمینی) وسیله مأمورین شهربانی میناب دستگیر و با پرونده متشکله به دادگاه بخش آن شهرستان اعزام و حسب دستور مقام قضائی شهرستان مزبور جهت رفع ظن سیاسی به این شهربانی اعزام گردیده جهت اقدام مقتضی معرفی خواهشمند است دستور فرمائید پس از رفع نیاز مشار‌الیه را به منظور اقدامات بعدی به مأمورین اعزامی تحویل نمایند.
جانشین رئیس شهربانی استان هرمزگان ـ سرهنگ درافشان
بایگانی فیش به نام علی سنگری بررسی تهیه شود
توضیحات سند:
______________1. روز 15 /5 /57 مصادف با اولین روز ماه مبارک رمضان 1398 بود. امام خمینى به همین مناسبت پیامى نوشته، خطاب به گویندگان و علما منتشر کردند اما به مناسبت حوادث شهر اصفهان مطلع اعلامیه چنین شروع مى‌شد: «فاجعه اخیر اصفهان را به عموم اهالى تسلیت عرض مى‌نمایم. این فاجعه به دنبال فجایع بسیار دیگر نمونه‌اى است از حکومت ستمگر شاه که وحشیانه به ملت مسلمان ایران هجوم و آنان را به خاک و خون کشیده است و آخرین فاجعه نیست. تا حکومت این دودمان ستم‌پیشه برقرار است، فاجعه به دنبال فجایع و مصیبت پشت سر مصایب و حادثه به دنبال حوادث ادامه خواهد داشت.» امام در این اعلامیه نوشتند: «امروز شعار مرگ برشاه ملى شده و تا برچیده شدن دستگاه ظلم و انقراض دودمان جنایتکار پهلوى ادامه دارد. باید از هر فرصت استفاده نمود و اجتماعات را هر چه بیشتر عظیم و فشرده کرد.» امام در این اعلامیه از گویندگان ماه مبارک رمضان که در منابر و مساجد حاضر مى‌شوند خواستند مردم را براى انقراض حکومت سلطنتى شاه بسیج کنند. امام با اشاره به وعده محمدرضا پهلوى نسبت به انتخابات آزاد در سال آینده (1358) یادآور شدند: «هر کس که سخنان او را شنیده باشد خوب مى‌فهمد که شاه با طرح مساله انتخابات مى‌خواهد مسیر اصلى حرکت اسلامى ایران را که سرنگونى این دودمان است تغییر دهد... طرح حکومت اسلامى در عروق مردم ایران ریشه دوانده است و به امید خدا پیروزى از آن ما است.» (صحیفه امام، ج 3، صص 436 و 437)