درباره : اقدامات طرفداران کمیته مرکزی حزب منحله توده در آلمان غربی
درباره : اقدامات طرفداران کمیته مرکزی حزب منحله توده در آلمان غربی
متن سند:
به : وزارت امور خارجه از : ساواک اخیرا یکی از گردانندگان کمیته مرکزی حزب مذکور در مونیخ اعلام داشته است چون انجمن دانشجویان ایرانی مقیم مونیخ موظف است صورت اسامی اعضاء خود را به پلیس تسلیم کند و ممکن است این اقدام به وضع اقامت و تحصیل طرفداران کمیته مرکزی حزب مزبور خللی وارد آورد لذا اعضاء بایستی از تمدید عضویت خودشان خودداری نمایند.رئیس سازمان اطلاعات و امنیت کشور.
ارتشبد نصیری1 گیرنده : وزارت اطلاعات.
مسئول بررسی.
بهزادی رئیس دایره بررسی.
ابراهیمی رئیس بخش 315 فرجادی رئیس اداره یکم عملیات و بررسی 23 /2 /51 21851 18 /2 /51 315 بایگانی شود در کلاسه 154911 بایگانی شود 22551 24 /2 /51 1395 /315
توضیحات سند:
1ـ ارتشبد نعمت اللّه نصیری متولد سمنان و فارغ التحصیل دانشکده افسری بود و در سال 1291 هجری متولد شد او مدتی فرماندهی گروهان دانشکده افسری، معاونت دانشکده تکمیلی، فرماندهی گردان هنگ 18 لشگر کرمان و فرماندهی گردان مستقل سیرجان را به عهده داشت.سپس فرماندهی هنگ یکم از لشگر گارد و بعد فرمانده گارد سلطنتی شد در 13 مهر ماه 1350، مقارن با جشنهای 2500 ساله درجه ارتشبدی گرفت.
در شهریور ماه 1357 پس از برقراری حکومت نظامی در تهران که موج افشاگری ها علیه دستگاه جهنمی ساواک بالا گرفت.
نصیری را که در آن زمان سفیر پاکستان احضار و روانه زندان کرد.
ارتشبد نصیری از عوامل مؤثر کودتای آمریکایی ها در 28 مرداد 1332 بود که در آن زمان درجه سرهنگی داشت پس از بازگشت محمدرضا شاه و سقوط دولت ملی دکتر مصدق، نصیری پله های ترقی و تقرب را بسرعت پیمود و مدتی بعد رئیس شهربانی کل و در بهمن سال 1343 به عنوان رئیس سازمان اطلاعات و امنیت کشور و معاون نخست وزیر منصوب شد.
بعد از تیمور بختیار، هیچ کس در رژیم شاه، به قدرتمندی نصیری نرسیده بود و به خاطر دخالت مستقیم و غیر مستقیم در ارعاب و تعقیب شکنجه و قتل آزادیخواهان مورد نفرت همه طبقات جامعه بود.
علاوه براین او با سوء استفاده از قدرت عظیم و شیطانی خود ثروتی افسانه ای به هم زده بود.
وی پس از پیروزی انقلاب اسلامی و در پی چندین ساعت دادرسی و شور به اتفاق آراء مفسد فی الارض و محارب با خدا شناخته شد.
حکم اعدام در ساعت 40 /23 روز بیست و ششم بهمن 1357 به مرحله اجرا در آمد.
(پانزده خرداد، ج 2، مرکز بررسی اسناد تاریخ، ص 105، 106)