درباره: تلگراف
تاریخ سند: 8 دی 1336
درباره: تلگراف
متن سند:
سند شماره 90به: ۳۱۲ تاریخ: 8 /10 /36
از: 10 ه 1 شماره: 10002 /10 ه 2
درباره: تلگراف
پیرو: 1804 /10 ه- 2 /6 /35 صادره به ۳۳۴
سید رضا صهری1 فرزند جمال‌الدین۲ در مسجد گورتان اصفهان به منبر رفته و مطالب خلاف مصالح ملی و تحریک‌آمیز بیان نموده. لذا نامبرده در تاریخ 5 /10 /36 به این سازمان احضار، در تحقیقات معموله ضمن اعتراف به جرم خود متعهد گردید تا اطلاع ثانوی از رفتن به منبر خودداری نماید.
خواهشمند است، دستور فرمایید نام یاد شده در لیست روحانیون افراطی و ممنوع‌المنبر منظور و مراتب به کلیه سازمانها و شهربانی و ژاندارمری کشور شاهنشاهی نیز منعکس گردد.
تقوی
رمز شد.
توضیحات سند:
1- حجت‌الاسلام سیدرضا صهری در سال ۱۳۱۲ ه ش در خمینی شهر و در خانواده‌ای روحانی متولد شد. و پس از طی تحصیلات ابتدایی و متوسطه وارد حوزه علمیه قم شد و از محضر علما و مدرسین بهره‌ها برد و تا پیروزی انقلاب اسلامی با سخنرانیهای روشنگرانه خود در پیروزی انقلاب نیز به فعالیتهای خود در ارگانهای انقلاب ادامه داد و در انتخابات شوراهای اسلامی به عضویت شورای شهر خمینی شهر برگزیده شد. سرانجام وی در تاریخ 2 /7 /80 دار فانی را وداع گفت.۲- سید جمال‌الدین صهری سدهی در سال ۱۲۸۲ ه ش در خانواده‌ای از اهل علم خمینی شهر اصفهان دیده به جهان گشود. وی پس از فراگیری تحصیلات ابتدائی برای تحصیل علوم دینی عازم حوزه علمیه اصفهان گردید.
در حوزه اصفهان از محضر فرزانگانی نظیر مرحوم میر سید علی نجف‌آبادی، میرزا احمد مدرس، سید مهدی درچهای محمدعلی حبیب‌آبادی، شیخ علی یزدی، شیخ عباسعلی ادیب، شیخ محمد حکیم، جلال‌الدین همائی و... بهره برد و جهت تکمیل نمودن تحصیلات عازم حوزه مقدس نجف شد و پس از دریافت اجازه اجتهاد به تبلیغ و خطابه در داخل و خارج از کشور به زبان عربی و فارسی پرداخت و با بیانی بسیار شیوا و بلیغ به هدایت و ارشاد مردم پرداخت. آنچه باعث تأثیر سخنش می‌گشت عمل به آن چیزی بود که خود می‌گفت.
وی در سال ۱۳۲۹ طی سخنانی به رضاخان حمله کرد و تحت پیگرد فرماندار نظامی وقت قرار گرفت و از سال ۱۳۴۰ در سخنرانیها شدیداً به سیاستهای رژیم اعتراض می‌نمود و از سال ۴۲ به علت حمایت علنی از نهضت حضرت امام (ره) بارها مورد اذیت و آزار ساواک و شهربانی قرار گرفت و مدتی ممنوع‌المنبر و در سال ۴۵ ممنوع‌الخروج شد. وی در زمینه کارهای عام‌المنفعه در داخل و خارج از کشور بسیار فعال بود و سالیانی را در خوزستان ساکن و سپس به اصفهان مراجعت نمود و مورد استقبال عموم مردم خصوصاً علماء و خطباء اصفهان قرار گرفت. از آثار بجای مانده ایشان می‌توان به دیوان قصائد و غزلیات تحت نام الفین صهری، شرحی بر احوال چهارده معصوم و تفسیر دعای شریف ندبه و دهها نوار کاست از سخنرانیهایی که با بیانی بسیار زیبا برجای مانده اشاره نمود.
سرانجام پس از عمری تلاش و کوشش در سال ۱۳۴۷ به دیار باقی شتافت و در خمینی شهر اصفهان به خاک سپرده شد.