موضوع : نامه خمینی به آیت الله سید عبداله شیرازی
تاریخ سند: 15 تیر 1355
موضوع : نامه خمینی به آیت الله سید عبداله شیرازی
متن سند:
به : 312 از : 21 ه شماره: 2596 /21 ه اخیرا نامه ای از قم1 به آدرس مشهد آیت الله سید عبداله شیرازی2 پست شده که فرستنده نامه خود را در روی پاکت مربوطه قوچانی قید نموده است.نظریه شنبه : چون نامه مذکور مشکوک به نظر می رسید لذا جهت بررسی بیشتر به پیوست تقدیم می گردد.
نظریه دوشنبه : پاکت مورد نظر حاوی دو نامه می باشد که یکی از آنها نامه دختر آیت الله شیرازی خطاب به پدرش می باشد که مطلب قابل توجهی ندارد لکن در جوف نامه مذکور نامه های دیگری به خط و امضاء روح اللّه موسوی خمینی وجود دارد که در آن تذکراتی به شیرازی داده شده است مبنی بر اینکه مراقب نفوذ مقامات دولتی در خود و اطرافیانش باشد و علت پست شدن نامه از قم این است که نامه توسط مسافر از نجف به قم آورده شده و سپس در قم به صندوق پست انداخته شده است.
پارسا نظریه سه شنبه : مفاد گزارش خبر و نظریه دو شنبه مورد تایید بوده مراقبت از سید عبداله شیرازی در مشهد ضرورت دارد.
در گزارش روزانه درج شود.
دایره بررسی ـ عملیات بهره برداری گردد معلوم میشود شیرازی با خمینی رابطه دارد و مطالبی که در مخالفت با خمینی عنوان میکرده تظاهر و ریا است در گزارش روزانه ...
و ساواک مشهد دقیق از آن مراقبت کند.
23 /3
توضیحات سند:
1ـ با توجه به اینکه این سند را در پرونده آیت الله پسندیده (ره) بایگانی کرده اند، به نظر می رسد علت آن، این است که معظم له را در قم، واسطه ارسال نامه تشخیص داده اند.2ـ آیت الله سید عبداللّه شیرازی در سال 1270 ه .
ش در شیراز متولد شد.
در سال 1294 به همراه پدر بزرگوارش به جرم مخالفت با اجانب به سیوند تبعید شد.
ایشان در 23 سالگی به نجف اشرف رفت و نزد بزرگان دین علوم حوزه ای را فرا گرفت و به مدارج عالی این علم نائل شد.
پس از بازگشت به ایران و مخالفت با سیاست کشتار رضاخان در مسجد گوهرشاد شش ماه به زندان افتاد و پس از آزادی بار دیگر به شهر نجف مراجعت کرد.
آیت الله سید عبداللّه شیرازی در سال 1354 به علت درگیری با دولت عراق به وطن بازگشت و در مشهد ساکن شد و در تمام مراحل انقلاب همراه با نهضت امام خمینی (سلام اللّه علیه) از این حرکت پشتیبانی کرد.
آیت الله شیرازی در سال 1363 در سن 96 سالگی دارفانی را وداع گفت و به دیار باقی شتافت.
ر.ک: انقلاب اسلامی به روایت اسناد ساواک، ج 1، ص 82