بعضی وعاظ و روضه‌خوان‌هایی که جزء انجمن محدثین و امضاکنندگان تلگراف پشتیبانی از آیت‌الله خمینی می‌باشند، دعوتی که هیأت مذهبی از آن‌ها می‌کنند [را] قبول نمی‌نمایند
تاریخ سند: 7 خرداد 1342
بعضی وعاظ و روضه‌خوان‌هایی که جزء انجمن محدثین و امضاکنندگان تلگراف پشتیبانی از آیت‌الله خمینی می‌باشند، دعوتی که هیأت مذهبی از آن‌ها می‌کنند [را] قبول نمی‌نمایند
متن سند:
تاریخ:7 /3 /1342گزارش اطلاعات داخلی
بعضی وعاظ و روضه‌خوان‌هایی که جزء انجمن محدثین و امضاکنندگان تلگراف پشتیبانی از آیت‌الله خمینی می‌باشند، دعوتی که هیأت مذهبی از آن‌ها می‌کنند [را] قبول نمی‌نمایند و به هیئت‌ها جواب می‌دهند که بایستی آیت‌الله قمی و میلانی به ما اجازه بدهند که جهت شما منبر برویم زیرا شما بایستی نام هیئت مذهبی را از خودتان بردارید. نتیجتاً چند نفری از سران هیئت‌ها به آیت‌الله قمی و میلانی در بعدازظهر روز 7 /3 /42 مراجعه و آیات مزبور هم حذف نام هیئتی را تأیید و دستور می‌دهند با توجه به اینکه در رأس سران هیئت‌های مذهبی آیت‌الله کفایی قرار دارند و نظر آیت‌الله قمی و میلانی جداً کوچک نمودن آیت‌الله کفایی می‌باشد که این پیشنهاد را به سران هیئت‌ها نموده‌اند و از طرفی ساعت 6 بعدازظهر روز جاری سران بعضی هیئت‌های مذهبی به آیت‌الله کفایی مراجعه و کسب تکلیف نموده‌اند. وعاظی که از قبول دعوت خودداری نموده‌اند حاج شیخ احمد کافی1و طباطبایی می‌باشند.
توضیحات سند:
1. حجت‌الاسلام شیخ احمد کافى، فرزند میرزا محمد در اول خرداد 1315 ﻫ ش در مشهد مقدس دیده به جهان گشود. در شش سالگى وارد دبستان ایمانى مشهد شد و به فراگیرى دروس متداول مشغول شد. پس از آن هم زمان با تحصیل دروس جدید، در نزد پدر بزرگ خود به فراگیرى علوم اسلامى پرداخت. بخشى از مقدمات را نزد وى خواند و در سال 1327 وارد مدرسه علمیه نواب مشهد شد. از پانزده سالگى در حرم مطهر رضوى حضور مى‌یافت و با صداى گرم خود براى زائران دعاى کمیل مى‌خواند. در سال 1333 به همراه پدر بزرگ خود مرحوم حاج میرزا احمد کافى عازم نجف‌اشرف شد و در مدرسه آیت‌اللّه سیدمحمدکاظم یزدى معروف به مدرسه سید به تحصیل پرداخت و از محضر آیات عظام: سیدابوالقاسم خویى، سیدمحسن حکیم، سیدمحمود شاهرودى، شهید سید اسداللّه مدنى و حسین راستى کاشانى بهره برد. در سال 1338 به توصیه شهید آیت‌اللّه مدنى به مشهد بازگشت و در اواخر سال 1342 در تهران ساکن شد. اولین سخنرانى سیاسى وى علیه لایحه انجمن‌هاى ایالتى و ولایتى در تاریخ 14 /12 /41 در منزل آیت‌اللّه قمى ایراد و منجر به بازداشت وى شد. در دوم فروردین سال 1342 به دلیل ایراد سخنرانى علیه رژیم شاه تحت تعقیب قرار گرفت و در قیام 15 خرداد 42 جزء وعاظى بود که اعلامیه‌اى در حمایت از امام(ره) صادر و امضا کردند. در تاریخ 4 /11 /43 به مدت چهار ماه و در تاریخ 8 /4 /49 تا 18 /4 /49 نیز در بازداشت بود. در سال 1354 به علت سخنرانى علیه رژیم صهیونیستى دستگیر و توسط کمیسیون امنیت اجتماعى به سه سال تبعید به ایلام محکوم شد وی در ایلام نیز با اقامه نماز جماعت و تأسیس کتابخانه و مدرسه علمیه به تلاش خود استمرار داد و به دلیل این فعالیت‌ها و تلاش آیت‌اللّه سیداحمد خوانسارى و سرازیر شدن مردم به شهرستان ایلام براى دیدار او، ساواک مجبور شد از باقى مدت تبعید وى صرف‌نظر نماید و وی در تاریخ 29 /8 /55 مجدداً به تهران بازگشت. ساواک مرتباً جلسات، مکاتبات و تلفن‌هاى وى را کنترل مى‌کرد و در مواقع حساس او را احضار و تذکرات لازم را به او مى‌داد. وی علاوه بر وعظ و خطابه در فعالیت‌هاى فرهنگى و خدمت‌رسانى به مردم محروم فعالیت گسترده داشت. ساخت مهدیه تهران، تأسیس صندوق قرض‌الحسنه مهدیه، ارائه خدمات درمانى و تأسیس داروخانه مهدیه، تأسیس حوزه علمیه مهدیه، خریدارى مشروب‌فروشى مجاور مهدیه و تبدیل آن به کتابخانه، عیادت از بیماران، احداث درمانگاه در شهرهاى مشهد، گرگان، دهلران، آران کاشان، ساختن بیش از بیست مهدیه در شهرهاى مختلف، تأسیس حوزه علمیه ایلام، ساخت حمام در ایلام، ساوه و دهلران، و... از جمله فعالیت‌هاى ارزشمند او بود. همزمان با تحریم جشن میلاد امام زمان (عج) از سوى امام خمینى(ره)، مرحوم کافى به‌رغم فشار ساواک، حاضر به برگزارى جشن نشد و به عنوان سفر راهى مشهد مقدس گردید که در بین راه، طى یک تصادف در 30 تیر 1357 درگذشت.حجت‌الاسلام حاج شیخ احمد کافی به روایت اسناد ساواک، تهران، مرکز بررسی اسناد تاریخی، 1383