موضوع: نوشتن شعار مضره
تاریخ سند: 23 آبان 1336
موضوع: نوشتن شعار مضره
متن سند:
سند شماره 20به: ۳۲۳ تاریخ: 23 /8 /36
از: 10 ه 2 شماره: 9022 /10 ه 2
موضوع: نوشتن شعار مضره
اخیراً در توالتها و دستشوئیهای دانشکده‌های ادبیات و علوم تربیتی و علوم دانشگاه اصفهان1 شعارهای مضره‌ای به عناوین «روز ۲۴ آبان روز انتقام است» و «از قاتلان پسر خمینی انتقام می‌گیریم» و شعارهای موهن دیگری نوشته شده است.
نظریه شنبه: نظری نیست.
نظریه یکشنبه: منابع نسبت به شناسایی افرادی که مبادرت به نوشتن این گونه شعارها می‌نمایند توجیه شدند. راستگو
نظریه چهارشنبه: مفاد گزارش مورد تأیید است و پس از وصول خبر با همکاری دانشگاه نسبت به محو شعارها اقدام گردید. الهام
نظریه جمعه: نظریه چهارشنبه مورد تأیید است. پژواک
نظریه ۱۰ ه: به امنیت داخلی دستور داده شد نسبت به شناسایی نویسنده شعارها اقدام نمایند.
نیک‌سیرت
تابش
نادری
39 /11
توضیحات سند:
1- تاریخچه دانشگاه اصفهان: نخستین هسته وجودی پایه دانشگاه اصفهان در آذر ماه ۱۳۲۵ با تأسیس آموزشگاه عالی بهداری در خیابان احمد‌آباد شکل گرفت و پس از چندی محل آن به دبیرستان سعدی که وسیع‌ترین و مهم‌ترین دبیرستان وقت در اصفهان بود منتقل گردید.در سال ۱۳۲۹ دانشکده پزشکی اصفهان با پذیرش ۵۴ نفر دانشجو شروع بکار کرد و در همان سال نیز آموزشگاه عالی بهداری تعداد ۱۰۸ دانشجو پذیرفته بود.
در سال ۳۵ - ۳۴ دانشکده داروسازی با ۱۴ نفر دانشجو به واحدهای آموزشی فوق اضافه شد و در آذر ۱۳۳۷ نیز دانشکده ادبیات با ۱۴۵ نفر دانشجو افتتاح گردید و در همین سال موجودیت سازمانی دانشگاه اصفهان تحقق یافت ولی در سال ۱۳۴۱ دبیرخانه دانشگاه منحل شد و دانشکده‌های پزشکی و ادبیات با ۲۱ نفر دانشجو در رشته شیمی تأسیس شد و سرانجام در ۱۶ شهریور ۱۳۴۶ با انتصاب دکتر قاسم معتمدی به ریاست دانشگاه اصفهان موجودیت این دانشگاه قطعیت یافت.
در این زمان دانشگاه اصفهان متشکل از دانشکده‌های پزشکی، علوم، ادبیات و داروسازی بود. چون توسعه دانشگاه ضرورت داشت لذا ساختمانهای مختلفی برای هر یک از دانشکده‌ها در کوی دانشگاه در محل هزار جریب واقع در جنوب اصفهان مشرف بر دامنه شمالی کوه صفه با وسعتی برابر 5 /5 میلیون متر مربع آغاز گردید.
در سال تحصیلی ۴۸- ۴۷ چند واحد آموزش عالی دیگر که عبارت از علوم داروئی آزمایشگاهی، آموزشگاه عالی پرستاری و دوره‌های لیسانس شبانه باشد، تأسیس شد.
جغرافیای اصفهان ص ۳۸۵ و ۳۸۶