درباره: علی بزرگی فرزند احمد ساکن بابل امیرکلا
تاریخ سند: 6 دی 1357
درباره: علی بزرگی فرزند احمد ساکن بابل امیرکلا
متن سند:
شماره: 5161 /2ﻫ 1 تاریخ: 6 /10 /1357از: سازمان اطلاعات و امنیت مازندران
به: ریاست سازمان اطلاعات و امنیت بابل
درباره: علی بزرگی فرزند احمد ساکن بابل امیرکلا
1ـ خبر واصله از ضد اطلاعات وابسته به ناحیه ژاندارمری مازندران حاکیست نامبرده بالا ساکن امیرکلای بابل محله چهل ستون نزد اشخاص اظهار داشت به وسیله باروت و فتیله مواد آتش زا تهیه و با انداختن آن به داخل پاسگاه و منازل پرسنل ژاندارمری مبادرت به آتش سوزی خواهد نمود.
2ـ ضداطلاعات وابسته به ناحیه ژاندارمری مازندران طیّ نامه شماره 1019 /02 ـ 501 ـ 5 /9 /1357 سه برگ اعلامیه مضرّه که روی دیوارهای بخش امیرکلای بابل نصب گردیده بوده به این سازمان ارسال و اظهار نظر نموده امکان دارد دو نفر به نامان [نام‌های] 1ـ علی بزرگی فرزند احمد محصّل ساکن محله چهل ستون امیرکلا 2ـ علی اصغر جبّاریان فرزند مختار محصّل ساکن محله چهل‌ستون امیرکلا مبادرت به نوشتن اعلامیه و نصب آن بر روی دیوارها نموده باشند. علی‌هذا یک نسخه اعلامیه موصوف به پیوست1 ارسال می‌گردد. خواهشمند است دستور فرمائید با استفاده از کلیه امکانات نسبت به شناسائی و مراقبت از افراد مذکور اقدام و نتیجه را به این سازمان اعلام دارند.2
رئیس سازمان اطلاعات و امنیت مازندران ـ رخشا
آقای ذکریایی از امیرکلا وضع این افراد را سوال کنید 7 /10 /1357
توضیحات سند:
1. اعلامیه مورد اشاره در بخش ضمائم آمده است.2. امروز ( 6 /10 /1357 ) مرتضی کردی در بابل به شهادت رسید. شهید مرتضی کردی سال 1341 ه ش در روستای حاجی‌کلای لاله آباد از توابع شهرستان بابل در خانواده‌ای پرجمعیت چشم به جهان گشود. از همان دوران کودکی وقار و متانت مثال زدنی داشت. افراد تحت تکفل خانواده را سه برادر و هفت خواهر تشکیل می‌دادند. پدرش روح الله نام داشت و کشاورز بود و با سختی و مشقت همه توان و همت خود را به کار می‌بست تا آبرومندانه از عهده مخارج زندگی خانواده پر تعدادش برآید. تحصیل در کلاس یازدهم دبیرستان شهید با راهپیمایی و قیام مردمی‌علیه رژیم همزمان گردید و شهید که در محیطی مذهبی ودر خانواده‌ای معتقد و عاشق امامان همام رشد و پرورش یافته بود در فعالیت‌های سیاسی و مذهبی شرکتی فعالانه داشت. در همان ایّام مفتون جلوه شخصیتی حضرت امام بود و سخت به آن حضرت عشق می‌ورزید و در مقابل هرگونه جسارت به حضرتش تاب تحمل از دست می‌داد و به شدت بر می‌آشفت. گویی قبل از شهادت به سرانجام رستگار خویش آگاه بود. دوستان و اقوام شهید در آن زمان به خوبی دگرگونی و تحول شخصیتی اش را مشاهده می‌نمودند. قبل از رفتن به تظاهراتی که به شهادتش انجامید، گفت: «برای من گریه نکنید چون این راه خداست راه الله است.» برگرفته از بایگانی بنیاد شهید مازندران