موضوع: سخنرانی ناصر مکارم شیرازی در مسجد ارک
تاریخ سند: 27 مرداد 1352
موضوع: سخنرانی ناصر مکارم شیرازی در مسجد ارک
متن سند:
به: 312 شماره: 4349 /20 ه 12 از: 20 ه 12 ساعت 2030 روز 17 /5 /52 نامبرده بالا در مسجد فوق به منبر رفت و پیرامون مسئله حکومت اسلامی از نظر مکتب علی (ع) گفت: علی (ع) به مالک اشتر فرمان داد ای مالک اگر به حکومت اسلامی دست یافتی تبعیض1 را از بین مردم ریشه‌کن نما و بین دوستان و بستگان خود و دیگران تبعیض قائل نشو چون در غیر این‌صورت عمل تو دشمنی با خداوند است و در زمان حضرت نیز این فرمان بین مردم پیاده شده بود.وقتی حضرت حکومت اسلامی را به دست گرفت برادرش عقیل انتظار داشت بیشتر از دیگر مسلمانان از بیت‌المال استفاده نماید.
اما امروزه تمام فرمان‌ها به صورت حرف و کاغذ پاره‌ای گفته می‌شود و هر کس به مقامی می‌رسد بلافاصله پسر عموها و پسردایی و کلیه بستگان و ...
خود را مشغول کار می‌نماید آیا این تبعیض نیست که بستگان خود را به سر کار می‌گمارند.
اعلامیه حقوق بشر که مفاد آن انسان دوستی و دفاع از حقوق دیگران است به تصویب دولتها رسیده و به سازمان ملل2 و شورای امنیت داده شده است آیا اعلامیه مزبور جز یک کاغذ پاره خنده‌آور چیز دیگر است.
چندی قبل نمایندگان دولتها خواستند در مورد تصرف سرزمین‌ها اسرائیل را به صورت کاغذ پاره محکوم کنند که با وتوی3 آمریکا مواجه شدند.
آیا این تبعیض نیست که چند کشور بزرگ که جمعاً حدود ششصد میلیون جمعیت حاکم بر سه میلیون جمعیت دیگر و دارای چنین حقی باشند حتی آنها اجازه ندادند محکومیت اسرائیل روی همان کاغذ پاره که اجرا نمی‌شود جامعه عمل پوشد و زمانی خواهد رسید که امام زمان ظهور کند و عدل و داد را برقرار نماید و دنیا را از شر ظلم و ستم پاک کند.
نظریه شنبه: نظری ندارد.
نظریه یکشنبه: شنبه مورد اعتماد است و احتمالاً مطالب فوق از ناحیه واعظ مزبور گفته شده است.
نظریه چهارشنبه: نظریه یکشنبه تأیید می‌گردد.
سپاهی آقای وثوقی بهره‌برداری شود
توضیحات سند:
1ـ فراز 127 تا 129 عهدنامۀ مالک اشتر: «همانا زمام‌داران را خواص و نزدیکانی است که خودخواه و چپاولگرند.در معاملات انصاف ندارند، ریشه ستم‌کاریشان را با بریدن اسباب آن بخشکان و به هیچ‌کدام از اطرافیان و خویشاوندانت زمین را واگذار مکن و به گونه‌ای با آنان رفتار کن که قراردادی به سودشان منعقد نگردد که به مردم زیان رساند مانند آبیاری مزارع یا زراعت مشترک که هزینه‌های آن را بر دیگران تحمیل کنند، در آن صورت سودش برای آنان و عیب و ننگش در دنیا و آخرت برای تو خواهد ماند.
حق را به صاحب حق، هر کسی که باشد، نزدیک یا دور، بپرداز و در این کار شکیبا باش و این شکیبایی را به حساب خدا بگذار گرچه اجرای حق مشکلاتی برای نزدیکانت فراهم آورد، تحمل سنگینی آن را به یاد قیامت بر خود هموار ساز.
» (همان، صفحه 587) 2ـ سازمان ملل متحد سازمانی بین‌المللی است که در سال 1945 تأسیس شد و جایگزین جامعه ملل که در اثر دخالت‌های اعضای پر قدرت و زورمند آن مانند امریکا، انگلیس و شوروی سابق به یک تشکیلات ضعیف و بی خاصیتی تبدیل شده بود، گردید.
این سازمان توسط 51 کشور تأسیس و در سال 2006 م 192 کشور عضو داشته است.
اعضای آن تقریباً شامل همه کشورهای مستقلی می‌شود که از نظر بین‌المللی به رسمیت شناخته شده‌اند.
فقط واتیکان که عضویت در سازمان را نپذیرفته است و چین ملی (تایوان) که عضویتش بعد از عضویت جمهوری خلق چین لغو شد، در سازمان ملل متحد عضو نیستند.
مقر سازمان ملل در نیویورک است و کشورهای عضو و مؤسسات وابسته در طول هر سال با تشکیل جلسات منظم در مورد امور بین‌المللی و امور اجرایی مربوط به آنها تصمیم‌گیری می‌کنند.
شورای امنیت قوی‌ترین نهاد سازمان ملل پنج عضو دائمی دارد که در تصمیمات این شورا حق وتو دارند.
سازمان ملل متحد دارای سازمانهایی در زیر مجموعه خود است که عبارتند از: برنامه محیط زیست UNEP))، برنامه عمران UNDP))، سازمان تربیتی، علمی و فرهنگی UNESCO))، صندوق کودکان UNICEF))، کمیساریای عالی سازمان ملل در امور پناهندگان UNCHR)).
تشکیل سازمان ملل در واقع تلاشی بوده از جانب سیاست‌مداران، حقوقدانان و سران دولتها برای برقراری صلح پایدار، زندگی مسالمت‌آمیز ایجاد امنیت اقتصادی، اجتماعی در سراسر جهان.
ولی با وجود توفیقاتی در این امور، در بسیاری از موارد دیگر توفیقی نداشته است.
ادامه سیاست‌های تجاوزگرانه اسرائیل در فلسطین و خاورمیانه، استفاده از سلاح‌های ممنوعه در سراسر جهان، تجاوزات مکرر قدرت‌های بزرگ جهانی برای حفظ منافع خود، کشتار میلیونی انسانها در جنگهای بین دول یا در جنگهای داخلی مانند نسل‌کشی در رواندا در سال 1991 میلادی که منجر به مرگ حدود یک میلیون نفر شد، جنگ دوم کنگو در سالهای 2002 ـ 1998 که گفته می‌شود 5 میلیون نفر کشته برجای گذاشته، نسل‌کشی رژیم صهیونیستی در نوار غزه و کرانه باختری رود اردن، نسل‌کشی امریکاییان در حمله به عراق و افغانستان و اشغال این دو کشور و...
از جمله این شکست‌ها در اهداف و وظایف این سازمان است.
(ر ک: هفته‌نامه مشارکت ملی، حزب وحدت اسلامی افغانستان، مورخه 4 /4 /86) 3ـ وتو: از نظر لغوی «وتو» Veto واژه لاتینی است به معنای «من منع می‌کنم» و «حق وتو» حق یا توانایی جلوگیری است.
بر این اساس وتو یا حق وتو، قدرت قانونی یک دستگاه یا اعضای دستگاه برای جلوگیری از یک عمل یا سیاست، از طریق یک رأی منفی است و در اصطلاح، امتیازی است که به موجب آن هرگونه اتخاذ تصمیم مهمی که موافق با نظر یکی از اعضای دائمی شورای امنیت نباشد غیر ممکن می‌گردد.
توضیح آن که شورای امنیت از 15 عضو تشکیل شده است، پنج عضو آن یعنی چین، فرانسه، انگلستان، روسیه و آمریکا دائم و ده عضو دیگر غیر دائم هستند که برای مدت دو سال از طرف مجمع عمومی انتخاب می‌گردند.
نحوه تصمیم‌گیری در شورای امنیت به این صورت است که شورای امنیت با اکثریت 9 رأی نسبت به 15 رأی تصمیم می‌گیرد، مشروط به این که پنج رأی اعضای دائم شورا در موقع تصمیم‌گیری مثبت باشد.
در نتیجه هرگاه یکی از اعضای دائم رأی منفی دهد، فعالیت شورا دچار وقفه خواهد شد.
در حقیقت با اعمال حق وتو توسط هر یک از اعضای دائم، 14 رأی دیگر اعضا ولو این که همگی مثبت باشد، خنثی می‌شود.
حق وتو، اختیاری است که در کنفرانس یالتا بنا به پیشنهاد ایالات متحده آمریکا و اتحاد جماهیر شوروی به رسمیت شناخته شد.
هرچند قدرت‌های دارای حق وتو، در ظاهر استدلال می‌کنند که سنگینی مسؤولیت حفظ صلح و امنیت بین‌المللی به دوش آنهاست و اگر خطر، صلح و امنیت جهانی را تهدید نماید، آنها هستند که باید پا به میان گذاشته و مانع از بروز جنگ جهانی دیگری شوند و یا در صورت وقوع چنین موضوعی، آن را خاموش نمایند؛ اما واقعیت این است که در نظر گرفتن حق وتو چیزی نیست جز تأمین منافع و امنیت کشورهای استعمارگر و تداوم سیطره آنها بر سایر کشورها البته در پوششی قانونی.
از این روست که مشاهده می‌نماییم این قدرت‌های بزرگ که خود سابقه طولانی در تهدید نظم و امنیت بین‌الملل داشته و همواره جهت تأمین منافع نامشروع خود، بخش‌های زیادی از جهان را در آتش جنگهای خانمان‌برانداز، سوزانیده‌اند، باز هم مدعی تأمین امنیت و صلح جهانی بوده و طبیعی است این حق تبعیض‌آمیز را که وسیله تأمین و تداوم منافع آنان است را به دیگر کشورها ندهند.
مسأله حق وتو موجب انتقادهای شدیدی به سازمان ملل متحد گردیده است.
کشورهای کوچک از آغاز در کنفرانس «سان فرانسیسکو» مخالف با داشتن چنین اختیاری برای کشورهای بزرگ بودند و آن را با روح منشور سازمان ملل مغایر می‌دانستند، زیرا ابر قدرت‌ها با استفاده از این حق ممکن است کلیه فعالیت‌های صلح‌جویانه سازمان ملل را دچار وقفه ساخته و فلج نمایند.
البته کشورهایی که از استقلال بیشتری در سیاست خارجی خود برخوردارند، اعتراضات شدیدتری به این موضوع داشته و دارند، به عنوان نمونه، جمهوری اسلامی ایران همواره این حق ناصحیح و تبعیض‌آمیز را مورد اعتراض خود قرار داده و حتی مقام معظم رهبری ضمن اعتراض به این موضوع به سران سایر کشورهای اسلامی اعلام می‌نمایند که اگر قرار است این حق باشد، نباید به عده‌ای خاص از کشورهای ابر قدرت منحصر شده بلکه «کنفرانس اسلامی به نمایندگی از پنجاه و پنج کشور اسلامی و یک میلیارد و چند صد میلیون نفر جمعیت یکی از اعضای ثابت شورای امنیت سازمان ملل متحد باشد و تا وقتی حق وتو باقی است، ششمین عضو دارای حق وتو در آن شورا باشد» هرچند متأسفانه به دلیل وجود اختلافات سیاسی و اعتقادی در میان کشورهای اسلامی و وابستگی برخی حاکمان آن به قدرت‌های بیگانه و ...
.
راه‌کارهای مناسبی برای اجرای این طرح که می‌‌توانست به نوعی تعدیل‌کننده سیاست‌های استعماری قدرت‌های بزرگ باشد اتخاذ نگردید.
(فرهنگ علوم سیاسی، صفحه 358، مرکز اطلاعات و مدارک علمی ایران، سال 1374 و دانش‌نامه سیاسی، داریوش آشوری، صفحه 324 و حقوق بین‌الملل عمومی، محمدرضا ضیایی بیگدلی، صفحه 219، انتشارات گنج دانش، سال 1383و پیام مقام معظم رهبری در مراسم گشایش هشتمین اجلاس سران کشورهای اسلامی به تاریخ 18 /9 /1376)