درباره : حوادث دانشگاه
درباره : حوادث دانشگاه
متن سند:
اگر قرار شود که مسایل صنفی کم اهمیت در یک محیط دانشگاهی از طریق مذاکره جمعی حل نشود، سخن از تحکیم دمکراسی سیاسی در سطح کشور بیهوده است.صرف این گفتار که جوانان بنا به اقتضای عصیانهای خاص سنین خود به سمت آشوبگری تمایل دارند، رهبری نادرست مقامات مسئول دانشگاه را در حل مسایل صنفی دانشجویی منتفی نمی کند.
در عین حال مدیریت بد آنان در برخورد به مسأله جوانان به نوبه ی خود بر گرایه های هرج و مرج طلبانه در بین گروههای کوچکی از دانشجویان صحه نمی گذارد.
مسأله عبارتست از نگریستن به آموزش دانشگاهی به عنوان یک مسأله ملی و نه چیزی تفننی.
از این دیدگاه اساسی ترین وظیفه ای دانشگاهها همانا تربیت کادر زبده ای است که بتواند راهبر آینده ای یک ملت باشد، آموزش دادن به با استعدادترین قشر جوانان کشور است تا آنها را در مقابل همه مسایلی که در راه توسعه اقتصادی، سیاسی، اجتماعی و فرهنگی یک کشور ممکن است پدید آید مجهز سازد.
اگر مسایل صنفی، هر اندازه هم که اهمیت داشته باشد، باعث متوقف شدن امر آموزش شود نه تنها در خدمت هدف اساسی خود درنیامده بل که در واقع بدل به ترمزی در راه پیشرفت آموزش و ارتقاء کیفیت آن گشته است.
این نکته را دانشجویان می باید متوجه باشند.
اگر مسایل صنفی را به صرف این که در شرایطی ممکن است قدرت تخریبی بالقوه داشته باشد و باعث پیدایی هرج و مرج در محیط دانشگاه شود بالکل نفی کنیم و با منشی غیر دمکراتیک، نابخردانه و تحکم آمیز درصدد مواجهه با آن برآییم به جای این که از این گونه اصطکاک های صنفی محملی برای ارتقاء کیفیت آموزش و رفاه زندگی دانشجویان و مرتفع ساختن نارسایی ها بسازیم در جهت ایجاد همان گونه هرج و مرج در دانشگاه حرکت کرده ایم.
اصول انقلاب فرهنگی را نادیده گرفته ایم و نکات مندرج در قطعنامه رامسر را به هیچ شمرده ایم.
و این نکته ای است که مقامات مسئول دانشگاهی لازمست به آن توجه کنند.
در شرایط امروز جامعه ایران که نیاز به کادرهای فنی و پرورش یافته رو به فزونی است.
در شرایطی که با استقرار خانه های انصاف، شرکت های تعاونی و خانه های فرهنگ روستایی به حق سخن از گسترش دمکراسی های ریشه ای در این مملکت می رود و عملاً توده های عظیمی از مردم می روند که بخش بزرگی از کارهای خود را به عهده گیرند، اگر ما نتوانیم، به عنوان یک ملت، در محیط دانشگاه مسایل مربوط به زندگی دانشجویی را حل کنیم، اگر هنوز به روال هل من مبارزطلبی، تعزیه خوانی و سینه زنی از یک سو و دست یازی به شیوه های غیر دمکراتیک از سوی دیگر در پی نفی مسایل و نه حل آنها برآییم نشانه این است که نه تنها از محتوای مترقی انقلاب ششم بهمن که گسترش دمکراسی های سیاسی و اقتصادی از اجزاء لاینفک آن محسوب می شود غافل مانده ایم، بل که هنوز در قالب همان شیوه های مسلط فکری پیش از انقلاب، که ویژگی اساسی آن جزم گرایی است، می خواهیم به مسایل دانشجویی رسیدگی کنیم.
اگر گروههایی کوچک در میان دانشجویان می پندارند که با گسترش خواستهای صنفی به حیطه مسایل سیاسی نامربوط می توانند تحریکاتی را در جامعه سبب شوند به خطا رفته اند، چرا که مسایل صنفی دانشجویان فقط به خود آنان مربوط است و از لحاظ سیاسی در غایت می تواند وسیله ای شود برای گروه های سیاسی وابسته به منافع خارجی در خارج از کشور، همچنان که بارها این تجربه را به دست آورده اند.
اگر این گروهها با برانگیختن عواطف فروخورده دانشجویان چنین تصور می کنند که با کمک شیوه های هرج و مرج طلبانه مبارزه می توانند کیفیت آموزش دانشگاهی را ارتقاء بخشند و منافع صنفی دانشجویان را تأمین کنند به خطا رفته اند.
عمل حساب نشده ی آنان کمکی به ابقاء شیوه های غیردمکراتیک در برخورد به مسایل دانشجویان خواهد بود و باز به این فکر قوت خواهد بخشید که دانشجویان ناآگاهانه محملی هستند برای تحریکات سیاسی.
پس بر توده دانشجو است که هشیار باشد و از اتخاذ شیوه های هرج و مرج طلبانه بپرهیزد.
اما اتخاذ رویه های نادرست از جانب بعضی از دانشجویان مسئولیت مقامات دانشگاهی را منتفی نمی کند.
اگر مقامات دانشگاهی، رؤسای دانشکده ها و استادان به توده ی دانشجو به عنوان کسانی که اعتلای منافع ملی را در نظر دارند و برای حرف منطقی آنان نیز گوش شنوا دارند اعتماد نکنند به آینده ی ملت ایران اعتماد نکرده اند، زیرا آینده ایران در دست همین جوانان است.
با رسیدگی شکیبانه به مسایل آنها می باید در عمل به آنها آموزش داد تا آنان نیز به نوبه خود فردا با منشی دموکراتیک به حل مسایل دیگران بپردازند.
وظیفه رهبری دانشجویان، وظیفه آگاهاندن دانشجویان و رسیدگی به آنها، تأمین منافع صنفی دانشجویان و پذیرش سخنان به حق آنان از وظایف ملی مقامات دانشگاهی است و این وظیفه یی است بسیار سنگین! شاهنشاه بارها تأکید فرموده اند که با جوانان و دانشجویان باید از طریق مذاکرات منطقی، گوش فرادادن شکیبانه به خواست های آنان و حل مسایل مطروح، نه به عهده ی تعویق گذاشتن یا نفی کردن آنها، مصاف داد.
گره گشایی و نه گره اندازی جوهر مترقی یک رهبری درست در محیط دانشگاه است.
شاهنشاه در سومین کنفرانس ارزشیابی انقلاب آموزشی کشور در رامسر یک بار دیگر به این نکته ی بسیار مهم توجه می دهند که هرگز «از آن هدف اولیه که پیش بینی مطالب و جلو بردن از وقایع و پیش بینی احتیاجات مختلف مطابق با برنامه های آبادانی و پیش بینی ترقی فکری و روحی و روانی مردم این مملکت باشد، نباید دور افتیم.
» آیا این دستورالعمل بصیرانه که محتوای آن عبارتست از حرکتی مترقی در جهت تکامل همه جانبه جامعه، به گونه ای که همیشه یک گام جلوتر از حوادث باشیم این چنین باید در عمل اجرا شود که کار دانشگاه به تعطیل انجامد؟ بی شک ما در یافتن راه حل برای استقرار همبستگی هر چه بیشتر ملی و حل معضلات اجتماعی به طور اعم و ارتقاء سطح مناسبات دانشگاهی به طور اخص جز اندیشه های خود و قدرت فکری خود وسیله یی نداریم.
در این رهگذر تاریخی که ایران به سمت توسعه یافتگی گام بر می دارد نیروهایمان را هدر ندهیم، با کوششی جمعی از طریق مذاکرات شکیبانه به حل مسایل خود برخیزیم و از کمک به یکدیگر قوت گیریم.
دست کم گرفتن محتوای مترقی دستورالعمل های شاهنشاه در برخورد به مسأله جوانان، دست کم گرفتن ضرورت و درجه جدی بودن انقلاب فرهنگی در جامعه ایران است و بی شک کسانی که محتوای مترقی انقلاب فرهنگی را که همانا تمامیت بخشیدن و جهت دادن به مسأله ی آموزش در ایران مطابق با نیازهای ملی جامعه است درک نکنند و آن را وسیله ای برای همبستگی هر چه بیشتر جوانان و جلب آنان به کاری سازنده و مترقی مطابق با منشور انقلاب سپید در جامعه ایران نسازند به بیراهه رفته اند.
ایران امروز دارای آن چنان ثبات سیاسی هست که با استقلال رأی، شکیبایی و بصیرت به حل مسایل داخلی خود بپردازد.
در نیافتن این نکته دست کم گرفتن درجه ثبات سیاسی در ایران امروز است.
از این رو لازمست بی توجه به عربده جویی های کسانی که همیشه جویای آب گل آلوده هستند، و بی آنکه مرعوب شیوه های تفرقه اندازی آنان شویم، با اتخاذ شیوه های درست، منصفانه و انعطاف پذیر با قانع کردن توده دانشجویان مسایل صنفی آنان را حل کرد.
باشد که کشاکش صنفی کنونی در دانشگاه، با اتخاذ تدابیر درست مسالمت آمیز، اهرمی شود برای استقرار و تحکیم منش دمکراتیک در برخورد به مسایل دانشجویی، جلب اعتماد هر چه بیشتر توده ی دانشجویان و ارتقاء همبستگی ملی! پرویز نیکخواه