موضوع : اظهارات شیخ فضل اللّه محلاتی در منزل فلسفی
تاریخ سند: 6 اردیبهشت 1349
موضوع : اظهارات شیخ فضل اللّه محلاتی در منزل فلسفی
متن سند:
از : 20 ه 2 به : 316 شماره : 14400 /20 ه 3 نامبرده بالا در تاریخ 2 /2 /49 در منزل محمدتقی فلسفی جریان بازداشت یکی از وعاظ قم به نام کلانتر1 را با فلسفی در میان گذاشت و گفت : این شخص در قم برای طلاب و روحانیون خانه می سازد ولی دستگاه او را مجبور کرده است که بایستی از این فعالیتها دست بردارد.ضمنا نامبرده اضافه نمود به طوری که شنیده ام علی حجتی کرمانی در جلسه دادگاه نظامی مطالب تندی گفته و چون مدت زندانیش زیاد تعیین شده است لذا قصد دارد همسرش را طلاق بدهد.
توضیح منبع : به طوری که استنباط گردید منظور محلاتی از ملاقات با فلسفی به خاطر این بود که فلسفی برای تبرئه کلانتری واعظ اقدامی به عمل آورد.
نظریه رهبر عملیات ـ رهبر عملیات نظری ندارد.
آمال نظریه 20 ه 3 : 20 ه 3 نظری ندارد.
آقای صالحی بهره برداری شد در پرونده شیخ فضل اللّه مهدیزاده بایگانی شود.
بهره برداری شود 7 /2 /49
توضیحات سند:
1ـ حجت الاسلام والمسلمین سیداحمد کلانتر فرزند سلطان در 1314 ش در تهران به دنیا آمد.تحصیلات حوزوی را در حوزه های علمیه قم و نجف انجام داد.
با شروع نهضت اسلامی به جنبش پیوست.
در 20 شهریور 1344 به اتهام نشر اکاذیب و شایعات بی اساس دستگیر و با قید کفیل آزاد گردید.
4 ماه بعد به دلیل عدم توجه به دستور مأموران رژیم دوباره دستگیر و به 3 ماه حبس محکوم شد.
در سال 1345 ش به اتهام فعالیت های مضره برای مدت 4 ماه به فردوس تبعید شد.
در 18 آذر 1348 به اتهام ایراد مطالب تحریک آمیز درباره آزادی زنان در ساوه دستگیر شد.
خرداد سال بعد باز به اتهام تحریک مردم در مدرسه فیضیه قم برای سه سال به زابل تبعید گردید که به علت تداوم مبارزه از آنجا به سراوان منتقل شد.
در آنجا نیز به اتهام اهانت به شاه بازداشت و به 2 سال حبس تأدیبی محکوم و در تاریخ 10 مهرماه 1351 به زندان رفت و تا 29 شهریور 1353 زندانی بود.
در خرداد 1354 به اتهام شرکت در تظاهرات طلاب مدرسه فیضیه قم دستگیر ولی از اتهام انتسابی تبرئه شد در سال 1357 در انارک نائین مجبور به اقامت شده بود که با اوجگیری انقلاب اسلامی به قم آمد و در تظاهرات 14 آذر آن سال بر اثر برخورد گلوله از ناحیه پا مصدوم شد.
(پرونده ساواک به نقل از یاران امام به روایت اسناد ساواک، سردار سرافراز شهید حجه الاسلام سیدعلی اندرزگو، ص 102).