موضوع: اظهارات ربانی واعظ
تاریخ سند: 17 دی 1343
موضوع: اظهارات ربانی واعظ
متن سند:
موضوع: اظهارات ربانی واعظ تاریخ: 17 /10 /43محل: تهران شماره: ۱۹۸6 ست / 3
برابر اطلاع از ساعت ۱۵ ـ ۱۳ روز 16 /10 /42 شخصی به نام ربانی که گویا از طلاب طرفدار خمینی در قم می‌باشد در شبستان گرمخانه مسجد جامع به پیشنمازی آقای جعفری1 به منبر رفت و ضمن بیان مقدمه‌ای درباره ایمان اظهار داشت هر کس ایمان داشته باشد می‌داند دین از پول و جان بهتر است روی همین اصل به مراجع تقلید ایمان می‌آورد و می‌داند که مرجع تقلید که در حقیقت جانشین ائمه اطهار می‌باشد. بیش از دیگران رفاه حال او را می‌خواهد نامبرده در مورد سیاست اظهار داشت سیاست یعنی مملکت‌داری نه آنکه زور و سرنیزه در خاتمه سخنانش علما و روحانیون و مراجع تقلید را دعا کرد و گفت مخصوصاً آن مرجعی که مورد نظر ما هست نجاتش بده.
نظریه: واعظ نامبرده فوق از طرفداران خمینی است که از قم به تهران آمده است و به نظر این ساواک با بودن این همه وعاظ در تهران دعوت این‌گونه طلاب از قم برای اجرای مقاصد خاص می‌باشد کما اینکه نامبرده در لفافه و غیرمستقیم اظهاراتی می‌نماید.
اطلاعیه شود. 19 /10 /43
تعداد نسخه: ریاست ساواک استان مرکزی جهت اطلاع ۲ نسخه
گیرندگان: ۳
توضیحات سند:
۱- حجت‌الاسلام غلامحسین جعفری همدانی در ۱۳۲۴ ق در یکی از روستاهای همدان به دنیا آمد. پدرش روحانی محل زادگاه او بود. وی در ۱۳۳۷ ق برای تحصیل علوم دینی به همدان رفت. در ۱۳۴۲ ق برای تحصیل به قم مهاجرت کرد. سه سال بعد به نجف رفت و به مدت ۲۳ سال تا ۱۳۶۸ ق در حوزه علمیه نجف مشغول تحصیل بود و از درس آیات عظام میرزا ابوالحسن مشکینی، سیدابوالحسن اصفهانی ضیاءالدین عراقی، شیخ محمدحسین کمپانی اصفهانی و محمدحسین نائینی بهره‌مند گردید. در ۱۳۲۸ ش به ایران بازگشت و در تهران اقامت گزید و در یکی از شبستان‌های مسجد جامع تهران به اقامه جماعت و تبلیغ و نشر احکام دینی همت گماشت. وی از سال ۱۳۴۳ مبارزه با رژیم را آغاز کرد و بارها در مسجدش علیه رژیم پهلوی سخن گفت و یا مبارزان را برای ایراد سخنرانی‌های سیاسی به آن مسجد دعوت کرد. ایشان چندین مرتبه دستگیر و مدت زیادی در زندان‌های رژیم شاه بود.آیت‌الله جعفری همدانی در آبان ۱۳۷۴ در ۹۳ سالگی دار فانی را وداع گفت. منابع (ابرار، شماره ۲۰۴۰ [۲۷ آبان ۱۳۷۴]؛ مجله حوزه، شم ۵۲، مصاحبه با آیت‌الله میرزا غلامحسین جعفری همدانی، [مهر آبان ۱۳۷۱]؛ شریف رازی محمد، گنجینه دانشمندان، تهران، اسلامیه، ۱۳۵۳، ج ۴، ص ۴۲۳ – 424).