درباره : محمدصادق اسلامی فرزند محمدباقر
تاریخ سند: 16 اسفند 1345
درباره : محمدصادق اسلامی فرزند محمدباقر
متن سند:
از : شهربانی کل کشور (اداره اطلاعات) به : تیمسار ریاست سازمان اطلاعات و امنیت کشور شماره : 16872ـ1ـ457 پیرو شماره 729 ـ 15 ـ 457 ـ 6 /12 /45 نامبرده روز 5 /12 /45 به علت خاتمه محکومیت از زندان آزاد گردیده و نشانی محل سکونت خود را خیابان اتابک کوچه رفیعی پلاک 6 منزل شخصی تعیین نموده است مراتب جهت استحضار اعلام می گردد.رئیس شهربانی کل کشور سرلشگر مبصر1 از طرف سرتیپ صمدیانپور
توضیحات سند:
1ـ محسن مبصر، فرزند عبدالعلی، در سال 1296 ش.در تبریز به دنیا آمد.
در سال 1315 دبیرستان نظام را در تبریز به پایان رسانیده و پس از طی دانشکده افسری در سال 1317 با درجه ستوان دومی رسته توپخانه وارد ارتش شد.
او فعالیت اطلاعاتی خود را به عنوان افسر رکن 2 ستاد لشکر 2 آغاز کرد و سپس افسر دایره تجسس ستاد ارتش شد.
مبصر به عنوان یک افسر فعال اطلاعاتی در همین سالها مورد توجه سرویس جاسوسی انگلستان و عوامل آن در ارتش قرار گرفت.
و راه تصدی مشاغل حساس به رویش گشوده شد.
ابتدا رئیس رکن 2 ستاد لشکر 19 (اهواز) و سپس رئیس بازرسی صنایع نظامی شد و پس از آن در پست حساس ریاست تجسس و اطلاعات رکن 2 ستاد ارتش قرار گرفت.
سرگرد مبصر در توطئه کودتای 25 ـ 28 مرداد 1332 از مهره های مؤثر بود.
پس از کودتا ریاست ستاد فرمانداری نظامی تهران و راه آهن را به دست گرفت و در کنار تیمور بختیار در سرکوب نیروهای ضد رژیم نقش فعال داشت.
در تاریخ 8 /7 /1335 به ساواک مأمور شد و ریاست حفاظت ساواک را به عهده گرفت.
مبصر سپس به عنوان رئیس هیأت وابستگی های نظامی ایران در کشورهای عربی به بغداد رفت و تا بهمن 1337 در این پست بود.
در بازگشت به تهران پس از مدتی رئیس پلیس تهران و سپس معاون شهربانی کل کشور شد و پس از مدت کوتاهی، پس از نصیری به ریاست شهربانی کل کشور رسید.
مبصر حدود شش سال (1343 لغایت 1349) در این سمت بود.
در پی بروز اختلاف بین وی و نصیری و درخواست اشرف پهلوی مبصر از شهربانی کنار گذاشته شد.
پس از برکناری در خرداد 1351 به معاونت نخست وزیر و سرپرستی سازمان دفاع غیر نظامی منصوب شد و سرانجام در 29 /6 /1352 بازنشسته شد.
در جریان انقلاب اسلامی مبصر بطور قاچاق به ترکیه رفت و از آنجا نیز راهی انگلیس شد.
ر.ک : ظهور و سقوط سلطنت پهلوی، موسسه مطالعات و پژوهشهای سیاسی، چاپ اول، 1369 ش، ج 2، ص 249.