موضوع : تشکیل جلسه گروه امدادگران بیماران مستمند
تاریخ سند: 7 اسفند 1351
موضوع : تشکیل جلسه گروه امدادگران بیماران مستمند
متن سند:
از : 20 ه 12 به : 312 شماره : 19344 /20 ه 12 از ساعت 2000 الی 2130 روز 28 /11 /51 جلسه فوق الذکر با حضور حدود بیست و هشت نفر در کتابخانه مسجد جلیلی تشکیل بود شیخ عباسعلی سبزواری بعد از وعظش در مسجد مذکور درباره کتابخانه خود در پاساژ لولا و یراق ایران در خیابان سپه جنب مسجد مجد تبلیغ و از حضار دعوت کرد در ساعت 4 بعدازظهر روز پنجشنبه هفته جاری از آنجا دیدن کرده و با او همکاری نمایند.اسلامی گفت یکی از اهدافش تأسیس کتابخانه سیار و کتابخانه های شخصی در منازل است او خطاب به دکتر شیخ استاد دانشگاه گفت چون شما سالهای پیش در کربلا به من گفتی قصد تأسیس کالج شبانه روزی داری اکنون یکی از متدینین سه هزار متر زمین به ارزش حدود دو میلیون تومان در شمیران در اختیار ما گذارده تا در آنجا دانشگاه اسلامی تأسیس کنیم من برای انجام این کار از شما استمداد می کنم رحمن جعفرخانی اعلامیه پلی کپی شده از چریکها را داشت که در پشت و روی آن 27 ماده از خدمات شاه را به اصطلاح خودشان و اسامی معدومین با ذکر درجه تحصیلی آنان و مخارجی که برای ساختمان شهیاد1 و جشن شیراز2 شده بود درج شده بود او می گفت اخیرا کتاب حکومت [ولایت ]فقیه3 خمینی به دستش رسیده و آن را برای مطالعه به یکی از دوستان به امانت داده مسیحا امامی رضوی و دکتر شیخ و مهدوی نسبت به جوان ریشو تازه وارد که به عنوان تکدی وارد جلسه شده بود مظنون شده و گفتند او سازمانی است.
مهندس گل افشانی یک زوج معاود عراقی برای کمک به حضار معرفی نمود.
افراد شناخته شده عبارت بودند از حاج جلیلی تولیت مسجد، حاجی ذبیح اله وفائی، محمد رضا توانا، مهندس محمدعلی گل افشانی.
نظریه شنبه.
نظری ندارد.
نظریه سه شنبه ـ به صحت گزارش شنبه اعتماد حاصل است.
نظریه چهارشنبه ـ نظریه سه شنبه مورد تأیید است.
توضیحات سند:
1ـ تاریخچه برج آزادی به سال 1345 شمسی بر می گردد.در این سال طرح یک نماد معّرف معماری ایرانی بین معماران و مهندسین ایرانی به مسابقه گذاشته شد و در نهایت طرح مهندس حسین امانت که در آن زمان 24 ساله بوده و به تازگی از دانشکده معماری دانشگاه تهران فارغ التحصیل شده بود، برنده و برای ساخت انتخاب شد.
عملیات برج آزادی در 11 /8 /1348 آغاز شده و پس از بیست و هشت ماه کار در 24 /10 /1350 با نام برج شهیاد به بهره برداری رسید.
معماری برج آزادی تلفیقی از معماری دوران هخامنشی، ساسانی و اسلامی است.
این بنای سه طبقه دارای چهار آسانسور و دو راه پله و 286 پلکان است.
در محوطه زیرین برج چندین سالن نمایش، نگارخانه، کتابخانه، موزه و...
قرار داد.
طول این بنا 63 متر، ارتفاع آن از سطح زمین 45 و ارتفاع از کف موزه 5 متر است.
برج آزادی نماد شهر تهران است که به یادبود جشن های 2500 ساله شاهنشاهی ایران طراحی و ساخته شد.
این برج تا قبل از انقلاب اسلامی در سال 1357 به نام «برج شهیاد» معروف بود.
در مراسم آغاز به کار این برج که در سمت غرب شهر تهران قرار دارد محمدرضا پهلوی و همسرش فرح حضور داشتند و منشور حقوق بشر کوروش برای نخستین بار در این مکان پرده برداری شد.
در جریان حرکتهای انقلابی مردم ایران در سال 1357 میدان آزادی مرکز تجمع، تظاهرات و راهپیماییهای عظیم ملت ایران بود و به یادبود آن دوران پرشکوه همه ساله مراسم بزرگداشت پیروزی انقلاب اسلامی در 22 بهمن در این مکان برگزار می گردد.
2ـ جشن هنر شیراز، اشاره به مراسم مستهجنی است که رژیم پهلوی دوم در 10 سال پایانی عمر سیاسی خود در شهر شیراز برگزار کرد.
این جشن از القائات فکری غرب بود که در داخل کشور به نام فرح پهلوی برگزار شد.
در نیمه اول سال 1346 و زمانی که دولت ایران خود را برای برگزاری جشن پر هزینه تاجگذاری شاه آماده می کرد، برنامه جشن هنر شیراز در دستور کار قرار گرفت.
در پی این تصمیم هیأت امنایی مرکب از 30 نفر از مقامات بلندپایه کشور شامل نخست وزیر، وزیران، چند استاندار و شهردار برای برگزاری این جشن تعیین شد، و در نهایت نخستین جشن هنر شیراز در 20 شهریور 1346 آغاز و تا 30 همان ماه به کار خود ادامه داد.
هدف از برگزاری این جشن استحاله فرهنگی اسلامی مردم و باز کردن راه نفوذ فرهنگ غرب به داخل کشور بود.
کسانی که به عنوان «هنرمند» از آمریکا و کشورهای اروپایی برای شرکت در جشن هنر شیراز به ایران دعوت شده بودند، شامل رقاصه ها، فاحشه ها، موسیقی دانان، خوانندگان و بازیگران فیلم های غیراخلاقی سینماهای غربی بودند.
به همین دلیل این برنامه ها نتوانست با مردم ایران ارتباط برقرار کند.
زیرا با فرهنگ مردم هیچ گونه سنخیتی نداشت.
اگرچه برنامه های اجرا شده در جشن هنر تا سال 1355 مستهجن و خلاف اخلاق عمومی بود اما اوج ابتذال در سال 1356 و در ماه مبارک رمضان صورت گرفت.
در جشن هنر این سال رژیم پهلوی ماهیت ضد دینی خود را به عینه آشکار ساخت و اجازه اجرای نمایشی را داد که سفیر وقت انگلیس در خاطراتش در کتاب غرور و سقوط آن را به عنوان یکی از نخستین جرقه های انقلاب ایران توصیف کرد.
این نمایش «خوک ـ بچه ـ آتش» نام داشت.
آنتونی پارسونز (سفیر انگلیس) شرح ماجرای نمایش فوق را این گونه بیان می دارد: «جشن هنر سال 1356 شیراز، از نظر کثرت صحنه های اهانت آمیز به ارزشهای اخلاقی ایرانیان از جشن هنر پیشین فراتر رفته بود.
به عنوان مثال یک باب مغازه را در یکی از خیابانهای پر رفت و آمد شیراز اجاره کرده و ظاهرا می خواستند برنامه خود را کاملاً طبیعی در کنار خیابان اجرا کنند، صحنه نمایش نیمی از داخل مغازه و نیمی در پیاده رو مقابل آن بود.
یکی از صحنه هایی که در پیاده رو اجرا می شد، تجاوز به عنف بود که به طور کامل (نه به طور نمایشی و وانمودسازی) به وسیله یک مرد (کاملاً عریان یا بدون شلوار درست به خاطر ندارم) با یک زن که پیراهنش به وسیله مرد متجاوز چاک داده می شد در مقابل چشم همه صورت گرفت.
ولی موضوع به شیراز محدود نشد و توفان اعتراض که علیه این نمایش برخاست، به مطبوعات و تلویزیون هم رسید.
من به این خاطر موضوع را با شاه در میان گذاشته و به او گفتم اگر چنین نمایشی به طور مثال در شهر منچستر انگلیس اجرا می شد، کارگران و هنرپیشگان آن جان سالم بدر نمی بردند.
شاه مدتی خندید و چیزی نگفت» اولین اعتراض جدی توسط روحانیون مبارز شیراز از جمله: آیت الله دستغیب و شیخ بهاءالدین محلاتی صورت گرفت که طی سخنانی جشن هنر شیراز را محکوم و نسبت به اهانت به مقدسات دینی شدیدا اعتراض نمودند.
چنانچه ساواک نسبت به مسئله حساس و پیگیری آن را در دستور کار خود قرار داد.
در گزارشی از ساواک در این خصوص چنین آمده است: «برنامه جشن هنر شیراز ـ تاریخ 5 /6 /2536 در یازدهمین جشن هنر شیراز نمایشنامه ای با عنوان خوک بچه ـ آتش در مغازه ای واقع در خیابان فردوسی شیراز به اجرا درآمد که اجرای آن مورد انتقاد و اعتراض روحانیون و متعصبین مذهبی آن شهرستان قرار گرفته و تقاضا نموده اند که از سال آینده از اجرای جشن هنر شیراز خودداری شود و تصمیم گرفته اند که از صبح روز جاری 5 /6 /2536 از حضور در مساجد و برقراری نماز جماعت خودداری نمایند.
اما با اقدامات انجام شده از تصمیم خود منصرف شده اند و وضعیت عادی است، ضمنا دو نفر از روحانیون اصفهان به اسامی روضاتی و رهبر ضمن تماس تلفنی با سیدعبدالحسین دستغیب پشتیبانی خود را از روحانیون شیراز اعلام نموده اند.
ارزیابی خبر: خبر صحت دارد.
گیرندگان: دفتر ویژه اطلاعات» موج اعتراض به برنامه های جشن در این سال بالا گرفت و در اکثر محافل رسمی و نیمه رسمی و مطبوعات انتقادات و اعتراضات قابل توجهی بروز کرد.
با انتشار خبر برگزاری نمایش مذکور و رسیدن آن به نجف اشرف، حضرت امام خمینی (ره) به شدت برآشفتند و موضع گیری بسیار تند و شدیداللحنی را نسبت به رژیم پهلوی اتخاذ کردند.
ایشان طی سخنرانی در مسجد شیخ انصاری نجف اشرف در 7 /6 /56 چنین فرمودند: «شما نمی دانید که اخیرا چه فحشایی در ایران شروع شده است.
شما اطلاع ندارید، گفتنی نیست که چه فحشایی در ایران شروع شده است.
در شیراز عمل شد و در تهران می گویند بناست عمل بشود و کسی حرف نمی زند! آقایان ایران هم حرف نمی زنند، من نمی دانم چرا حرف نمی زنند؟ این همه فحشا دارد می شود و این دیگر آخرش است یا نمی دانم از این آخرتر هم دارد! در بین تمام مردم جمعیت نشان دادند اعمال جنسی را! و [آقایان] نفسشان در نیامد.
دیگر برای کجا گذاشتند؟ برای کی؟ چه وقت می خواهند یک صحبتی بکنند؟ خوشمزه این است که خود سازمانها و خود دولت و خود مردکه کذا [شاه ]همین معنا با رضایت آنهاست، بی اذن، آنها مگر امکان دارد یک همچو امری واقع بشود؟ یک همچو فحشایی واقع بشود خود آنها این کار را می کنند و بعد روزنامه نویس را وادار می کنند که انتقاد کند که کار قبیحی بود، کار وقیحی بود حالا به گوش مردم برود، آنجا به چشم مردم بخورد، اینها هم به گوش مردم بخورد که یک خرده آدم بشوند [و ]آتشها اگر باشد خاموش بشود، فردا هم در تهران خدای نخواسته این کار خواهد انجام گرفت و نه آخوندی و نه سیاسی ای و نه دکتری و نه مهندسی و نه دیگری اعتراض نمی کند.
اینها باید اعتراض بشود، باید گفته بشود.
اگر ملت ها همه با هم، ملت همه با هم، مطلبی را اعتراض کنند و احکام اسلام را بایستند و بگویند، امکان ندارد که همچو قضایایی واقع بشود.
از سستی ما و ضعف ما و استفاده از ضعف ما [می گویند] اینها یک دسته ای هستند ضعیف و بیچاره! در صورتی که شما قوه دارید، پشتوانه تان ملت است.
ملت باز مسلمان است.
این ملت مسلمان علاقه دارد به اسلام، علاقه دارد به روحانی اسلام،...
اینها همه باید دست به دست هم بدهند باید اجتماع کنند، فقیهش با مهندسش، دکترش با محصلش، دانشگاهی با مدرسه ایش دست به دست هم بدهند تا بتوانند یک کاری انجام بدهند و بتوانند از زیر این بارهایی که برآنها تحمیل می شود، از زیر این بارها بیرون بروند و نمی کنند! من نمی دانم چرا! حالا این قدری شروع شده است در ایران، یک مقداری شروع شده، یک فرصتی پیدا شده است و امید است انشاءاللّه فرصت های خوبی پیش بیاید.
انشاءاللّه خداوند تبارک و تعالی به همه شما توفیق بدهد و اسلام را تأیید کند و علمای اسلام را تأیید کند و محصلین را تأیید کند و مسلمین را تأیید کند.
» (جشن هنر شیراز به روایت اسناد ساواک، مرکز بررسی اسناد تاریخی، سال 1382 و بازیچه شهبانو جشن هنر شیراز، تألیف فاطمه شیرین، مرکز اسناد انقلاب اسلامی و چاپ اول سال 1384، صحیفه امام، مرکز نشر آثار امام خمینی (ره) جلد سوم، صفحه 229 تا 231) 3ـ ولایت فقیه : طرح حکومت اسلامی تحت عنوان «ولایت فقیه» روز اول بهمن ماه 1348 (13 ذیقعده 1389) توسط حضرت امام در مسجد شیخ انصاری در بازار «حویش» نجف برای نخستین بار مطرح شد.
امام در این سخنرانی با شکوه، از موضع اسلامی و انقلابی خود دفاع کردند و استعمار، صهیونیسم و رژیمهای پادشاهی و ضد اسلامی را مورد حمله قرار دادند و سستی، زبونی، خودباختگی و سکوت برخی از روحانیون را بشدت نکوهش کردند.
امام خمینی (ره) در بخشی از این سخنرانی فرمودند: «...
همان طور که آنان بر ضد شما، اسلام را بد معرفی کردند، شما هم اسلام را همان طور که هست معرفی کنید، قوانین اسلام را بنویسید، فوایدش را بنویسید و منتشر کنید.
خودتان را درست کنید.
شما باید حکومت اسلامی تشکیل دهید.
خیال نکنید نمی توانیم، استعمارگران از 300 ـ 400 سال پیش زمینه تهیه کردند، از صفر شروع کردند تا به اینجا رسیدند.
شما هم از صفر شروع کنید» این سخنان کوبنده در جزوه هایی چاپ و در تیراژ وسیعی به مراسم حج فرستاده شد و نوار آن به ایران رسید و پس از اینکه تکثیر شد بین هواداران حضرت امام توزیع گردید.
رژیم که سراسیمه شده بود به هر اقدامی که می دانست دست زد، اما نه تنها نتیجه ای نگرفت بلکه هر روز که می گذشت خبر تازه ای از تکثیر و پخش نوار دریافت می کرد و شدیدا به خشم می آمد.
این مجموعه که در شش نوار تکثیر شده بود، توسط روحانیون و طلاب مبارز به صورت نوشتاری و کتاب درآمده و با کاربن و فتو استنسیل تکثیر می شد و در قم و تهران و سایر شهرستانها توزیع می گردید.
در اوج گیری انقلاب اسلامی در سالهای 56 و 57 بارها از سوی ناشران مختلف به چاپ رسیده و پخش گردیده و در حال حاضر تحت عنوان (ولایت فقیه) از سوی مؤسسه تنظیم و نشر آثار امام خمینی (س) منتشر شده است.