وزارت امور خارجه
تاریخ سند: 20 تیر 1343
وزارت امور خارجه
متن سند:
شماره: 514 /539 تاریخ: 20 /4 /1343پیوست دارد
وزارت امور خارجه
عطف به بخشنامه شماره 1162 /8 /5793 مورخ 7 /3 /1343 روز پنجشنبه هجدهم تیر ماه ۱۳۴۳ اولین جلسه کمیته مقدماتی تدارکات جشن دو هزار و پانصد ساله شاهنشاهی ایران در سفارت کبری با حضور اینجانب و آقای پروفسور دارکه از ایران‌شناسان معروف سوئیس می‌باشد و دبیر کل کمیسیون ملی یونسکو و چند نفر دیگر از اعضای اولیه کمیته تشکیل و مذاکره و بحث مفصلی درباره اسامی مقامات مختلف سوئیس و شخصیت و صلاحیت آنها برای عضویت کمیته به عمل آمد و در نتیجه قریب شصت نفر از اساتید دانشگاه‌ها، سردبیران جراید و رادیو و تلویزیون، رؤسای کانتنها، رؤسای شرکت‌هایی که با ایران روابط بازرگانی دارند، مقامات عالی‌رتبه دولت سوئیس و سفرای کبار این کشور که در ایران مأموریت داشته‌اند، ایران‌شناسان و غیره انتخاب شدند.* متن دعوتنامه‌ای هم که باید از طرف اینجانب برای اعضای کمیته فرستاده شود پس از بحث و جرح و تعدیل آماده گردید که رونوشت آن به انضمام فهرست کمپانی که برای این منظور در نظر گرفته شده‌اند به پیوست ایفاد می‌گردد.
از نظر احترام به آقای والن وزیر امور خارجه که ریاست افتخاری کمیته را به عهده دارند، رونوشتی از صورت مزبور و دعوتنامه برای ایشان فرستاده شد تا چنانچه موافقت داشته باشند اقدام به دعوت به عمل آید.
البته به‌محض اینکه کمیته اصلی تشکیل شد جلسات مرتبی دایر خواهد گردید و اقدامات و فعالیت‌هایی که لازم و مؤثر باشد، آغاز خواهد شد و جریان آن مرتباً به استحضار خواهد رسید.
سفیر کبیر - جمشید قریب
توضیحات سند:
* سوئیس در پاسخ به دعوت شاه از سران کشورها برای شرکت در جشن‌های ۲۵۰۰ ساله شاهنشاهی فقط به اعزام یک عضو بازنشسته شورای حکومت فدرال اکتفا کرد ولی همین اقدام دولت سوئیس نیز بحث‌های بسیار تندی را در پارلمان برانگیخت، نمایندگان پارلمان سوئیس که اصولاً با اعزام هر نوع نماینده‌ای به جشن‌های تخت جمشید مخالف بودند از دولت می‌پرسیدند: چرا سوئیس باید نماینده‌ای برای شرکت در یک نمایش مسخره بفرستد؟ و یا اگر سوئیس در این جشن‌ها شرکت نکند چه چیزی از دست می‌دهد؟ آنها بخصوص تأکید می‌کردند: وقتی مردم ایران از فقر رنج می‌برند نماینده سوئیس نباید در جشنی حضور یابد که خوراک شاه و میهمانان ثروتمندش را خاویار تشکیل می‌دهد.- پشت پرده تخت طاووس، مینو صمیمی، ترجمه حسین ابوترابیان، نشر اطلاعات، تهران، ۱۳۶۸، ص ۱۱۶