موضوع: اعلامیه مضره
تاریخ سند: 6 آذر 1357
موضوع: اعلامیه مضره
متن سند:
شماره: 9ـ 58 تاریخ:6 /9 /1357از: شهربانی قزوین(اطلاعات)
به: فرمانداری نظامی‌منطقه قزوین(کمیته اطلاعات)
موضوع: اعلامیه مضره
برابر گزارش قسمت مربوطه صبح روز جاری (5 /9 /57) مأمورین مربوطه ضمن گشت در حوالی خیابان شهرداری نسبت به جمع‌آوری اعلامیه‌ای تحت عنوان (پیام خمینی بمناسبت فرا رسیدن ماه محرم) که از طرف حزب‌اله تکثیر یافته اقدام اینک یک برگ اعلامیه موردنظر که حاوی مطالب تحریک‌آمیز و برخلاف مصالح مملکتی است و پیرامون دولت نظامی‌نیز مطالبی در آن درج گردیده به منظور مزید استحضار به پیوست تقدیم می‌گردد.1
رئیس شهربانی قزوین ـ سرهنگ دیهیم
گیرنده
ریاست سازمان اطلاعات و امنیت قزوین جهت استحضار2
مورد بررسی امنیت داخلی قرار گیرد6 /9 /57
آقای عربی 7 /9 /57
بررسی شد قبلاً مورد بررسی و اقدام قرارگرفته عربی 8 /9 /57
توضیحات سند:
1. اعلامیه موردنظر درصفحات قبل آمده است.2. در سند دیگری آمده است:
شماره: 3413 /25ﻫ تاریخ: 6 /9 /57
از: سازمان اطلاعات و امنیت زنجان
به: کل سوم 343
برابر اعلام سازمان قزوین از صبح جاری حدود پانصد و پنجاه نفر از کارگران کارخانه ریسندگی و بافندگی آذربایجان واقع در شهر قزوین بدلیل پایان مدت تأمین خواسته‌هایشان که عبارت از اضافه حقوق و سایر مزایا بوده دست از کار کشیده ضمناً مراتب به فرمانداری نظامی‌شهر نیز اعلام گردیده است.
از طرف رئیس سازمان اطلاعات و امنیت زنجان 6 /9 /57
گوینده: سیدلو
گیرنده: کاوای
ساعت 12:45
* امروز (6 /9 /57) خبرنگار تلویزیون تایمز انگلستان با امام خمینى (ره)گفت و گوى کوتاهى انجام داد. وى که در نوفل لوشاتو پاریس حاضر شده بود، در برابر سئوالاتى که از آینده شاه پرسیده بود، چنین پاسخ گرفت: «شاه به صورت مقامى در سلطنت باقى نخواهد ماند. و ما هم هرگز چنین اجازه‌اى را نمى‌دهیم. و اما رفتن او در صورتى است که فرار کند و الاّ ملت ایران او را دستگیر-نموده و محاکمه و مجازاتش مى‌کند.» امام درباره آینده ایران گفتند: «از مردم مى‌خواهیم تا بر پایه‌هاى اسلامى خویش تکیه زنند و بر غرب و غربزدگان که موجب نابودى فرهنگ آنان شده است پشت پا بزنند. خود را از وابستگى نظامى، اقتصادى، اجتماعى، سیاسى و فرهنگى به هر وسیله که شده است نجات مى‌دهیم. البته خوب مى‌دانم که با چه گرفتارى‌هایى روبرو خواهیم شد، ولى تقریبا باید از صفر شروع کنیم.» ر.ک: صحیفه امام، ج 5، صص 133،132