موضوع: مخابره تلگراف
تاریخ سند: 20 مهر 1349
موضوع: مخابره تلگراف
متن سند:
شماره: 10792/ ه پیرو 10658/ ه ـ 18 /7 /49 آقایان بهاءالدین ـ مجدالدین محلاتی ـ محمد جعفر طاهری ـ محمود علوی ـ حاج سید محمد باقر آیت اللّهی ـ عبدالحسین دست غیب و مجدالدین مصباحی تلگـرافی جهت آیـت اللّه خوانساری رونوشـت آیت الله میرزا عبداللّه سعید و آیت الله آملی مخابره و اعلام نموده اند حضرت حجت الاسلام خطیب شهیر اسلامی که اهالی تهران و بسیاری از شهرستانها در بسیـاری از اوقات از اظهارات سودمند ایشان مستفیض اند برای اولین بار بر حسب دعوت به شیراز وارد1 و استقبال شایانی از ایشان شد ضمن اینکه خطابه های گرم و شیوای ایشان در اجتماع عظیمی از عموم طبقات با توجه به حفظ نظم امنیت و از نظر تأثیری که در آشنا ساختن مردم خاصه جوانان به وظائف دینی و اخلاقی داشت تحولی ایجاد نمود بر خلاف انتظار ایشان را به تهران احضار و احساسات عمومـی را جریحه دار ساخته اینک جامعه روحانیت با نمایندگی از عموم طبقات مراتب تأسف عمیق خود را از این پیشامد ناروا ابراز و بوسیله علمای اعلام مرکز از وجود مکرم حضرت آقای فلسفی دامت برکاته از این جریان که موجب انفعال شیرازیان شد معذرت خواهی می نماید.نظریه شنبه : خبر مورد تأیید است.
نظریه چهارشنبه : صحت خبر نظر چهارشنبه مورد تأیید است.
نظریه 7 ه : نظر چهارشنبه مورد تأیید است رونوشت برابر اصل و اصل در پرونده 161124 می باشد
توضیحات سند:
1 ـ نصیرالشریعه امامی مشهور به امام جمعه از روحانیون وابسته به رژیم پهلوی بود.از آنجا که اجداد وی در شیراز سمت امامت جمعه را داشتند، او هم به «امام جمعه» معروف شد؛ حال آنکه هرگز امام جمعه نبود.
در سال 1338 هجری شمسی در جلسات جشن عصای سفید باشگاه لاینز در تهران شرکت کرد و در سال 1339 در زمره اعضای هیئت مؤسس باشگاه لاینز در شیراز قرار گرفت.
وی در سال 1358 خلع لباس گردید و به سال 1363 در گذشت.
2 ـ آیۀ اللّه حاج شیخ بهاء الدین محلاتی از آقای فلسفی برای دهه اول شعبان که مصادف با مهرماه بوده است جهت سفر به شیراز و سخنرانی دعوت به عمل می آورد و مردم شیراز در فرودگاه استقبال بی نظیری از او نموده که در اسناد نیز منعکس است.
آقای فلسفی می گوید: «شب اولی که منبر رفتم، دیدم شبستان و حیاط و راهروی مسجد را فرش کرده اند.
برای بعضی از کارمندان ارشد اداری هم صندلی گذاشته بودند.
به قدری هجوم جمعیت زیاد بود که همان شب اول ظرفیّت مجلس نتوانست مردم را بپذیرد.
به همین جهت به فکر افتادند قطعه زمین بزرگی را که در کنار بزرگترین خیابان شیراز ـ گویا خیابان زند بود ـ به عنوان محل مجلس منظور دارند.
فردا صبح اول وقت عده ای را فرستادند که بروند و مجلس را در آنجا آماده کنند.
فرش بردند، سیم کشی کردند، بلند گو بردند، منبر گذاشتند و خلاصه خیلی زحمت کشیدند.
بعد هم به وسیله بلندگو در شهر اعلام کردند که منبر فلانی امشب در قطعه زمین اول خیابان مثلاً زند بر قرار است.
شب اول که آنجا منبر رفتم آن زمین بزرگ از جمعیت پر شد و حتی مقداری از خیابان هم اشغال شده بود.
یک شب در مسجد و دو شب در آن زمین منبر رفتم.
آقایان به فکر افتادند جای دیگری نزدیک آنجا درست کنند و مردم را بپذیرند.
بعد از ظهر روز سوم که منبر رفتم، رئیس ساواک آمد و آهسته به آقا مجدالدین فرزند آیۀ اللّه محلاتی مطالبی گفت.
ایشان آمد و گفت این آقا می گوید از تهران به من دستور داده اند که همین امروز عصر در اولین فرصت باید فلانی را از شیراز خارج کنید و بتهران بفرستید! آقای فلسفی می گوید که با تلاش زیاد موفق شدیم با مقامات بالای ساواک تلفنی صحبت کنم تا بلکه بتوانم آنان را به لغو تصمیمشان وادار نمائیم که بی نتیجه ماند چرا که معلوم شد این تصمیم از ناحیه شخص شاه گرفته شده است.
چون شاه گفته بود «فلانی را تهران بیاورید» نزدیک غروب بود که گفتگوی تلفنی من انجام شد.
مغرب که شد، بعد از خواندن نماز مغرب و عشاء سوار اتومبیل ساواک شدیم و از خیابانی که مجلس سخنرانی برگزار می شد، عبور کردیم.
واقعا برای من دیدن آن همه جمعیت بهت آور بود.
زیرا به اندازه سه ربع ساعت به وقت آغاز سخنرانی مانده بود و هنوز هم تمام مستمعین نیامده بودند.
چون باید نماز جماعت مسجدها تمام می شد.
اگر مردم می دانستند که دارند مرا به تهران می برند، قطعا در همان جا بلوای بزرگی بر پا می شد.
این حرکت ساواک موجب خشم مردم و علمای شیراز را فراهم آورد و لذا طی نامه ها و پیامهای مختلف مراتب نا خشنودی خود را به مقامات روحانی و مملکتی وقت ابراز داشتند.
تفصیل ماجرا را در کتاب خاطرات و مبارزات حجۀ الاسلام فلسفی صفحه 308 به بعد ملاحظه کنید.