تلفنگرام
تاریخ سند: 6 آبان 1357
تلفنگرام
متن سند:
از: ساری تاریخ: 6 /8 /1357به: 324 شماره: 5485 /2ﻫ 2
تلفنگرام
برابر اعلام سازمان بابل شب گذشته عناصر ناشناس دبستان گلباباپور واقع در قریه درون‌کلای شرقی1 را به آتش کشیده که [به] وسیله اهالی آتش مهار و کلیه اوراق و مدارک موجود در مدرسه در این آتش‌سوزی از بین رفته است و مدرسه مذکور قابل استفاده نمی‌باشد و حدود 400 نفر محصّلین دبستان فعلاً بلاتکلیف می‌باشند 60 نفر محصّلین 2 کلاس رشته خدمات دبیرستان پیشاهنگ2 بابل مدرسه را شکستند شب مورخه 3 /8 /1357 عناصر ناشناس ضمن شکستن شیشه‌های مدرسه راهنمائی نظام‌الدین بزرگ‌زاده و دبستان ایرانشهر خارج از شهر بابل به مدارس مذکور وارد و پس از شکستن قاب تمثال اعلیحضرتین محل را ترک نمودند. رخشا
حضرتی 6 /8 /1357 بیگدلی 6 /8 /1357
گیرنده: آقای مقدم گوینده: عالی‌شاهی
ساعت:15:20 مورخه 6 /8 /1357
توضیحات سند:
1. روستای درون‌کلای شرقی در بخش بابلکنار شهرستان بابل قرار دارد.2. مدرسه پیشاهنگ در دوره ریاست فرهنگ احمد علوی (1333ـ1330) ایجاد شد. آموزش و پرورش بابل، همچون گذشته، در غرقاب کمبود فضای آموزشی دست و پا می‌زد. با کوشش‌های علوی و عباس اسلامی ـ وکیل بابلی مجلس وقت ـ هیئت وزیران تصویب کرد که ساختمان اداره رسومات شهر، که در مؤمن‌آباد و در آن سال‌ها در حوالی شهر واقع بود، در اختیار آموزش و پرورش بابل قرار بگیرد تا در محل مدرسه‌ای بنا شود. چندی بعد آموزش و پرورش بابل نظر اولیه‌اش را که تأسیس مدرسه‌ای در محل باغ رسومات بود تغییر داد و تصمیم به احداث مدرسه‌ای در خود شهر گرفت. در این اوضاع و احوال، مخالفان قدرتمند عباس اسلامی مانع از تحقق این امر شدند و مساله احداث مدرسه مزبور تا 1350 به بوته فراموشی سپرده شد. در این سال ـ که دیگر اوضاع و احوال تغییر یافته بود ـ اداره آموزش و پرورش بابل، ساختمان مخروبه و متروکه اداره رسومات را تخریب و به جای آن ساختمان مدرسه راهنمایی تحصیلی رسومات را بنا کرد. پرویز امین‌زاده (که تا این سال مدیر مدرسه صبوری بود) به مدیریت مدرسه منصوب شد. دو ماه پس از تأسیس مدرسه، به پیشنهاد علی‌اصغر نعمت‌نژاد، مدیر فنی و رئیس سازمان پیشاهنگی بابل، این مدرسه به پیشاهنگ معروف شد. پیشاهنگ در سال 1357، به شهید مرتاضیان و چندی بعد به شهید غلامزاده میر تغییر نام داد که تا به امروز تحت همین نام باقی است. بابل شهر بهار نارنج، گروه مولفان، تهران: نشر چشمه، 1379، ص 377.