متن سند:
بسمه تعالی به عرض محترم فرزند عزیز و نور چشم مکرم می رسانم از ساحت قدس الهی دوام تأییدات سرکار را مسئلت می نمایم مرقومه شریفه زیارت و امضاء در تلگراف واصل از مراحم متشکرم امید است در مظان اجابت دعا فراموش نفرمائید مخصوصا سحرها در تحت قبه منوره رضویه علیه السلام حقیر هم دعاگو هستم جریان سرگذشت ما آن که سحر دوشنبه هفته گذشته ظالمین ریختند به منزل1 و با شدت و حدت حرکت دادند بدون آن که مقصد معلوم باشد و بالاخره به قم آوردند و خدا می داند از سرعت چه کشیدم و از نگفتن این که به کجا می برند و بعد از حرکت دادن حقیر بنده زاده وسطی سیدمحمد کاظم را این قدر زدند که بی هوش شده بود و فعلاً هر دو سه روز یک بار التزام گرفته اند در طهران خودش را معرفی بنماید به هر حال جریان ما این است دعا بفرمائید ولی خدا با اهل حق است نباید از رحمت الهی مأیوس شد انّ فرج اللّه قریب سلام به حضرت آیت الله دام ظله و حجج اسلام آقای آقاسید نورالدین و آقای بختیاری و آقای علم الهدی و آقای حجازی و ذخرالاخیار آقای مدبر و آقای روحانی ابلاغ بفرمائید زیاده مصدع نمی شوم شهاب الدین الحسینی المرعشی النجفیتوضیحات سند:
1ـ مراجع تقلید مهاجر، مجبور به ترک تهران شدند مهاجرت تاریخی آقایان مراجع تقلید قم و مشهد و دیگر شهرستانها به تهران که متعاقب بازداشت آیت الله خمینی در 15 خرداد انجام می گرفت، در 15 مهرماه 1342 پس از چهار ماه اقامت در تهران و قبل از آنکه آیت الله خمینی رسما آزاد گردند، تحت فشار عمال ساواک و شهربانی و دستور شخص شاه پایان یافت و آقایان ناگزیر به ترک مهاجرت و رفتن از تهران شدند، حتی بعضی از آنها تحت الحفظ به قم و مشهد بازگشتند.یک ماه پیش از بازگرداندن آقایان مراجع، علماء اعلام شهرستانها را مجبور ساختند که تهران را ترک گویند.
دولت از این کار دو منظور داشت : یکی ادامه بازداشت آیت الله خمینی و آیت الله محلاتی و آیت الله قمی و دیگر این که وجود آن همه مراجع و علمای بزرگ شهرستانها را در آستانه انتخابات فرمایشی دوره 21 قانون گزاری و افتتاح مجلس، مانع بزرگی می دانست.
گفتنی است که دستگاه چنان نسبت به مهاجرت مراجع عالیقدر و علمای اعلام شهرستانها حساسیت داشت که بعضی از آقایان را همان روزهای اول ورود به تهران تحت فشار قرار داد که تهران را ترک گویند.
عامل این فشار و تضییقات سرلشکر پاکروان رئیس کل ساواک و سرهنگ مولوی معروف و رؤسای نواحی مختلف ساواک تهران به دستور این دو بود.
ر.ک: نهضت روحانیون ایران، علی دوانی، جلد 4، صفحه 499