موضوع: سخنرانی ناصر مکارم شیرازی در مسجد ارک
تاریخ سند: 15 مهر 1351
موضوع: سخنرانی ناصر مکارم شیرازی در مسجد ارک
متن سند:
به: 312 شماره: 14970 /20 ه 12 از: 20 ه 12 نامبرده بالا حدود ساعت 2030 روز 29 /6 /51 در مسجد ارک به منبر رفت و درباره شفاعت از نظر اسلام سخنرانی کرد و گفت عده‌ای نماز نمی‌خوانند، روزه نمی‌گیرند، قمار می‌کنند، حجاب ندارند وشراب‌خوار هم هستند اما در روز عاشورا موقعی که غذای نذری می‌پزند سر دیگ را بلند می‌کنند تا بخار برنج به آنها بخورد به تصور این‌که با این کار اعمال آنان بخشوده می‌شود.باید آدم صالح و درستکار باشد و تا آن‌جایی که مقدور است دستورات دین را انجام بدهد تا امام حسین1 او را شفاعت کند.
ناطق آنگاه در مورد سئوال یکی از حضار که گفته بود با توجه به این‌که امام حسین می‌‌دانست اگر به کربلا برود کشته می‌شود آیا کار او قتل نفس و یک نوع خودکشی نبوده است؟ اظهار داشت اولاً امام حسین را دعوت کرده بودند و ابتدا تعداد سپاهیانش به هیجده هزار نفر می‌رسید ثانیاً چون امام دید دین در خطر است وممکن است با شهید شدن او دین از بین نرود لذا جان خود را فدای دین کرد همان‌طوری که می‌بینید در تظاهرات یک یا چند نفر کشته می‌شوند بقیه مردم به هدف خود می‌رسند و روی این اصل نمی‌توان گفت عمل امام حسین قتل نفس بوده است.
تعداد شرکت‌کنندگان حدود یک هزار نفر بودند.
نظریه شنبه: نظری ندارد.
نظریه یکشنبه: نظری ندارد.
آمال نظریه سه‌شنبه: نظری ندارد.
سپاهی نظریه چهارشنبه: نظری ندارد.
پاد فیش بررسی، ضمیمه و بایگانی شود.
23 /4 /52 دایره عملیات 10 /8 /51
توضیحات سند:
1ـ امام حسین (ع)، ابوعبدالله حسین‌بن علی‌بن ابی‌طالب (ع)، امام سوم از ائمۀ اثنی‌عشر (ع) و پنجمین معصوم از چهارده معصوم (ع)، فرزند دوم علی‌بن ابی‌طالب (ع) از حضرت فاطمه (ع) در سوم یا پنجم شعبان سال چهارم هجری در مدینه به دنیا آمد.مدت حملش را شش ماه و ده روز نوشته‌اند.
تفاوت سن او با برادر بزرگترش امام حسن (ع) کمتر از یک سال بود.
پس از تولدش بشارت به رسول اکرم (ص) بردند و حضرت شادمانه به دیدار فرزند و فرزندزادۀ خود شتافت، در گوش راست نوزاد اذان و در گوش چپش اقامه گفت و نام او را با اشتقاق از نام حسن (ع) «حسین» (یعنی حسن کوچک) - که تا آن زمان در عرف عرب سابقه نداشت ـ نهاد.
روز هفتم ولادتش گوسفندی عقیقه کرد و فرمود موی سرش را برچینند و هم‌وزن آن نقره صدقه دهند.
پیامبر اکرم (ص) او را پسر و پارۀ تن خود، گل خوش‌بوی خویش و سید جوانان اهل بهشت خواند.
او را بر دوش خود سوار می‌کرد و به سینۀ خود می‌چسباند و دهان و گلوی او را می‌بوسید و محبوبترین انسان‌ها نزد اهل آسمانهایش معرفی می‌کرد.
ائمۀ اهل سنت به اسناد متعدد روایت کرده‌اند که رسول‌الله (ص) از شهادت و مشهد امام حسین (ع) خبر داد و نصرت او را واجب و قاتلانش را لعن کرد (اسدالغابۀ، 123، 349) حسین را از خود وخود را از حسین دانسته و فرموده است خدایا دوست بدار هر که حسین را دوست بدارد (صحیح ترمذی، 2 /357).
عمر شریفش 57 یا 58 سال بود که 7 سال آن در آغوش رسول‌الله (ص)، 37 سال با پدر و بقیه را در صحبت برادر یا در مقام امامت بود.
کنیه‌اش ابوعبدالله و مشهورترین لقب پس از شهادتش سیدالشهداء می‌باشد.
سجع خاتمهای شریفش «لکل اجل کتاب» و «حسبی‌الله» و «ان‌الله بالغ امره» بود.
از او شش پسر و سه دختر به وجود آمدند که سه پسرش در کربلا شهید شدند و یکی از پسرانش علی اوسط زین‌العابدین (ع) امام چهارم شیعیان است.
حسین (ع) چراغ هدایت و کشتی نجات و سالار شهیدان و ثارالله (کسی که خون‌خواه او خدا است) می‌باشد، در تربت پاکش شفا و در زیر قبه‌اش استجابت دعا و در زیارت قبر مطهرش ثواب بسیار روزی می‌شود.
امام احمدبن حنبل روایت کرده است که حسین (ع) فرمود: هر کس در مصیبت من حتی یک بار اشک بریزد خدای عزوجل بهشت را روزی او خواهد فرمود.
قیام آن حضرت بر ضد یزیدبن معاویه و امتناع از بیعت با یزید، که او را به هیچ‌وجه شایستۀ خلاف مسلمین نمی‌دانست و مقاومت بیمانند او و یارانش در برابر سپاه یزید و سر فرود نیاوردن او به ننگ تسلیم و استقبال او از شهادت در راه عقیدۀ خود و در راه اسلام، برنامۀ حکومت آل ابی‌سفیان را که انقراض اسلام و بازگردانیدن آثار جاهلیت بود نابود کرد و او را برجسته‌ترین چهره‌های دینی و سیاسی تاریخ اسلام نمود.
شیعیان قدر فداکاری بی‌نظیر او را در راه آرمانهای اسلام به خوبی شناخته‌اند و یاد او را چنان گرامی می دارند که در هیچ‌یک از ادیان و مذاهب عالم سابقه ندارد؛ حتی یادی که مسیحیان جهان از رنجها و آلام مسیح (ع) می‌کنند هرگز به پای آنچه شیعیان در ذکر مصائب و آلام آن حضرت و یاران و اهل‌بیتش و در اقامۀ سوگواری برای او به عمل می‌آوردند نمی‌رسد.
عزاداری امام حسین (ع) و شهدای کربلا که در سرتاسر سال به طور عموم و در ایام محرم به طور خاص در میان شیعیان مرسوم است،به صورت رمزی برای اقامۀ شعائر دین و زنده نگاه داشتن شور و شوق عمیق مذهبی و تمثل و مقاومت در برابر ظلم ظالمان و سرپیچی از حکم حکام جور زمان درآمده است.
اگرچه بسیاری از مخالفان و معاندان مذهب تشیع گریه و عزاداری همه‌ساله را بر حسین (ع) و یارانش امری غیرطبیعی و نامعقول جلوه می‌دهند و اشک ریختن بر کسانی را که قرنها از شهادتشان گذشته است ناشی از جهل و تعصب کور می‌دانند، ولی از این حقیقت غافلند که شیعیان با اقامۀ مراسم سوگواری بر سیدالشهداء (ع) در حقیقت از بی‌عدالتی و زورگوئی نفرت می‌جویند و انزجار خود را از گردنکشان زمانه اظهار می‌دارند و اشکشان بر فضیلت و تقوا و فداکاری در راه اعتقاد و لعنتشان بر رذیلت و فسق و پایمال ساختن حقوق ضعیفان است و این تولی و تبری را به صورت قالبی دینی و عبادی درآورده‌اند و با این مراسم و با این اشکها در حقیقت درخت تقوا را آبیاری می‌کنند و آن را باردار می‌سازند و مهمتر از همه آن‌که دین را به صورت نهادی سیاسی که سر فرود نیاوردن به متغلبان جهان و سر فرود آوردن در برابر حکومت عدل الهی باشد درمی‌آورند.
اگر مسیحیان جهان با باز شمردن رنجها و آلام مسیح (ع) بر نجات روح انسانی تکیه می‌کنند، شیعیان علاوه بر آن‌که حسین (ع) را « رحمت واسعۀ الهی» و «باب نجات امت» می‌دانند حکومت‌های جابر جهان را به مبارزه می‌طلبند و عمل حسین (ع) حماسۀ شرف و فضیلت و درس ایمان و استقامت و مثل اعلای فداکاری و حمیت در راه کسب خشنودی خداوند است.
به قول ماربین فیلسوف آلمانی در کتاب سیاست اسلامی، حرکت امام حسین از مکه به کربلا با زنان و فرزندان و استقبال از مرگ تذکاری خونین برای شیعیان بود تا از بنی‌امیه انتقام بگیرند.
هم او گوید: تاریخ کسی را سراغ ندارد که خود و عزیزترین کسان خود را برای احقاق حق (سلب شده) به کام مرگ فرستد جز حسین کبیر آن یگانه مردی که دانست چگونه دولت عظیم و وسیع بنی‌امیه را متلاشی کند و ارکان سلطنت ایشان را فرو ریزد.
حادثۀ طف سر بقاء اسلام و موجب درخشندگی و تداوم تاریخ این شریعت مقدس گردیده است، شیخ محسن حویزی آل ابی‌الحب در قصیدۀ غرای حائریۀ خود به همین مفهوم ادیبانه (از قول امام) اشاره می‌کند که: ان کان دین محمد لم یستقم الا بقتلی یا سیوف خذینی اگر دین محمد جز با کشته شدن من استقامت خود را نمی‌یابد ای شمشیرها مرا فرو گیرید ...
حسین‌بن علی (ع) به حکم رسول‌الله (ص) و وصیت برادرش حسن (ع) از روز پنج‌شنبه 28 صفر سال 50 ق بعد از شهادت برادر به امامت رسید و حدود 11 سال این وظیفۀ خطیر را عهده‌دار بود.
تربت پاکش زیارتگاه شیعیان جهان و ذکر مصیبات و گریه بر مظلومیتش پاک‌کنندۀ گناهان است.
مزار امام حسین (ع) را نخستین بار اعراب بنی‌اسد مشخص نمودند و پس از آن بارها دستخوش تبدیل و تغییر و تخریب و تعمیر گردید تا به سال 767 ق در عهد سلطان اویس ایلخان بنای فعلی روضۀ مطهرۀ حسینی ساخته شد.
(دایرۀ‌المعارف تشیع، جلد دوم، صفحه 349 تا 354)