دستور فرمائید میزان مشارکت طبقات مختلف مردم به ویژه انجمن‌های مبارزه با بهائیت1 را در جشن نیمه شعبان به موقع تلگرافی اعلام دارند.
تاریخ سند: 29 تیر 1357
دستور فرمائید میزان مشارکت طبقات مختلف مردم به ویژه انجمن‌های مبارزه با بهائیت1 را در جشن نیمه شعبان به موقع تلگرافی اعلام دارند.
متن سند:
از: ساری تاریخ: 29 /4 /2537[1357]به: گنبد شماره: 1977 /2ﻫ 1
دستور فرمائید میزان مشارکت طبقات مختلف مردم به ویژه انجمن‌های مبارزه با بهائیت1 را در جشن نیمه شعبان به موقع تلگرافی اعلام دارند. رخشا
توضیحات سند:
1. بهائیت: بهائیه یا بهائیان پیروان میرزا حسینعلی نوری معروف به بهاءالله که او را مؤسس شریعت تازه و موعودی که باب بشارت ظهور او را داد می‌دانند. تعلیمات و آموزه‌های بهاءالله بیشتر توسط پسرش عباس افندی معروف به عبدالبهاء منتشر شد. مراکز مهم اجتماعات رسمی آنها حظیرۀالقدس نام دارد بسیاری از مورخان و محققان تاریخ معاصر ظهور فرقه‌های بابیه و بهائیه را از نتایج تشکیلات سازی استعمار اروپاییان در کشورهای مسلمان می‌دانند. همگامی این فرقه با سیاستهای استعماری بیگانگان تأییدی بر این مدعا است. فرق ضاله بهائی در دوران حکومت پهلوی به اوج نفوذ و اقتدار خود در ایران رسید. ارتشبد حسین فردوست، رئیس دفتر ویژه اطلاعات محمدرضا شاه معتقد است رضاخان با بهائیان روابط حسنه داشت تا حدی که اسدالله صنیعی را که یک بهایی متعصب بود به سمت آجودان مخصوص محمدرضا، ولیعهد منصوب کرد. فردوست می‌نویسد محمدرضا شاه نیز از تشکیلات بهائیان و نفوذ افراد بهائی به مقامات مهم و حساس مملکت آگاهی داشت و با حسن ظن به مسئله می‌نگریست. هنگامی‌که امیرعباس هویدا به نخست‌وزیری رسید نفوذ بهائیان به اوج خود رسید. اسدالله صنیعی در کابینه او به وزارت جنگ و وزارت خواربار رسید. فردوست عقیده دارد عبدالکریم ایادی که پدرش از خواص عباس افندی بود، نقش مهمی در نخست‌وزیری هویدا دارد. بهائیان هم‌چنین در این دوره به مراکز مهم اقتصادی کشور نفوذ کردند و ثروت‌های کلانی را از طریق زدوبند با مقام‌های سیاسی تصاحب کردند. در دوران پهلوی، خصوصاً پس از کودتای امریکایی انگلیسی 28 مرداد 1332 امریکایی‌ها برای نفوذ و ادامه سلطه سه جریان را تقویت و به عنوان ابزار از آن استفاده کردند. «فراماسونری، بهائیت، صهیونیسم» و در طی سال‌‌های (1340 ـ 1357) مملکت توسط این سه اهرم استعمار اداره می‌شد.(دایرۀ‌‌المعارف فارسی مصاحب، ج 1، ص 475)
(ظهور و سقوط سلطنت پهلوی، ج 1، ص 374)