اظهار مطالب تحریک‌آمیز
تاریخ سند: 30 مرداد 1357
اظهار مطالب تحریک‌آمیز
متن سند:
[تاریخ: 30 /5 /2537()]اظهار مطالب تحریک‌آمیز
0530
روز 30 /5 /2537 واعظی به نام سیدمحمد حسینی1 ضمن سخنرانی مذهبی در یکی از مساجد شهر بافق اظهار داشته است (قیام مردانه ملت ایران صددرصد اسلامی است و دست خارجی در کار نمی‌باشد. دولت ایران پشتیبان اسرائیل است و نود درصد نفت آنها را تأمین می‌کند تا علیه مسلمانان فعالیت نماید.)
نامبرده مردم را برای قیام و از جان گذشتگی تشویق نموده و اظهار داشته است مگر آنهائی که در آبادان سوختند مسلمان نبودند و کسانی که از مسجد بیرون می‌آیند صلوات می‌فرستند، بی دین هستند و اضافه نمود آتش‌سوزی سینما در آبادان کار دولت است.2
ارزیابی . اظهار مطالب صحت دارد.
گیرندگان . دفتر ویژه اطلاعات، کمیته مشترک ضدخرابکاری
اداره یکم 5 /6 /37 ـ آقای چهاردولی 7 /6
توضیحات سند:
1. حجت‌الاسلام سیدمحمد حسینی فرزند سیدحسین در سال 1333ش در شهرستان بافق به دنیا آمد. پس از تحصیلات ابتدائی در بافق، راهی یزد شد و در مدارس علمیه خان و دومنار این شهر، به تحصیل علوم دینی پرداخت. پس از آن، مدتی به قم رفت و در حوزه علمیه‌ی قم، ادامه تحصیل داد. وی پس از بازگشت به یزد، لمعتین را در محضر آیت‌الله شهید صدوقی(ره) فرا گرفت و برای بار دوم به قم بازگشت و پس از پایان دروس سطح، به تحصیل خارج در رشته‌ی فقه و اصول مشغول شد.حجت‌الاسلام حسینی، پس از پیروزی انقلاب اسلامی، دارای فعالیت‌هائی به شرح زیر بود:
مسئول دفتر نمایندگی امام(ره) در جهاد سازندگی بافق به مدت 3 سال، مسئول بخش تبلیغات واحد تبلیغات و انتشارات ستاد مرکزی سپاه پاسداران، امام جمعه ابرکوه به مدت 5 سال، مسئول و مدرس حوزه علمیه امام صادق(ع) در هشتگرد و امام جمعه ساوجبلاغ، حضور در جبهه‌های غرب و جنوب
دانشنامه مشاهیر یزد، ج 1، ص 449
2. آیت‌الله صدوقی (ره) در این روز اعلامیه‌ای منتشر نمود که در بخشی از آن آمده است: « ... ملت مسلمان و شریف ایران! بار دیگر دست‌های جنایتکار و خون‌آلود رژیم که تا مرفق در خون بیگناهان اصفهان، تبریز، مشهد، رفسنجان و ... غوطه می‌خورد، از آستین مکر و خدعه شیطانی بیرون آمد و جنایتی بس هولناک که روح چنگیز از شنیدن آن به لرزه در می‌آید، در شهر آبادان بیافرید. مگر چه کرد؟ 377 نفر زن، بچه و مرد بی‌دفاع را در سالن دربسته سینما به زغال تبدیل کرد ... » یاران امام به روایت اسناد ساواک، آیت‌الله محمد صدوقی، ص 312