تاریخ سند: 23 شهریور 1357
متن سند:
به : 312 ـ 334 ـ 332 شماره : 1610 /21 پیرو : 1606 /21 ـ 22 /6 /57 ساعت 2000 روز 22 /6 /57 فردی از شیراز که به نام عزالدین به شماره تلفن 36167 مفهوم شده با سید حسین ]حسن] شریعتمداری تماس و اظهار داشت اعلامیه خمینی که به مناسبت شب هفت کشته شدگان بوده در شیراز پخش و اضافه نمود صادق طباطبایی امروز از پاریس با وی تماس و گفت که خمینی1 یک تلگراف در مورد موسی صدر به یاسر عرفات مخابره و از تمام مراجع در ایران نیز انتظار دارد که آنان هم تلگرافاتی به یاسر عرفات بزنند متن تلگراف خمینی به این شرح است.بسم اللّه الرحمن الرحیم جناب آقای یاسر عرفات رییس کمیته اجرائیه سازمان آزادیبخش فلسطین از سلامت جناب حجت الاسلام آقای سید موسی صدر رییس مجلس شیعیان لبنان هیچ گونه اطلاعی ندارم و موجب نگرانی اینجانب است از جنابعالی تقاضا دارم هرچه زودتر از مکان ایشان اطلاع پیدا کرده و این جانب را از سلامتی ایشان آگاه گردانید.
توفیق جنابعالی را در اهداف اسلامی خواستارم 10 شوال 98 روح اللّه موسوی خمینی عزالدین در ادامه صحبت خود اظهار داشت دو هیئت از لبنان و یک هیئت از فرانسه به لیبی رفته اند، رییس جمهور لیبی گفته که در فلان تاریخ موسی صدر به ایتالیا رفته است ولی با بررسی که از لیست مسافرین هواپیمایی ایتالیا به عمل آمده در آن تاریخ مسافری به اسم موسی صدر با هواپیمایی ایتالیا مسافرت نکرده و به این نتیجه رسیدند که در لیبی گرفتار شده و نیز احتمال می دهند که به وسایط دیگری لیبی را ترک کرده است و دست ایران در کار است و این احتمال شدیدا قوی می باشد.
عزالدین خواستار می شود که شریعتمداری با آقای دکتر آزمون تماس بگیرد و احوال صدر را جویا شود تا خطری متوجه او نگردد و راهنمایی می کند که به قذافی نیز تلگرافی بزنند تا قذافی از سوء انعکاس خبر صدر مطلع گردد.
حسن شریعتمداری در پاسخ اظهار می دارد اگر صدر در ایران گرفتار شود بروز نمی دهند.
ضمنا ما امروز به رفقای دانشجوی آمریکا و اروپا که به قم آمده بودند گفتیم که به دانشجویان در خارج تلگراف بزنند که شدیدا دنبال این کار باشند و اگر این کار از طریق نجف هم صورت گیرد تأثیرش بهتر است.
به عنوان مثال بروند به سفارتخانه های آنها و دادوبیداد کنند تا عکس العمل جهانی پیدا کند و این کار مفید واقع خواهد شد، حسن شریعتمداری اضافه می نماید آقا در مصاحبه با لوموند، دیلی تلگراف و غیره گفت که ما تا اطلاع از سلامتی صدر مقاومت خواهیم کرد و می افزاید که اجازه دهید در مورد تلگراف به یاسر عرفات یا قذافی با آقا صحبت کنم اگر مصلحت دانستند مخابره می کنم، عزالدین در خاتمه خواستار می شود که با تلفن از اقدامات معموله او را مطلع سازند.
استحضارا معروض گوینده : زندوکیلی ـ گیرنده مجتبوی ساعت 30 /7 ـ 23 /6 /57 باصری نیا عملیات 23 /6 /57 با آقای فلک فرسا مذاکره شد و پرونده اقدامی ندارد.
در پرونده موسی صدر بایگانی شود سیدمنیر 23 /6 /57 محترما رییس بخش 312 اظهار داشتند که خبر فوق در بولتن درج گردیده است.
ثابتی 23 /6 /37 در نسخه دیگر دستور دادم در بولتن درج شود ملاحظه شد 23 /6 /57
توضیحات سند:
1ـ امام خمینی در آن زمان هنوز در نجف اشرف بودند که پس از اطلاع از ربوده شدن امام موسی صدر به شدت متأثر شده و بلافاصله تلگرافی به یاسر عرفات مخابره کردند و پس از برگزاری یکی دیگر از اجلاس کنگره صمود (جبهه پایداری متشکل از کشورهای سوریه، الجزایر، لیبی و یاسر عرفات) در سوریه ضمن ارسال تلگرافی به حافظ اسد رییس کنگره صمود خواستار تحقیق اعضای کنگره در مورد ناپدید شدن امام موسی صدر گردیدند متن پیام به این شرح است : بسم اللّه الرحمن الرحیم «پس از اهداء سلام، این جانب از غیبت جناب حجت الاسلام آقای سید موسی صدر نگران و متأثرم.از جناب عالی تقاضا دارم که این موضوع را با سران کشورهایی که در قضیه فلسطین اجتماع کرده اند، در میان گذارید و اهتمام آنان را جلب نمایید.
ما و ملت ایران در این عصر گرفتار رژیمی هستیم که با اتکا به پشتیبانی آمریکا ملت را در آتش دیکتاتوری و کشتارهای دسته جمعی و سلب همه آزادی ها، می سوزاند.
ما از شما سران دولتهای اسلامی برای رهایی ملت بی پناه ایران کمک می خواهیم.
برادران مسلمان شما در زیر چکمه دژخیمان شاه خرد شده اند.
و حکومت نظامی که در اکثر شهرستانهای مهم ایران برپاست ملت را به جان آورده.
از پیامبر اسلامی صلی اللّه علیه و آله و سلم نقل می شود : «کلکم راع و کلکم مسئول عن رعیته»، همه افراد و از جمله شما سران دولتهای اسلامی که قدرت راجع به این که ایشان را چه کسی مخفی کرده است، من اطلاعی ندارم.
اما راجع به این که ایشان زنده اند و برگردند، امیدوارم که زنده باشند و برگردند، من به ایشان علاقه دارم و امیدوارم که به سلامت برگردند و کار خودشان را ادامه دهند.
دفاع از ملت مظلوم ما را دارید مسوؤل هستید.
» والسلام علیکم و رحمۀاللّه و برکاته ر.ک: امام موسی صدر امید محرومان، ص 196 ـ 197