موضوع : دولت
تاریخ سند: 9 تیر 1337
موضوع : دولت
متن سند:
شماره : 2 ـ 3 ـ 1246 دکتر بینا نماینده مجلس شورای ملی به دوستان نزدیک خود اظهار داشته نقشه نمایندگان حزب مردم اینست که با تقویت علی اصغر حکمت1 وزیر امور خارجه شکافی در داخل دولت ایجاد کرده و از این راه زمینه تزلزل موقعیت دولت را فراهم سازند.مشارالیه افزوده به نمایندگان حزب مردم تذکر داده شده موقعی که آقای حکمت وزیر امور خارجه در جلسات مجلس حاضر می شود و یا مطالبی بیان می کند نظریات و گفتار ایشان مورد تأیید فراکسیون قرار گیرد و حتی این تأیید به صورت کاملاً علنی و مشخص انجام گیرد.
شایعه نخست وزیری آقای حکمت بعد از آقای دکتر اقبال نیز از ناحیه حزب مردم انتشار یافته و نقشه آنها اینست با متزلزل نشان دادن وضع دولت مانع توسعه تشکیلات حزب ملیون گردند.
ی ـ د ـ بایگانی حزب مردم 16 /4 /37 ـ 3796 بایگانی 12 /4
توضیحات سند:
1ـ علی اصغر حکمت (وزیر و رئیس یونسکو)، فرزند میرزا احمدعلی مستوفی (حشمت الملوک) در سال 1272 ش در شیراز متولد شد.تحصیلات علوم قدیمه را در مدرسه منصوریه شیراز گذراند و سپس به تهران آمد و فقه و فلسفه را نزد مرحوم میرزا طاهر تنکابنی فرا گرفت.
سپس به مدرسه آمریکائی تهران رفت و از آن مدرسه موفق به اخذ دانشنامه متوسطه شد.
حکمت در سال 1297 ش به خدمت وزارت معادن در آمد و عهده دار ریاست کارگزینی و بازرسی شد.
در سال 1304 به نمایندگی مجلس مؤسسان از طرف مردم جهرم برگزیده شد.
پس از آن به مساعدت علی اکبر داور به وزارت عدلیه منتقل شد و از طرف او برای ادامه تحصیل به فرانسه و انگلستان رفت و از دانشکده ادبیات پاریس در سال 1311 موفق به اخذ لیسانس شد.
در کابینه محمدعلی فروغی در 26 شهریور 1312 به سمت کفالت وزارت معارف انتخاب شد و در سال 1313 به سمت وزیر آن وزارتخانه معرفی گردید.
در کابینه اول و دوم محمود جم نیز همچنان این وزارتخانه را به عهده داشت.
روز 23 تیر 1317 مورد غضب رضاشاه واقع و از کار برکنار شد.
علت این غضب و برکناری مخابره تلگراف به وزیر کشور فرانسه بدون جلب نظر رضاشاه بود.
پس از چند ماه خانه نشینی مجددا به دربار احضار شد و پست وزارت کشور در کابینه متین دفتری در بهمن 1318 به او واگذار شد.
حکمت ضمن عهده دار بودن شغل وزارت از سال 1314 تا 1317 ریاست دانشگاه تهران را نیز عهده دار بود.
پس از شهریور 1320 در دولت محمدعلی فروغی مدتی وزیر بهداری بود و پس از آن در 28 بهمن 1321 در کابینه علی سهیلی وزیر دادگستری و در 28 خرداد 1326 در کابینه محمد ساعد ابتدا وزیر امورخارجه و سپس وزیر مشاور گردید.
حکمت از سال 1332 تا 1336 سفیر ایران در دهلی بود.
در کابینه منوچهر اقبال از 20 اردیبهشت 1337 تا 22 خرداد 1338 مجددا عهده دار پست وزارت خارجه شد و سرانجام در اوایل شهریور 1359 در تهران درگذشت.
او نیز مانند بسیاری از اعضای هیئت دولت رژیم شاه عضو لژ فراماسونری بود.
حکمت دارای تألیفات و ترجمه هائی در زمینه نظم و نثر بود و دیوان شعری در حدود چهار هزار بیت دارد.
وی در ملاقاتی که با شیخ بهاءالدین نوری در سال 1337 داشته از سیاست و کیاست رضاشاه تمجید نموده است مشارالیه از سال 1342 به بعد (تا اواخر عمر رژیم پهلوی) همواره در خدمت رژیم بوده با عناصر و اعضای دستگاه سلطنت مانند : فرح پهلوی، اسداللّه علم، امیرعباس هویدا و...
مکاتباتی داشته و به مناسبت جشن های 2500 ساله شاهنشاهی و صدمین زاد روز رضاشاه سکه های طلا دریافت داشته است ـ در سال 1320 روحانیون مجلس صلاحیت وی را رد کرده و او را به علت تأسیس پیشاهنگی و کلیمی بودن اجدادش هو کرده اند.
آثار علمی علی اصغر حکمت عبارتند از : ایرانشهر (2 جلد)، رومئو ـ ژولیت (ترجمه)، پارسی نغز، از سعدی تا جامی، امثال قرآن، جامی، رستاخیز(ترجمه) اسلام از نظرگاه مغرب، خلاصه تاریخ ادبیات ایران (به زبان انگلیسی) شکونتالا یا انگشتر گمشده (ترجمه) می باشند.