موضوع : برپا شدن جشن به مناسبت ورود میگویان
تاریخ سند: 4 اردیبهشت 1339
موضوع : برپا شدن جشن به مناسبت ورود میگویان
متن سند:
شماره : 3857 در کلیه شهرهای عراق به مناسبت ورود میگویان1 مجالس جشن برپا و کلیه مغازه ها و ادارات دولتی با پرچم عراق و شوروی تزئین و از طرف احزاب کمونیست عراق استقبال و تظاهراتی صورت گرفت.هر چند دو حزب بعث و تحریر اسلامی مخالف این جریان بوده و انزجار خود را علنا برعلیه قاسم ابراز می دارند ولی دولت عراق با توسل به سرنیزه از اقدامات مردم جلوگیری نمود.
شایع است که میگویان به منظور طرح نقشه یک کودتای کمونیستی در کشور اردن به عراق آمده است و منبع این شایعات مقایسه مسافرت مرحوم ملک فیصل2 در دو سال قبل به ایران می باشد که پس از مراجعت به عراق انقلاب کمونیستی در آنجا رخ داد.
گیرندگان : اداره کل دوم
توضیحات سند:
1ـ ساواک طی گزارشی در تاریخ 15 /2 /39 نوشت : اخیرا هنگام ورود میگویان (معاون نخست وزیر شوروی) به عراق یک نمایشگاه و فروشگاه در عراق تأسیس شد که اطراف آن سیم کشی و به وسیله عده ای پلیس محافظت می شود در این نمایشگاه همه نوع اجناس از قبیل ماشین آلات تا قماش و غله و حبوبات و حتی اسلحه های کوچک کمری موجود است و بلیط ورودی آن 80 فلس که معادل 20 ریال است می باشد.اشخاص هر چه لازم دارند چه تجارتی به طور عمده و چه جزئی می توانند از این نمایشگاه خریداری نمایند.
کارگردانان این نمایشگاه روسی هستند و عده ای مترجم با آنها کار می کنند.
پرونده ش 142613، ج 2، ص 350 2 ـ فیصل دوم (58 ـ 1935) پادشاه عراق از سال 1939 تا 1958، نوه فیصل اول و پسر ملک غازی بود.
ملک غازی از 1933 تا 1939 پادشاه عراق بود و هنگامی که در یک سانحه به قتل رسید فیصل که کودک خردسالی بود جانشین وی گردید و امیر عبدالاله برادر ملک غازی نیابت سلطنت را عهده دار شد.
فیصل با عموزاده خود، ملک حسین، پادشاه اردن مناسبات دوستانه و بسیار نزدیک داشت.
این دوستی و قرابت خانوادگی یکی از عوامل ایجاد فدراسیون عراق ـ اردن بود که انگلستان در برابر جمهوری متحده عربی در منطقه علم کرد (فوریه 1958).
این اقدام عراق و اردن با استقبال سیاستمدار کهنه کار عراق، نوری سعید نیز مواجه شد.
در واکنش به این اقدام، عبدالکریم قاسم و گروهی از افسران میهن پرست عراقی دیگر در 14 ژوئیه 1958 طی کودتای خونینی فیصل، عبدالاله، نوری سعید و دیگر زمامداران عراق را کشتند و به عمر حکومت سلطنتی خاتمه دادند.
فرهنگ تاریخ، جلد دوم، ترجمه احمد تدین، شهین احمدی، ص 846 و 847