موضوع : دکتر شاهپور بختیار فرزند محمدرضا شماره عطف : 1106 / ب 7 ـ 31/4/40
تاریخ سند: 21 شهریور 1340
موضوع : دکتر شاهپور بختیار فرزند محمدرضا شماره عطف : 1106 / ب 7 ـ 31/4/40
متن سند:
گیرنده : دادستانی ارتش شماره : 25983 /318 تعداد ده برگ پرونده متهم نامبرده بالا به پیوست ایفاد خواهشمند است دستور فرمایید نسبت به تبدیل قرار مشارالیه اقدام مقتضی معمول و نتیجه را به این سازمان اعلام دارند.21 /6 از طرف رئیس سازمان اطلاعات و امنیت کشور.
سرتیپ پاکروان1 میرفخرایی 21 /6 /40
توضیحات سند:
1ـ سرلشکر حسن پاکروان فرزند فتح اللّه در سال 1290 شمسی در تهران به دنیا آمد.پدرش از دولتمردان عصر رضاخان بود که در زمان فاجعه قتل عام در مسجد گوهر شاد استانداری خراسان را به عهده داشت.
تحصیلات نظامی خود را در دانشکده «پواتیه» و «فونتن بلو» فرانسه به پایان رسانید و در سال 1312 به ایران بازگشت و مدتها به عنوان مربی در دانشکده افسری اشتغال داشت.
در سال های 1320ـ 1322 افسر ستاد ارتش و در سال های 1323 ـ 1324 فرمانده پادگان بوشهر و افسر انتظامات بنادر جنوب بود.
پاکروان در سال های 1325ـ1327 افسر رکن دوم ستاد ارتش گردید و در سال های 1328ـ1329 به عنوان وابسته نظامی به پاکستان رفت.
پس از بازگشت به ایران مدتی ریاست رکن دوم ستاد ارتش را به عهده داشت و مجددا در سال های 1333ـ1334 به عنوان وابسته نظامی به هند رفت.
با تأسیس ساواک در اسفند 1335 پاکروان معاون ساواک گردید و در اسفند 1339 به دنبال عزل تیمور بختیار به ریاست ساواک رسید.
وی تا سال 1343 ریاست ساواک را بر عهده داشت و از جمله حوادث زمان او فاجعه حمله به مدرسه فیضیه، قیام 15 خرداد و دستگیری حضرت امام بود.
سپس جای خود را به نصیری داد و به عنوان وزیر اطلاعات وارد نخستین کابینه هویدا شد (1343ـ1345).
او از شهریور 1345 تا مهر 1348 سفیر ایران در پاکستان بود و در این تاریخ به عنوان سفیر به فرانسه اعزام شد و تا آبان 1352 در پاریس مستقر بود.
در بازگشت به ایران، از سال 1352 توسط ارتشبد فردوست در بازرسی شاهنشاهی به کار گرفته شد و در مهرماه 1356 به عنوان مشاور و سرپرست امور مالی وزارت دربار منصوب گردید.
پاکروان پس از پیروزی انقلاب اسلامی ایران دستگیر به دلیل ارتکاب جنایت بیشمار و محاکمه، در تاریخ 22 /1 /1358 اعدام گردید.
ر.ک : ظهور و سقوط سلطنت پهلوی، مؤسسه مطالعات و پژوهشهای سیاسی، جلد 2، صص 448 ـ 449.
وقایع اتفاقیه و شرح احوال رجال، ص 114.