درباره: افراد تبعیدی
تاریخ سند: 30 مرداد 1357
درباره: افراد تبعیدی
متن سند:
شماره: 1652 /17/ ل تاریخ: 30 /5 /2537 []1از: سازمان اطلاعات و امنیت بندر لنگه
به: ریاست سازمان اطلاعات و امنیت استان هرمزگان
درباره: افراد تبعیدی
0530
به طوری که شهربانی شهرستان لنگه اعلام می‌دارد افراد تبعیدی از رفتن به شهربانی و امضاء نمودن دفاتر مربوطه خود‌داری می‌نمایند. موضوع از طرف شهربانی به شهربانی استان هرمزگان و اداره اطلاعات شهربانی کشور منعکس گردیده است.
رئیس سازمان اطلاعات و امنیت بندر‌لنگه ـ فرزانه
حجازی فرهمند
30 /5 /37
توضیحات سند:
________1. روز 30 /5 /57 اعلامیه بلندى در ده بند از سوى جامعه مدرسین و طلاب حوزه علمیه قم منتشر شد و در آن شیوه‌هاى تبلیغى رسانه‌هاى حکومت در انتساب فاجعه سینما رکس آبادان به مبارزان مسلمان توضیح داده شد. در بندى از این اعلامیه آمده است: «مردم مسلمان ایران که از داشتن یک مجلس ملّى و قانونى و نیز از داشتن روزنامه و مطبوعات آزاد و حتى از یک صداى آزاد رادیویى و احزاب مردمى محروم مى‌باشند هرگاه براى بیان حقایق و طلب آزادى‌هاى از دست رفته و محو ظلم و استبداد به تظاهرات آرام و مشروع و قانونى پرداخته‌اند همواره با گلوله و آتش دژخیمان روبه‌رو شده‌اند و چون فاقد هرگونه اسلحه دفاعى مى‌باشند بغض و کینه خود را با پرتاب سنگى به شیشه‌اى من جمله به مراکز فساد... ابراز داشته‌اند.» و در بند دیگرى مى‌خوانیم: «در صفحات روزنامه‌هاى دولتى مى‌بینیم و از بلندگوهاى قاتلین مى‌شنویم که فاجعه آتش‌سوزى را به گردن مردمى که مخالف رژیم فاسد حاکم هستند بار مى‌کنند در صورتى که حقیقت غیر از این است.» این اعلامیه سپس با ترجمه کلمه «خرابکار» از نظر رژیم شاه نتیجه مى‌گیرد، خرابکار یعنى «مخالف استبداد، مخالف گناه، مخالف چپاول ملت، مخالف وطن‌فروشى، مخالف مشروب‌فروشى و رباخوارى، مخالف حزب واحدى که زمانى گفتند هر کس عضو آن نشود گذرنامه‌اش را زیر بغلش مى‌گذاریم برود هر کجا که مى‌خواهد.» و در انتها مى‌آورد که «چون در این ماه [رمضان] در سراسر ایران و تمام مجالس و مساجد و محافل عمومى و خصوصى سخن از دیکتاتوریهاى شاه و قوانین ضداسلامى و طریق برچیدن استبداد و مخالفت با قوانین سلطنتى مطرح بود لازم بود که مسیر سخن دگرگون شود و اذهان و افکار متوجه مطالب دیگرى باشد که زیانى دربرنداشته بلکه به نفع دستگاه جبار و خون‌آشام و سوزاننده مسجد و سینما باشد.» (اسناد انقلاب اسلامى، ج 4، صص 524 ـ 528)