موضوع: مجلس روضه‌خوانی در مسجد جامع
تاریخ سند: 11 آذر 1347
موضوع: مجلس روضه‌خوانی در مسجد جامع
متن سند:
به: 20 ﻫ 3 شماره: 947/20و از: 20 و از ساعت 1240 روز 9 /9 /47 مجلس روضه‌خوانی شبستان گرمخانه مسجد جامع با شرکت عده‌ای در حدود 150 نفر تشکیل گردید.ابتدا شیخ غلامحسین جعفری ضمن سخنان خود گفت سخن‌چینی از بزرگترین معایب می‌باشد.
همین گزارش‌هایی را که بعضی‌ها از این گونه مجالس می‌دهند از بزرگترین معایب و گناهان است نامبرده هم‌چنین گفت ای برادران مسلمان شهامت و شجاعت داشته باشید و در این مورد از بزرگترین رهبر اسلام پند بگیرید زیرا شجاعانه بر علیه کفار جنگید تا بالاخره سرش را از تن جدا کردند و جسدش را سوزاندند شما مسلمانان باید تا آن‌جا که می‌توانید قدماً و مالاً و جاناً در راه اسلام و قرآن فداکاری کنید و از هیچ چیز نهراسید.
سپس سید عبدالرسول حجازی واعظ به منبر رفت و اظهار داشت شهر تهران مملو از فساد است زن‌ها فاسق، پسرها فاسق، دخترها فاسق، به طوری که هر گوشه را که بنگری غرق در فساد می‌باشد.
نامبرده افزود پیغمبر فرموده که وقتی زمامداران ظالم باشند و جامعه‌ای که زمامدار ظالم دارد ستمگری کنند مسلما نعمت از روی آن‌جامعه رخت برمی‌بندد به طوری که باران نمی‌بارد، خشک‌سالی می‌شود و بالاخره وضع دگرگون می‌گردد.
آقایان مگر ما شیخ‌ها و سیدها چه می‌گوییم ما هم می‌گوییم دزدی نکنید شراب نخورید قمار نکنید به مردم ظلم نکنید دین یهود و زردشت1 را ترویج ندهید.
این مجلس در ساعت 1400 پایان یافت.
نگهبان آقای صالحی 1ـ اطلاعیه جهت شهربانی کل کشور تهیه شود.
2ـ بهره‌برداری و دستور مراقبت داده شود.
17 /9
توضیحات سند:
1.تقویت ادیان منسوخه: یکی از مظاهر اسلام‌‌ز‌دایی دوره پهلوی، تقویت روزافزون مذاهب و ادیان باطله، اعم از ادیان منسوخه یا مذاهب ساختگی بی‌پایه می‌باشد.
تقویت کلیمی‌ها از جهت ا‌قتصادی در دوره محمدرضا به جایی رسیده بود که می‌تو‌ان گفت اقتصاد کشور را در قبضه قدرت کلیمی‌ها قرار داده بود.
حمایت‌های فراوان رژیم شاه از این طایفه در ابعاد گوناگون، و روابط سیاسی رژیم با دولت غاصب صهیونیستی مستقر در فلسطین اشغالی، علی‌رغم نفرت شدید ملت ایران از رژیم صهیونیستی، گوشه‌ای از سیاست اسلام‌زدائی‌های رژیم شاه را شکل می‌داد.
ویلیام سولیوان سفیر امریکا، در کتاب خاطرات خود، در خصوص روابط شاه مخلوع و رژیم غاصب فلسطین می‌نویسد: «...
مطلع‌‌ترین همکاران خارجی من در تهران، که کمتر از همه به چشم می‌‌خورد، نمایندۀ سیاسی اسرائیل در تهران بود.
او یکی از دیپلمات‌های ارشد کشور خود به شمار می‌‌رفت، در تهران عنوان سفارت نداشت.
زیرا با وجود روابط صمیمانه اسرائیل با حکومت شاه، چون ایران یک کشور اسلامی بود، شاه ترجیح می‌داد روابط با اسرائیل در سطح غیر رسمی باقی بماند.
با وجود این چون قریب هشتاد هزار یهودی در ایران زندگی می‌کردند و جامعه یهودیان ایران در کلیه رشته‌های تجارت و اقتصاد ایران رسوخ کرده بودند، دیپلمات‌های اسرائیلی در تهران به شبکۀ اطلاعاتی وسیعی در ایران دست داشتند که نظیر آن در اختیار هیچ کشوری نبود.
» (اهرم‌ها، سقوط شاه و پیروزی انقلاب اسلامی، فخر روحانی، جلد اول، صفحه 187 و 188، نشر بلیغ، چاپ اول، سال 1370)