به عرض عالى1 مى‌رساند مرقوم محترم که حاکى از سلامت وجود مسعود بود به ضمیمه کتاب رهبر سعادت واصل و موجب تشکر گردید.
به عرض عالى1 مى‌رساند مرقوم محترم که حاکى از سلامت وجود مسعود بود به ضمیمه کتاب رهبر سعادت واصل و موجب تشکر گردید.
متن سند:
بسمه تعالىبه عرض عالى1 مى‌رساند مرقوم محترم که حاکى از سلامت وجود مسعود بود به ضمیمه کتاب رهبر سعادت واصل و موجب تشکر گردید. در اینجا جز ضعف و سستى خبرى نیست و به این وضع باید انتظار عواقب وخیمه خداى نخواسته داشت. امید است خداوند تعالى ما را هدایت به تکالیف و عمل به آن نماید.
رساله[اى] که در ردّ تقیّه و طلب اراده2 نوشته‌ام ارسال شد البته چون نسخه منحصر به فردیست در حفظ آن عنایت مى‌فرمایید.
از حضرتعالى رجاء دعاى خیر دارم.
به وسیله حامل بعضى از گزارشات عرض شد
والسلام علیکم و رحمه‌الله و برکاته
روح‌اللّه الموسوى الخمینى
توضیحات سند:
1ـ پس از ورود حضرت امام (ره) به کشور عراق، مکاتبات ایشان تحت سانسور ساواک قرار گرفت و بسیارى از نامه‌هاى ایشان در ساواک ضبط گردید. حضرت امام پس از آن که متوجه این امر گردیدند دیگر نامه‌ها را به وسیله پست ارسال نمى‌نمودند و توسط اشخاص امینى که به طرق مختلف از عراق به ایران مى‌آمدند جواب نامه‌ها و... را به افراد مورد نظرشان مى‌رساندند. این نامه نیز به همراه کتاب طلب و اراده توسط فردى جهت آیت‌اللّه خادمى ارسال نموده‌اند.2ـ رساله فى الطلب و الاراده
بحث طلب و اراده از مباحث حاشیه‌اى علم اصول است که متأخرین این رشته از دانش دینى به آن پرداخته‌اند، اگر چه انگیزه این کتاب تبیین یک مسأله اصولى بوده است ولى مطالب فلسفى و عرفانى هم در آن دیده مى‌شود و اثر مزبور از یک مقدمه و شش مطلب تشکیل شده است. امام در مقدمه آن مى‌نویسد:
«پس از حمد و ستایش، بحث و بررسى ما که در اصول فقه داشتیم چون به مسأله طلب و اراده رسید و رشته سخن به جبر و تفویض کشیده مى‌شد تصمیم داشتم که بحث در این مسأله را ترک گوییم تا کسانى که صلاحیت چنین بحثى را دارند در جاى مناسبش به بحث و بررسى آن بپردازند زیرا اداى حق این مسأله آن چنان که شاید و باید در این شرایط براى ما امکان نداشت که مقدماتش بسیار و مطالبش باریک و از افق فهم بیشتران دور است ولى اصرار بعضى از علاقه‌مندان و حریصان بر تهذیب این گونه مباحث مرا به ناچار بر آن داشت که به گوشه‌هایى از مسأله تا آنجا که مناسب، بحث و بررسى کامل مى‌شود و از طرفى دیدم که با این وصف نیز دامنه سخن در این مسأله به درازا کشید، آن را از میان مباحث جدا کردم و خود تنهایى رساله‌اى شد شامل بر یک دیباچه و چند مطلب.»
تألیف این رساله در بیست و پنجم رمضان سال 1371 ﻫ ق در همدان پایان یافته که با ترجمه و شرح فارسى سید احمد فهرى توسط مرکز انتشارات علمى و فرهنگى، در تهران چاپ شده است.