تاریخ سند: 29 شهریور 1355
موضوع : عمل منافی عفت وسیله امام جماعت مسجد پیرو شمارههای 140-12 – 57 - 22/6/35 و 140 – 12 - 57 - 20/6/35
متن سند:
شماره:140–12–57
از: شهربانی قزوین
به: ریاست سازمان اطلاعات و امنیت شهرستان قزوین
برابر گزارش قسمت مربوطه و طبق گزارش واصله آقای حاج سیدعباس ابوترابی امام جماعت مسجد شاه پس از نماز جماعت مورخه 26 /6 /35 در مسجد مذکور به منبر رفته و ضمن ایراد سخنرانی مذهبی پیرامون اقدامات و عملیات اخیر آقای شیخ یداله رضائی1 امام مسجد طاق بهلو[بهلول]2(نحوه کارش قبلاً طی شمارههای فوق اعلام شده) بحث ضمن تعریف و تمجید از روحانی مذکور چگونگی موضوع را شایعه و دسیسهای وسیله دشمنان وی اعلام و ضمن بدگوئی و ناسزا به افرادی که در ماجرا و دستگیری پیشنماز مورد نظر شرکت داشتهاند عنوان داشته است که این اقدامات بیشتر وسیله دستگاههای دولتی انجام شده است.
مراتب جهت استحضار و هرگونه اقدام مقتضی اعلام میگردد.
رئیس شهربانی قزوین .
سرهنگ طبیبزاده
مورد بررسی امنیت قرار گیرد و مخصوصاً تعیین گردد آیا واقعاً سیدعباس ابوترابی چنین مطلبی را عنوان کردهاست؟30 /6 /35
توضیحات سند:
1.
یدالله رضائی، فرزند میرزا در سال 1313ﻫ ش در رودبار الموت به دنیا آمد.
در30 آذر ماه 1355، روزنامه کیهان با تیتر درشت، دربارهی اتفاقی که در مسجد طاق افتاده و ایشان امام جماعت آن بود و تقاضای 15 سال زندان برای او، مطلب نوشت.
داستان به گونهای بود که خانوادهای که در طرف دیگر این اتفاق بودند، قصدِ جان دختر خود را نمودند، که علی رغم اقدام، دختر زنده ماند.
در این مسئله که پای آبروی روحانیت در بین بود، علمای قزوین و تهران که از فتنهگریهای دشمن خبر داشتند، برای اثبات بیگناهی شیخ یدالله رضائی تلاش نمودند و پس از چندی، کسانی که علیه او شهادت داده بودند، اقرار به شهادت دروغ خود نمودند.
شرح این اقرار، چنین است: «ضمناً عدهای از ساکنین محل درب ری، که شهادت به عمل شنیع شیخ یداله داده بودند، به شیخ رحیم سامت مراجعه و اظهار نمودهاند ما گول خورده ایم و واقعه نشدهای را شهادت داده ایم و از وی خواستهاند چنانچه توبه شهادت ناحق آنها قابل پذیرش باشد، راهنمائی شوند.
»
(اسناد ساواک ـ پرونده انفرادی)
2.
مسجد طاق بهلول، در ابتدای خیابان راه آهن در نزدیکی امام زاده حسین قزوین واقع است و یکی از مساجد فعال شهر میباشد.
منبع:
کتاب
آیتالله سید عباس ابوترابی به روایت اسناد ساواک صفحه 102