تاریخ سند: 24 تیر 1352
متن سند:
ریاست عالی کل شهربانی کشور : محترما بعرض می رساند، اینجانب صفیه شاه آبادی مدت 19 روز است که شوهرم آقای مهدی شاه آبادی را بدون سبب و دلیلی برای یک بازجویی نیم ساعته در ساعت 12 نیمه شب سه شنبه سه هفته گذشته در حالی که تمام اهل خانه در خواب بودند از منزل برده و تاکنون ایشان را آزاد ننموده اند و من بی خبر از وضع ایشان با شش پسربچه کوچک و یک مادر مریض 90 ساله که تمام امور این بچه ها و مادرش در همه موارد فقط در دست ایشان بوده و از عهده ما خارج است، سرگردانم.و اکنون که با مشکلات دیگری از جمله مشکل سنگین وضع مالی خانواده مواجه هستم، مشکل نگرانی و ناراحتی من به سبب اینکه ایشان از ناحیه معده ناراحتی داشته و همیشه تحت رژیم غذایی بودند خود از یک طرف و گریه و زاری بچه ها و مادر پیرش از طرف دیگر بر دگرگونی و پریشان حالی وضع خانواده افزوده است و اکنون که یکی از بچه ها پایش رگ به رگ و دوتای دیگر از ناحیه چشم ناراحتی دارند، خود من نیز به سبب اینکه شبها تنها هستم و کسی را ندارم که پیشم باشد بر ناراحتی قلبم افزوده شده است و خلاصه چند نفر مریض احوال در حال سرگردانی قرار دارند.
ضمنا تابحال چندین بار است که به شهربانی آمده ام ولی مامورین مانع از ورود من شده اند.
برای تأکید صحت مطالب، می توانید ماموری را به اینجا فرستاده تا در ضمن بقیه مشکلات را به ایشان متذکر شویم.
متمنی است هر چه زودتر بازجویی از ایشان را خاتمه داده، خانواده ای را از چنین وضع اسف انگیزی برهانید.
با احترامات فائقه صفیه شاه آبادی
توضیحات سند:
1ـ خانم صفیه آیت اللهزاده شیرازی، همسر شهید حجت الاسلام حاج شیخ مهدی شاه آبادی در سال 1315 شمسی در نجف اشرف، در بیت سیادت و فضیلت و در خانواده ای روحانی به دنیا آمد.پدر ایشان، مرحوم حجت الاسلام والمسلمین سیدعبدالمطلب شیرازی (ره) از نوادگان مرحوم آیت الله العظمی میرزا حسن شیرازی (ره) صاحب فتوای مشهور تحریم تنباکو، و مادر ایشان نیز از همان بیت معظم بود.
وی پس از تحصیلات ابتدایی، به تحصیل علوم قرآنی در نجف اشرف نزد پدر و دو برادر خود پرداخت و سپس در نوروز سال 1332 به همراه پدر و تمامی اعضاء خانواده خود به ایران آمد و در تهران ساکن شد.
در سال 1336 با شهید حجت الاسلام مهدی شاه آبادی ازدواج کرد و سپس در معیت ایشان ـ که در آن زمان در حوزه علمیه قم اشتغال به تحصیل داشتند ـ به قم آمد و تا سال 1350 در آنجا اقامت داشت.
در طول این مدت، با داشتن فرزندهای خردسال و متعدد، ضمن آنکه از مادر همسر خود که با آنان زندگی می کرد نگهداری می نمود، و علیرغم مشکلات فراوان سیاسی و معیشتی که برای روحانیت وجود داشت، از تمامی سختی ها به راحتی استقبال می کرد و در تمامی ایام تبلیغ، به همراه همسر و فرزندان خود به محرومترین نقاط کشور می رفت و به آسانی نسبت به مشقت ها و کمبودها، آن هم در محیط هایی که از اولیه ترین امکانات زندگی محروم بودند و حتی تهیه نان نیز در آنجا به آسانی امکان پذیر نبود، تن می داد و با همه این احوال، خود نیز به تعلیم قرآن و احکام برای دختران و بانوان آن مناطق می پرداخت.
اداره یک زندگی 8 ـ 7 نفری در یک اتاق کوچک در سردترین نقاط روستایی کشور در فصل زمستان و بدون امکانات لازم، و نیز زندگی در شهرها و روستاهای دورافتاده خوزستان و آن هم در گرمای فصل تابستان، کاری نبود که شهید شاه آبادی با همه قدرت روحی و ایمانی خویش بتواند جز با صبر و مقاومت زائدالوصف و توأم با نشاط همسری فداکار از عهده آن برآید.
شهید شاه آبادی در سال 1350 به انگیزه حضور جدی تر در صحنه مبارزات اسلامی ملت ایران با نظام ستمشاهی، به تهران آمد و به این ترتیب، همسر ایشان به عنوان فردی امین و فداکار، در تمامی فعالیت های مبارزاتی مخفیانه آن شهید با ایشان همکاری می کرد و تمامی انقلابیون مسلمانی که با شهید شاه آبادی در سالهای منتهی به پیروزی انقلاب در ارتباط بودند، بیت آن شهید را ـ که در خیابان پیروزی تهران قرار داشت ـ محل امنی برای فعالیتهای مبارزاتی خود می دانستند و این ها همه، بی تردید در گرو زحمات و ایثارهای این بانوی قهرمان بود.
از تیرماه 1352 با شروع زندان های شهید شاه آبادی، رسالت همسر ایشان در شکل جدیدی تبلور نمود.
این بانوی مبارز نه تنها در ملاقات هایی که با همسر خود داشت، از ایشان درخواست سازش و مسالمت با دژخیمان ساواک را نمی کرد، بلکه او را به مقاومت در زندان ترغیب کرده و به او اطمینان می داد که در غیاب او، قادر به حل تمامی مشکلاتی که در روند امور جاری خانواده به وجود می آید خواهد بود و به این ترتیب، هرگونه نگرانی را از همسر زندانی خویش دور می کرد و واقعا هم هر گره ای که در زندگی به وجود می آمد، با سرانگشت مدبرانه و روحیه بلند و استوار این همسر فداکار به آسانی گشوده می شد.
اداره 7 فرزند خردسال و نوجوان که بایستی تألمات روحی و لطمات عاطفی حاصل از دوری پدر، آنها را از ادامه تحصیل و زندگی عادی بازندارد، از وظایف این همسر فداکار و مادر ایثارگر بود که او به خوبی از عهده این وظیفه برمی آمد و در کنار این امر، نگهداری از مادرشوهر که قریب 100 سال سن داشت و در فراق فرزند زندانی خود آنقدر گریه کرده که هر دو چشم او نابینا شده و زمین گیر هم شده بود، کاری بس دشوار بود که همسر شهید شاه آبادی این کار را نیز با روحیه ای شاد، برای سالیان متمادی به سامان رساند.
اقدامات و تلاش های خانم آیت اللهزاده شیرازی در دوران زندان و تبعید همسر خود، صرفا محدود به اداره زندگی و حل مشکلات به وجود آمده نبود و همه این خدمات ارزشمند، روح بلند او را قانع نمی کرد، بلکه نقش وی در تقویت روحی خانواده های دیگر زندانیان نیز، نقشی مؤثر و انکارناپذیر بود.
سازماندهی خانواده های زندانیان سیاسی برای برگزاری تجمعات اعتراض آمیز، از دیگر اقدامات همسر شهید شاه آبادی بود.
او در استمرار انجام رسالت زینبی خویش، خود را متعهد به رسانیدن پیام عاشورایی این مبارزان دربند می دید و از همه توان خود برای مقابله با دژخیمان و شکنجه گران ساواک استفاده می کرد.
بی شک می توان آزادی های مکرر شهید شاه آبادی از زندان را ـ که البته دوام و استمرار چندانی هم نداشت ـ به عنوان راهکاری از سوی ساواک برای کاهش حجم اعتراضات و تحصن های خانواده های زندانیان سیاسی دانست که در اثر تهییج و تدبیر همسر شهید شاه آبادی سازماندهی می شد.
او به دفعات متعدد همراه با تمامی فرزندان خود از صبح زود تا پایان روز را در جلوی درب زندان های قصر، اوین و کمیته مشترک ضدخرابکاری می گذراند و در طول این ساعات متمادی، لحظه ای از سخنرانی و فریاد و اعتراض علیه ستم پیشگان، دست برنمی داشت و همه مأمورین زندان را با این اقدامات خود به ستوه می آورد.
همسر شهید شاه آبادی پس از پیروزی انقلاب اسلامی بر دامنه فعالیت ها و خدمات دینی و اسلامی خود افزود و بارها نیز در سفرهای حج و دیگر موقعیت های مقتضی، به بیان احکام شرعی و توصیه های اخلاقی برای جمع خانم ها پرداخت.
ایشان هم اکنون نیز پس از گذشت 18 سال از شهادت شهید عالیقدر، حجه الاسلام حاج شیخ مهدی شاه آبادی به فعالیت های تبلیغی و دینی خویش و تشکیل جلسات قرآن و احکام ادامه می دهد.