مجله امید ایران مورخ 29/5/44 تحت عنوان «هر چند دویدیم به جائی نرسیدیم» نوشته است :
تاریخ سند: 1 شهریور 1344
مجله امید ایران مورخ 29/5/44 تحت عنوان «هر چند دویدیم به جائی نرسیدیم» نوشته است :
متن سند:
1ـ روزنامه ها خبر دادند که هزاران تن شرکت کننده در کنکور پابرهنه می دویدند.به کجا ـ برای چه؟ شما که روزها پشت در دانشگاه ماندید تا به کنکور برسید برای چه ـ برای [این] که فردا که از دانشگاه بیرون آمدید خواهید دید که پارتی دارها ـ کله گنده ها ـ آقازاده ها و آنهائی که توی فرنگستان با پولهای پدرجان خوش گذرانده و تمام مدارج عیاشی و رذالت را تمام کرده اند جای شما را گرفته اند ـ خواهید دید که همان ها آمده و بر صدر نشسته و آنچه شما کرده اید راه پیمائی بیجا بوده است ـ پس برای چه می دوید.
2ـ روزنامه ای نوشته بود «کودکی یک شیشه نفت خورد و مرد1» ـ از خواندن این خبر به یاد آن ایامی افتادم که دارسی پا به مسجد سلیمان گذاشت و نفت بیرون کشید.
طی سالیان دراز که مارک داران (بریتیش پترولیوم اویل کمپانی) از راه زمین و هوا و دریا نفت ما را خوردند ولی هیچ کدام هم نمردند پس چرا وقتی یک ایرانی نفت خودش را بخورد می میرد ـ به خود گفتم بچه ایرانی نفت را از راه دهان خورد ولی آنها از راه کیسه ـ ایرانی اگر می دانست که نفتش را خودش چگونه بخورد که امروز روزگار خوشتر داشت.
(این مقالات تحریک آمیز چیست از مدیر روزنامه سؤال شود) به عرض تیمسار ریاست ساواک رسید ـ تاریخ 4 /6 تیمسار ریاست مقرر فرمودند مدیر مجله احضار و در اجرای اوامر اقدام گردد.
توضیحات سند:
1ـ در قبال چاپ چنین مطالبی خوب است به سخنرانی قبل از دستور علی اکبر صفی پور در مجلس شورای ملی مروری داشته باشیم : همین طرز تفکر عمیق و بشر دوستانه شاهنشاه ایران است که طی چند سال یک کشور عقب افتاده یا به اصطلاح (در حال توسعه) بجائی رسیده است که همه مراجع اقتصادی و سیاسی جهان آنرا پیشگام پیکار اقتصادی فرهنگی و سیاسی در راه بهزیستی جهانیان بشناسند.بدیهی است روش اصولی شاهنشاه و سیاست مستقل ملی با منافع یکی یا دو تا از کشورها بخصوص در منطقه خاورمیانه که وجود کشوری مستقل و نیرومند مانع نیات تجاوزکارانه آنان است سازگار نیست آنها که هفته ای چهار روز قصابی هایشان بسته است و در سه روز دیگر گوشت میمون بخورد مردم می دهند طبیعی است نمی توانند کشور دیگری را مرفه و آزاد ببینند.
مذاکرات مجلس، جلسه 326 ـ مورخ 25 /7 /45 ص 194