موضوع: شیخ محمد تقی فلسفی
تاریخ سند: 8 اردیبهشت 1350
موضوع: شیخ محمد تقی فلسفی
متن سند:
به: 312 شماره: 15632 /20ه 3 از: 20 ه 3 نامبرده بالا در ساعت 2000 روز 1 /2 /50 در مسجد ارک به منبر رفت و مطالبی درباره مبارزات شعیب1 پیغمبر با قومش ایراد نمود و در ساعت 2100 به وعظ خود پایان داد تعداد شرکت‌کنندگان حدود یک هزار نفر بودند.نظریه شنبه: شنبه نظری ندارد.
نظریه یکشنبه: یکشنبه نظری ندارد.
آمال نظریه چهارشنبه: نظری ندارد.
آقای اوانی بهره‌برداری شود.
9 /2
توضیحات سند:
1ـ شعیب (ع)، یکی از پیامبران الهی است که نام او در قرآن یازده بار آمده است، آیات 59 تا 85 سورۀ اعراف و آیۀ 89 سورۀ هود به روشنی بیان می‌کند که او بعد از نوح و هود و صالح و لوط علیهم‌السلام به پیامبری برگزیده شده است.سلسلۀ نسب حضرت شعیب (ع) به اختلاف نقل شده است.
مسعودی مورخ معروف، او را از فرزندان نابت بن مدین بن ابراهیم دانسته است دیگر مورخان نیز دربارۀ نام او اختلاف دارند.
ابن اثیر نقل می کند که برخی نام آن حضرت را «تیرون» و برخی هم «شعیب» دانسته‌اند .
بنابر همین قول برخی از مفسران شعیب را با «تیرون» پدر زن موسی (ع) که در عهد عتیق مذکور است و به داستان او و دخترانش و موسی (ع) در سورۀ قصص آیه 1 به بعد اشاره شده است یکی دانسته‌اند.
در قرآن آمده است که حضرت شعیب (ع)، پیامبر قوم یا سرزمین مدین بوده است.
مدین (یا مَدیّن شعیب) شهری است در شرق خلیج عقبه هم‌چنین در قرآن کریم در چند آیه در سورۀ حجر، شعرا، ص و ق مردمی به نام اصحاب ایکه نامیده شده‌اند که حضرت شعیب (ع) بر آنها مبعوث شد و با موعظه و اندرز خواست تا آنها را از عذاب الهی بیم دهد ولی تکذیبش کردند.
ظاهراً قوم مدین و اصحاب ایکه دو گروه بودند در مجاورت و نزدیکی هم که آن حضرت پس از این‌که مأمور ارشاد مردم مدین شد طبق دستور دیگر الهی مأمور تبلیغ اصحاب ایکه نیز گردید.
خداوند حضرت شعیب (ع) را از میان مدین به پیامبری برانگیخت تا او مردم را از لجنزار تباهی‌ها برهاند و به سوی توحید و صفا و صمیمیت دعوت نماید (هود، 14؛ عنکبوت، 36).
ولی چنان‌که از بعضی روایات استفاده می‌شود هم قوم مدین و هم قوم ایکه از اطاعت او سرپیچی کردند و دچار عذاب الهی گشتند در سورۀ اعراف آیۀ 85 آمده است که: شعیب بر قوم مدین مبعوث بوده است و آنها را به پرستش خدای یگانه و وفای به کیل و وزن، دعوت کرده و از کم فروشی، فتنه و فساد و دوری از راه خدای متعال برحذر داشته و می‌گوید که اگر مؤمن باشید این برایتان بهتر است، سپس نعمت‌هایی که خداوند بر آنان ارزانی داشته است را یادآوری می‌کند.
اما بزرگان قوم او که کفر و استکبار ورزیده بودند حضرت شعیب (ع) و کسانی را که ایمان آورده بودند تهدید به بیرون راندن از شهر می‌کنند مگر این‌که به آیین آنها که مشرک بودند بازگردند، ولی شعیب (ع) می‌گوید: ما را نسزد که به آن بازگردیم ...
...
بر خدا توکل کردیم.
پروردگارا بین ما و قوممان داوری فرما.
حضرت شعیب (ع) 242 سال عمر کرد و از بعضی روایات استفاده می‌شود که موضعگیری قوم بت‌پرست شعیب (ع) در برابر آن حضرت به قدری شدید بود که چند نفر از نمایندگان او را به طرز فجیعی کشتند حضرت شعیب (ع) با منطق و استدلال و شیوه‌های حکیمانه و مهرانگیز، قوم خود را به سوی خدا و عدالت دعوت می‌کرد، بیان او به قدری جالب و جاذب و گیرا بود که پیامبر اسلام (ص) فرمود: کان شعیب خطیب الانبیاء، شعیب خطیب و سخنران در بین پیامبران بود.
سبب نزول عذاب بر قوم مدین را، راوندی به صورت روایتی از امام سجاد (ع) روایت کرده که آن حضرت فرمود: نخستین کسی که پیمانه و ترازو برای مردم ساخت حضرت شعیب (ع) بود و آنها با پیمانه و ترازو سر و کار پیدا کردند ولی پس از مدتی شروع به کم فروشی نمودند و همین سبب عذاب الهی گردید در مورد چگونگی عذاب قوم شعیب (ع) دو نوع عذاب نقل شده که ظاهراً بیانگر آن است که یک نوع عذاب برای مردم مدین بوده و نوع دیگر برای مردم ایکه و شاید هم هر دو نوع عذاب یکی پس از دیگری بر آنها نازل شده باشد عذاب قوم شعیب در سورۀ مبارکۀ اعراف (رجفه) یعنی زلزله، نامیده شده است به طوری که در سورۀ هود آمده است: آنان را صیحۀ آسمانی فراگرفت.
در سورۀ شعرا آمده است که به عذاب «یوم الظّله» یعنی سایۀ آتشبار دچار شدند.
چگونگی عذاب و هلاکت مردم مدین چنین بوده است: زمین لرزۀ بسیار شدیدی مدین را تکان داد و در همین وقت صیحه و فریاد آسمانی شدید آنها را فراگرفت (ابر صاعقه خیز) و آنها به رو، بر زمین افتادندد و مردند و به گونه‌ای نابود شدند که گویی هرگز ساکنان آن دیار نبوده‌اند (عنکبوت، 37؛ هود، 94 و 95).
(دایره المعارف تشیع، جلد نهم، صفحه 597، نشر شهید سعید محبی، تهران 1381)