موضوع: فعالیت علیه بهائیان۱
موضوع: فعالیت علیه بهائیان۱
متن سند:
[گزارش خبر]به: ۳۲۱ شماره: ۱۳۶۷/۱۹ه ب
از: ۱۹/ ه ب تاریخ: ۱۲/۱۰/۴۸
موضوع: فعالیت علیه بهائیان۱
در تاریخ ۴/۱۰/۴۸ محمد امامی از اصفهان به منظور تشکیل جلسه علیه بهائیان مقیم بروجن به شهرستان مذکور وارد و در منزل حمزه علی نیکخواه اقامت نمود. جلسه مربوط طبق معمول با شرکت افراد ذیل تشکیل گردید و صحبت‌هایی درباره مسلک بهائی و دین اسلام شده و سپس چند صفحه در مورد استدلال به منظور اثبات وجود امام زمان تهیه گردیده است. ضمناً قرار شد حداقل در هفته یک نفر از اعضاء هیئت با یک نفر بهائی بحث و نتیجه مباحثات را برای محمد امامی به اصفهان ارسال دارد تا نامبرده نیز مطلب را در جلسه‌ای که در اصفهان به همین منظور تشکیل می‌گردد مطرح نماید. ١- نساج کارمند بانک ملی ۲- حاج حسنی کارمند ثبت اسناد. ۳- فرامرزیان کارمند شهرداری. ۴- فریدون مهدیان. ۵- ناصر یگانه. ۶- حیدرعلی نیکخواه. ۷- حمزه على نیکخواه. ۸- بهمن نیکخواه. ۹- شیخ احمد منصوری. ۱۰- کردی آموزگار.
ملاحظات:
نظریه رهبر عملیات: افراد مذکور علیه بهائیان فعالیت دارند ولی تاکنون هیچ عمل مثبتی نتوانسته‌اند انجام دهند.
نظریه رییس امنیت داخلی:
۱-از رهبر عملیات خواسته شد ضمن توجیه منبع مشخصات بیشتری از آقای محمد امامی تهیه تا سابقه وی بررسی و در صورت لزوم اقدام لازم درباره او به عمل آید.
۲- با توجه به اختلافات گذشته بین بهائیان و مسلمانان مقیم بروجن تردد این قبیل افراد به بروجن خالی از اشکال نبوده ممکن است موجبات تشدید اختلافات موجود بین بهائیان و مسلمانان گردد. اصلح است ترتیبی داده شود که از تردد این افراد به شهرستان بروجن به نحو مقتضی جلوگیری گردد.
توضیحات سند:
۱- بهائیت که از فرقه‌های دست آموز بیگانگان به شمار می‌رود، تا جایی در درون رژیم پهلوی ریشه دوانده بود که هویدا، نخست وزیر دوره اواخر پهلوی (به مدت ۱۳ سال) از این گروه بود. بعد از پیروزی انقلاب اسلامی نیز این گروه با حمایت مخالفین انقلاب اسلامی به فعالیت علیه جمهوری اسلامی پرداختند. برای شناسایی بیشتر این گروه، مختصری از تاریخچه‌ی آن از جلد اول دایره المعارف مرحوم مصاحب نقل می‌شود: بهائیت طریق جدیدی است که میرزاحسینعلی نوری معروف به بهاء الله (متولد ۱۲۳۳ ق - متوفی ۱۳۱۰ ه.ق) به وجود آورد. این آیین به نام خود او آیین بهائی و به اصلاح پیروانش «امر بهایی »خوانده می‌شود. میرزا حسینعلی نوری هنگام دعوت باب بی‌آنکه هرگز او را دیده باشد، بدو گروید و بعد از واقعه سوء قصد بابیه نسبت به ناصرالدین شاه، به زندان افتاد. پس از آنکه با کسانش به عراق تبعید شد، یک چند در بغداد بین بابیه به سر برد و سپس کسوت درویشی پوشید و در حدود سلیمانیه و کردستان به سیاحت پرداخت و در مراجعت به بغداد در باغ نجیب پاشا نزدیک بغداد، در پیش عده‌ای از بابیه دعوی کرد که «موعود» باب و کسی که باب به نام «من یظهره الله» ظهور او را پیشگوئی نموده، اوست (۱۲۸۰ ه ق)از این جا بین پیروان او که «بهائی» و «بهائیه» خوانده شدند و سایر بابیه که برادرش میرزا یحیی صبح ازل را خلیفه باب می‌شمردند، تفرقه پدید آمد و بین دو برادر اختلاف افتاد. چندی بعد هر دو برادر را از عراق به قسطنطنیه و از آنجا به اورنه تبعید نمودند. چون کار میرزا حسینعلی در بین بابیه رواج بیشتر یافت و اختلاف بابی و ازلی افزون شد دولت عثمانی میرزا حسینعلی را با پیروانش به عکا و صبح ازل را با پیروانش به قبرس فرستاد. میرزا حسینعلی در عتابه نشر تعالیم و دعاوی خویش پرداخت و کتاب «اقدس» را که اساس تعلیم اوست در آنجا نوشت. تعالیم میرزا حسینعلی که مخصوصاً به وسیله پسرش عباس افندی ملقب به عبدالبهاء منتشر شده است مخلوطی است از عرفان اسلامی و بعضی نتایج از حکمت و معرفت اروپا در قرن ۱۹ میلادی که با ذوق عرفانی به هم آمیخته است. بهائیان انبیاء را «مظاهر الاهیه» می‌خوانند و معتقدند بعد از محمد (ص) باب، و بعد از او میرزا حسینعلی به عنوان مظهر الاهی به عالم آمده است. اما گویند که بعد از بهاء الله، لااقل تا هزار سال دیگر مظهر الاهی در عالم نخواهد آمد.