موضوع: شیخ علی‌اکبر کرخی
تاریخ سند: 13 تیر 1349
موضوع: شیخ علی‌اکبر کرخی
متن سند:
از: 316 تاریخ:13 /4 /1349به: 2 ﻫ شماره: 4794/گ 10
موضوع: شیخ علی‌اکبر کرخی
پیرو: 4771/گ 10 ـ 6 /4 /49
بعدازظهر روز دوشنبه مورخ 8 /4 /49 آقای شیخ علی‌اکبر کرخی که مدت 15 روز به قم رفته بود به علی‌آباد وارد و روز 14 /4 /49 ساعت 12 که درمنزل نورمحمد مزیدی در خار کلاشه دعوت داشت ضمن بحث و گفتگو پیرامون فعالیت‌های اخیر روحانیون در قم اظهار داشت: آقای آیت‌الله گلپایگانی را به مکانی نامعلوم تبعید کردند و روحانیون قم بعد از اینکه از سر قبر سیدمحمدرضا سعیدی خراسانی مراجعت نمودند در اثر اندوه با مأمورین انتظامی به زد و خورد پرداختند ضمناً از نطق‌های کلانتر که در مسجد حائری در مدرسه فیضیه قم1 به مناسبت درگذشت سعیدی نموده تعریف و تمجید فراوان نمود.
نظریه شنبه: احتمال دارد آقای کرخی از اظهار مطالب فوق با توجه به اینکه مرتب به قم می‌رود و بر می‌گردد قصد تبلیغ به نفع خمینی را دارد.
نظریه یکشنبه . آقای کرخی یکی از طرفداران خمینی می‌باشد و احتمال دارد از عنوان نمودن مطالب فوق قصد و هدفی داشته باشد زیرا اظهارات او در علی‌آباد کتول شایع گردیده است. قابوسی
نظریه گ 10:
روی پرونده شیخ علی‌اکبر کرخی بایگانی شود.
توضیحات سند:
1. مدرسۀ فیضیه از بناهای عهد صفویه است که در جنب صحن حرم حـضرت معصومه(س) بنا شده است. بنای این مدرسه منسوب به شاه طهماسب اول صـفوی (حکومت 930-984ق) است چنانکه بر سر در ایوان جـنوبی مـدرسه کـتیبه‌ای است به نام شاه طهماسب. در سال‌های 1213 تا 1214 ق در زمان فتحعلی‌شاه قاجار بنای سابق را خراب کرده و مدرسه را با زیربنای بیشتر تجدید ساخت کردند. اواخر دوره قاجار این مدرسه مخروبه و متروکه بود. در سال 1300ق آیت‌الله حاج شـیخ عبدالکریم حائری در به قم آمـد و مـدرسه فیضیه دوباره رونق بسزایی پیدا کرد. در دوران مرجعیت آیت‌الله بـروجردی مدرسه فیضیه بیش از پیش اعتبار و اهمیت یافت و مشهور عام و خاص گشت و بـه سـبب همجواری با حرم حـضرت معصومه(س) و اینکه محل تدریس آیات عظام بروجردی و خوانساری بود بسیار محل توجه طـلاب واقع شد و همیشه مملو از جمعیت روحانی و غیرروحانی بود. مدرسه فیضیه از شروع نـهضت اسلامی به رهبری حـضرت امـام(ره) کـانون و سـنگر مقاومت بود و مورد کینه و بغض شدید رژیم قرار داشت. در دوم فروردین 1342 مزدوران رژیم به این سنگر هجوم بردند و جنایتی هولناک را مرتکب شـدند. پس از قیام خونین 15 خرداد 1342، هرساله روز 15 خرداد طلاب با برگزاری مراسمی در این مدرسه یاد و خاطره شهدای 15 خرداد 42 و رهبر انقلاب را زنده نگه می‌داشتند. در خرداد 1354 مراسم مذکور با شور و هیجان بیشتری برگزار شد و تبدیل به یکی از حماسه‌های تاریخ مبارزات اسلامی گردید و مدرسه فیضیه به مدت سه روز از 15 تا 17 خرداد کانون مقاومت و مبارزه علیه حکومت زور و استبداد بود. سرانجام عصر روز 17 خرداد کماندوهای رژیم به این سنگر مقاوم وحشیانه حمله کردند و با ضرب و شتم، طلاب متحصن و معترض این مدرسه را دستگیر و بازداشت کردند. سپس به زندان اوین در تهران منتقل کردند که عده زیادی از آنها به زندان‌های طولانی محکوم شدند. رژیم پس از این حادثه با اقدامی کینه‌جویانه مدرسه فیضیه و مدرسه دارالشفاء که در جوار هم بودند را تعطیل کرد و به رغم تلاش‌هایی که از سوی مراجع تقلید برای بازگشایی مدرسه فیضیه صورت گرفت، حکومت قبول نکرد؛ زیرا شاه گفته بود مدرسه فیضیه به هیچ وجه نباید باز شود. حتی اگر عده‌ای کشته شوند. بنابراین مدرسه فیضیه تا پیروزی انقلاب اسلامی تعطیل بود.(شیرخانی، علی، حماسه 17 خرداد 1354، مدرسه فیضیه، ناصرالشریعه، محصصین، تاریخ قم، صص 155-160)
ناصرالشریعه، محمدحسین، تاریخ قم، صص 155 ـ 160