موضوع : سید موسی صدر و مجدالدین محلاتی1
تاریخ سند: 14 مهر 1344
موضوع : سید موسی صدر و مجدالدین محلاتی1
متن سند:
شماره : 8771 /7/ ه مجدالدین محلاتی در ساعت 1900 مورخه 9 /7 /44 در مسجد ولیعصر به منبر رفته و از شخصی به نام سید موسی صدر که در مجلس حضور داشته و میهمان شیخ بهاءالدین محلاتی2 است تعریف و تمجید نموده، اضافه می نماید: من چهار روز در شهرستان صور که یکی از شهرهای لبنان می باشد میهمان آقای صدر بودم.ایشان در لبنان سینه به سینه مخالفان اسلام مبارزه می نماید و در این راه بی نهایت کوشش و فعالیت می نمایند.
چون مدت زیادی در شیراز توقف نمی نمایند، لذا امشب از حضورشان تقاضا شده به منبر بروند.
مجدالدین محلاتی در پایان دعا کرد و گفت خدایا آیت الله خمینی را مستخلص بفرما.
پس از مجدالدین محلاتی در ساعت 2015 سید موسی صدر روی منبر قرار گرفته و ضمن بیان پاره ای از مطالب مذهبی و دعوت مردم به درستکاری و رفتار نیک سخنان خود را ادامه داد و گفت دشمنان اسلام از مرزهای کشورهای اسلام گذشته به قلب کشور ما نفوذ نموده و تبلیغات شوم می نمایند.
شما ملت چرا نشسته اید.
چرا زنها جلسات دینی ندارند.
چرا زنها درس نمی خوانند.
شما ملت روحانیون را تنها نگذارید بیایید در خانه علما و رهبران دینی خود جمع شوید و آنان را تنها نگذارید.
شخص مسلمان چه به هدف خود برسد و چه نرسد موفق و پیروز است.
در راه تبلیغ دین، در راه هدف مقدس مأجور است.
وقتی الجزایر قیام مقدس علیه استعمار آغاز کرده بود یک ملیون کشته داد.
هزاران زن کشته شدند.
همه آنان در پیش خدا ارزش دارند.
هدف باید مقدس و عالی باشد شما مردم چرا اقدامی نمی کنید.
بدتر از همه دین بهائیت است که هیچ ارزشی ندارد و در کشور ما رسوخ دارد جوانها و دختران ما را می دزدند و ما دست روی دست گذارده ایم در شیراز تجار و دبیر و فرهنگی و بازاری متدین و خدمتگزار داریم همه هماهنگ شوید پیش بروید من نمی خواهم شورش کنم و مردم را بشورانم.
ترس یعنی ذلت و بیچارگی مردانه باید به پا خیزیم و پیش برویم خدا یار مسلمانان و خدمتگزاران است خدا پشتیبان علما و مجاهدین است.
نظریه رهبر عملیات: از شهربانی شیراز تقاضای احضار سید موسی صدر شده است.
پس از حضور در ساواک بیوگرافی و مشخصات مشارالیه تهیه و تقدیم خواهد شد.
توضیحات سند:
1ـ آیت الله مجدالدین محلاتی: حاج شیخ مجدالدین محلاتی فرزند آیت الله بهاءالدین محلاتی در سال 1304 ه .ش در نجف متولد شد و چندی بعد به همراه پدر به شیراز آمد.
وی تحصیلات خود را در همین شهر آغاز و دروس جدید را تا بیست سالگی ادامه داد و در سال 1324 راهی قم شد و نزد اساتید آن زمان به آموزش علوم دینی پرداخت و طی 15 سال به مدارج بالای علمی رسید.
ایشان در سال 1339 به شیراز بازگشت.
آیت الله مجدالدین محلاتی با آغاز نهضت امام خمینی در سال 1342 به گروه مبارزان پیوست و پایداری در همین امر موجب شد به ایرانشهر و زاهدان تبعید شود و گاه راهی زندان گردد.
نتیجه علاقه ایشان به ترجمه، برگردان دو اثر از دکتر تیجانی تونسی است.
همچنین در تألیف برخی از کتابهای دروس معارف برای دانشگاه شرکت جسته است.
آیت الله مجدالدین محلاتی از روحانیان برجسته استان فارس است.
2ـ آیت الله بهاءالدین محلاتی فرزند مرحوم حاج شیخ محمد جعفر محلاتی در سال 1314 ه.
ق در نجف اشرف متولد شد.
مدت ده سال از محضر اساتیدی چون آیۀ اللّه ضیاءالدین عراقی، سید محمد کاظم شیرازی و مرحوم آقا شیخ محمدحسین اصفهانی بهره مند گردید.
پس از فوت پدر در مسجد مولای شیراز به امامت و ارشاد خلق پرداخت.
مرحوم آیۀ اللّه محلاتی در برخورد با هر کس آنچنانکه شایسته او بود، حقش را ادا می کرد و لذا در اولین برخورد شدیدا تحت تأثیر اخلاق و و انسانیت و جذابیت او قرار می گرفتند.
وی علاوه بر تربیت علما و دانشمندان مذهبی و طبقات مختلف مردم به تأسیس جلسه نقد و بررسی و بحث در اصول عقاید همت گماشت و برای نخستین بار در ایران جلسات آموزشی برای معلمان و فرهنگیان تشکیل داد.
آیه اللّه محلاتی همانند پدر بزرگوارش، مخالف رژیم طاغوتی رضا و محمدرضا خانی بود و در برابر مظالم و مفاسد و نظامات غیر شرعی ایستادگی می نمود.
در حالی که بیست سال داشت، همراه پدرش در قیام دلیران تنگستان شرکت نمود و مدت ده ماه، در تمام مراحل همراه پدر خود در جبهه به سر برد.
در جریان انقلاب شکوهمند اسلامی نیز نقشی فعال داشته و اعلامیه ها و بیانیه های متعددی نیز در این رابطه از او صادر شده است.
وی در طول عمر شریفش هرگز از ارشاد مردم و مبارزه علیه رژیم پهلوی غفلت نکرد و در این راه چندین بار زندانی و تبعید گردید و سرانجام در سال 1360 بر اثر سکته قلبی در سن 87 سالگی به لقاءاللّه پیوست.
(ر.ک: کیهان، 28 مرداد 1360 مجله تاریخ و فرهنگ معاصر، 1372، ص 228 ـ 252 ـ جمهوری اسلامی، 28 مرداد 1360، ص 11، دانشمندان و سخن سرایان فارس، محمد حسین رکن زاده، گنجینه دانشمندان، محمد شریف رازی، ج 5، ص 458 ـ 459)